Naprawdę jesteś pewny, Michale, że kreatywność polega na takim sobie, ot, siadaniu z ołówkiem nad kartką papieru? Tak bez przygotowania, bez żadnego pobudzającego wyobraźnię impulsu? No, może są ludzie, których najbardziej inspiruje biała kartka, a dokładniej ta pustka, jaką muszą zapełnić, ale moim zdaniem, to nie jest dobry sposób (no, przynajmniej mnie największy impuls kreatywności dopada pod prysznicem ; ale niestety, potem często nie jestem w stanie przypomnieć sobie, co to ja wymyśliłam ). A niemoc twórcza dotyka nawet największych artystów. Co wtedy zwykle robią? Szukają jakiejś zmiany, czegoś, co ich pobudzi. Największym wrogiem kreatywności jest rutyna. Powtórzę to, co już tu pisałam: swojej kreatywności szuka się poprzez swoją osobowość, poprzez to, co się lubi; u innych ludzi możesz coś podpatrzeć, ale nie oznacza to, że jeśli im wychodzi, to Tobie też wyjdzie.
A może zamiast rozkładać bezradnie ręce i mówić, że brak Ci kreatywności (bzdura, każdy człowiek ma tę cechę), spróbuj poczytać coś na temat odkrywania jej w sobie?


Dobrze, że masz taką świadomość siebie. Pytanie, co z nią zrobisz.


Witaj w życiu Nie pierwsze i nie ostatnie takie niezdecydowanie na Twej drodze (i zapewne czekają Ciebie jeszcze trudniejsze wybory). Nie rozumiem, dlaczego rozpatrujesz sprawę na zasadzie: „jeśli teraz nie zrezygnuję, mogę być nieszczęśliwy przez całe życie”. Równie dobrze możesz zrezygnować po pierwszym, drugim czy trzecim roku albo nawet na chwilę przed obroną. Każdy czas jest dobry na zmianę, tylko trzeba mieć świadomość, z czego się rezygnuje i do czego dąży w zamian.

Czyli wygląda na to, że po prostu czego innego się na tych studiach spodziewałeś. Cóż, popatrz na to realistycznie, zapoznaj się z planem, pomyśl nad tym i zdecyduj.

A jak tam inni na architekturze? Pewnie mają takie natchnienie że jak dostaną kartkę to Leonardo da Vinci się chowa? Chyba wątpię Projektowanie czegoś to nie kwestia natchnienia, raczej znajomości odpowiednich danych (proporcje, kolory, materiały itp) i ich odpowiedniego łączenia, tak, żeby się to wszystko trzymało kupy a nie jakichś wielkich uniesień artystycznych

Nie jesteś w końcu na malarstwie, prawda?

Michał90 rozumiem Cię. Też mam zaniżoną samoocenę, brakuje mi wiary w siebie i swoje możliwości. Też mam jeden taki przedmiot, na którym wymagana jest własna inwencja twórcza, tyle, że związana z pisaniem, nie rysowaniem. Niestety w przypadku osób z zaniżoną samooceną tworzenie czegokolwiek jest koszmarnie trudne, bo każdy nasz pomysł wydaje się zupełnie beznadziejny. Wydaje mi się, że mógłbyś zwrócić się o pomoc do jakiegoś psychologa-ja osobiście raz w tygodniu chodzę do genialnej terapeutki, z którą stopniowo tworzę obiektywny, nie zaniżony obraz samej siebie, uczę się miłości względem siebie i samoakceptacji. To długa droga, ale naprawdę warto się tego podjąć - w przeciwnym razie wciąż będziesz odczuwał lęk i związane z nim rozczarowanie na studiach.

Pamiętaj także o modlitwie. Z doświadczenia wiem, że czyni cuda, ale wychodzę też z założenia, że Pan Bóg za mnie wszystkiego nie zrobi-dlatego oprócz polegania na Nim i modlitwie zwróciłam się także o pomoc do kompetentnej osoby.

Powodzenia, dasz sobie radę!