a jest taka możliwość mówić bez mikrofonu, bo jak ktoś się stresuje to nie wydusi słowa:/

No oczywiście, że można. Byleby słyszał kapłan i świadkowie. Reszta nie musi

no tylko nie wiem czy tak to wypada:/Denerwuje się tym wszystkim.......

Niejednokrotnie widziałem takie sytuacje, więc bez nerwów. Po prostu na czas zawierania sakramentu małżeństwa kapłan podchodzi do was przed ołtarz bez mikrofonu. Nie ma się co stresować. Spokojnie

Witam,

Ponieważ ktoś odkopał ten temat, chciałbym się dowiedzieć, czy coś się zmieniło od 2007 roku w kwestii, zmiany przysięgi ?
Nie znam jej dobrze, ale przeraża mnie m.in. obiecywanie przed Bogiem, że będziemy ze sobą aż do śmierci. Wywołuje to we mnie wielka presję, ponieważ nie wiem co będzie w przyszłości. Zwłaszcza, że dzisiejsze czasy nie są łatwe, a rozwody, to codzienność.

Nic nie można zmienić.
A nierozerwalność związku małżeńskiego należy do istoty małżeństwa, dlatego jeśli masz myśl w stylu: 'dziś Ci ślubuję, ale jak będzie coś nie tak, to zakładam ewentualność odejścia' to nie ma sensu zawieranie małżeństwa, bo będzie ono nieważne. Dlatego najpierw musisz mieć całkowitą pewność, że chcesz z daną osobą przeżyć całe życie, czy też nie. I oto zapyta Cię kapłan także przed samą przysięgą i to pytając czy zamierzacie w tym związku wytrwać w dobrej i złej doli, w zdrowiu i chorobie...

Nic mi nie wiadomo, aby coś się zmieniło (i bardzo w to wątpię). Małżeństwo jest nierozerwalne (patrz co mówił o tym Jezus). Bóg daje człowiekowi w wolności możliwość podjęcia nieodwołalnej decyzji. Taką decyzją jest np. małżeństwo.

I jeszcze jedno: jeżeli ktoś zawiera małżeństwo odrzucając pozytywnym aktem woli nierozerwalność, trwałość, to zawiera to małżeństwo nieważnie (patrz: kanon 1101 § 2.).

Małżeństwo to decyzja, że na zawsze będzie się złączonym tym węzłem z drugą osobą. Owszem, gdy np. występuje fizyczne bądź psychiczne znęcanie się albo zdrada, to jest możliwa fizyczna separacja, ale ona nie sprawia, że małżeństwa nie ma (ono trwa nadal) - i nie można zawrzeć już związku z inną osobą.

@hazardMożna oczywiście przed urzędnikiem z USC - tam panuje bardzo przyjazna atmosfera.Twojej lub jej A może rodzina/wybranka wywierają na ciebie presję żeby ślub był w kościele?Właśnie - po co Polacy się pchali z tym Euro2012 i wydadzą grube miliony, jak inwestycja nie zdąży się zwrócić - Armagedon będzie już w grudniu.A małżonkowie za czasów Nerona żyli w łatwiejszych czasach?Gwałty, kradzieże i kłamstwa polityków także.

Polecam zaznajomić się z moim postem w temacie Zwolnienie z przysięgi.

P.S. Po co ci ten ślub kościelny (wogóle ślub), skoro zakładasz z góry, że twoje małżeństwo może się szybko rozpaść??

Nie zakładam z góry, że będzie źle. Nikt z nas nie może przewidzieć przyszłości i w tym jest problem. Należy brać pod uwagę dwie opcje lepszą i gorsza - to uważam za założenie. Staram się patrzeć trzeźwo na cała sytuację i mierzyć siły na zamiary. Kocham moją kobietę, a ona mnie. Na ślub zdecydowaliśmy się po ponad 4 latach bycia ze sobą, więc to jest przemyślana decyzja. Ale żadne z nas nie da sobie ręki uciąć za przyszłości. Chyba tylko szaleniec dałby sobie rękę odciąć. W takich sytuacjach rozsądek, podpowiada, że takich obietnic nie powinno się składać. Uczucie może podpowiadać zupełnie co innego.
W ten sposób powstaje konflikt interesów pomiędzy uczuciem, a rozsądkiem.
Nie owijajmy w bawełnę, ale większość młodych ludzi nie bierze przysięgi na poważnie i albo godzą się z takim konfliktem albo nie dopuszczają do siebie głosu rozsądku.

W takiej sytuacji staje się to uciążliwe. Z jednej strony człowiek chcę, ale z drugiej nie do końca w taki sposób i chodzi tu tylko o jedno zdanie. Mogę się założyć, że jesteśmy nie pierwszym i ostatnim przypadkiem.
Głównie to ja zwróciłem na to uwagę i długo przed ślubem zacząłem się zastanawiać co z tą przysięgą zrobić
Mam wątpliwości tylko do tego "że Cię nie opuszczę aż do śmierci." Nie chce rzucać słów na wiatr, ani też obiecywać gruszek na wierzbie.

Z tego co od niektórych można usłyszeć, to mówi się, że "do piekła by za sobą poszli". To jest dopiero miłość i oddanie.
A czy miłość nie bywa szalona, "bez opamiętania"?W takim razie nie powinieneś zawierać nawet ślubu cywilnego, bo wtedy też musiałbyś składać przysięgę.
Czy życie w konkubinacie jest złe? Albo jeszcze lepiej - związek bez zobowiązań...Czyli chcesz zawrzeć taki kontrakt? A intercyzę też przewidujesz?

Tak naprawdę, to nie ma znaczenia, czy wypowiesz te słowa, czy nie.
Wystarczy: chcę poślubić ciebie ... wobec Boga i zgromadzonych tu świadków. I finita.
Zawierając ślub w kościele godzisz się na warunki jakie w nim panują - tak jak np. z regulaminem tego forum - ZAAKCEPTOWAŁEŚ JE, więc musisz się stosować.

PYTANIA PODSTAWOWE:
Dlaczego chcesz brać ślub kościelny i dlaczego akurat ty masz stawiać warunki (księdzu/Bogu) na jakich go zawrzesz?

Owszem, znam kilka takich sytuacji. Szkoda, że z biegiem czasu rzeczywistość weryfikuje to na swój sposób. Po kilku latach małżeństwa nie jest już tak słodko. Mam 24 lata i spotkałem dopiero jedna jedyną parę, która wydaje się być zakochana bez opamiętania. Jak na razie są ze sobą od niedawna, więc przed nimi dopiero najlepsze, ale postanowili prawie od razu zawrzeć ślub cywilny.



Miłość bywa również dwuznaczna i ślepa. Przestańmy teoretyzować, bo oboje wiemy, że są dwie strony medalu. Druga nie należy do świata bajkowego.




"Pan Młody:
Świadomy praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny Uroczyście oświadczam, że wstępuje w związek małżeński z ... i przyrzekam, że uczynię wszystko aby nasze małżeństwo, było zgodne, szczęśliwe i trwałe."

Przysięga ta różni się od przysięgi kościelnej. Widać to na pierwszy rzut oka. Przysięgamy przed sobą, że postaramy się ze wszystkich sił, aby związek był udany i przetrwał - im dłużej tym lepiej. Nie przysięgamy, tak jak w przypadku przysięgi kościelnej, że zostaniemy ze sobą do końca życia.



Jak nie ma znaczenia ? Moim zdaniem ma i to ogromne. Powinniśmy przysięgę brać bardzo na poważnie. Co ciekawe nie jestem osobą praktykująca. Jednak mam swoje zasady, których nie chcę naginać.



Zapomniałem dodać w poprzednim poście, że faktycznie, jest presja ze strony rodziców, ale to nie jedyny powód dla którego zdecydowaliśmy się na ślub kościelny. Kolejnym powodem są chociażby chrzciny dziecka, które planujemy w niedalekiej przyszłości. Bez ślubu kościelnego wiadomo jak jest ...
Decydując się na ślub kościelny, nie myśleliśmy o przysiędze, dopiero teraz, gdy do ślubu zostało około 18 miesięcy.
My zawsze mówiliśmy, że najpierw spróbujemy życia na kocią łapę, aby sprawdzić swoje charaktery w trudnych sytuacjach życiowych, a dopiero później będziemy podejmować takie decyzje. Niestety życie oraz nasi rodzice zweryfikowali to trochę inaczej. Nie jest to tragedia, ale kolejna rzecz do długich przemyśleń.

Po pierwsze: miłość to nie uczucie,a decyzja Twojej woli i rozumu, więc nie ma żadnego konfliktu z rozsądkiem. Uczucia (takie jak zakochanie) owszem przemijają, ale jeśli podejmiesz decyzję, że kochasz, to będziesz robić wszystko, by to utrzymać.
Ja dałbym sobie nawet i dwie ręce uciąć, gdyż jestem pewien, że mojej Żony nie zostawię, aż do śmierci. I to nie jest szaleństwo, ale rozsądek. To tak jakby powiedzieć, że przestaniesz kochać swoje dzieci, gdy np. nie będą lekarzami jak Ty sobie założyłeś... Toż to głupota...

A jeśli mając wątpliwości, co do tego, czy faktycznie akceptujesz nierozerwalność małżeństwa nie idź do kościoła, by zawierać to małżeństwo, bo po co, to robić, gdy i tak będzie ono nieważne? A presja rodziców jest również tym, co wpływa na wolność Twojej decyzji, co czynić może małżeństwo nieważnym. A jeśli mając świadomość, że zawierasz małżeństwo nieważnie i tak byś je zawarł, to zaciągnąłbyś na dodatek zaciągasz winę moralną. Bo 'zawierając małżeństwo' tylko dla odprawienia ceremonii (by rodzina była zadowolona), mając świadomość, że i tak jest nieważne i jak się okaże, że się nie udało 'stwierdzi się nieważność' i będziemy wolni działasz podstępnie i żyjesz w ciągłym grzechu. Przez co jesteś wyłączony z życia sakramentalnego. Zwłaszcza, że zarówno podczas badania przedślubnego proboszcz będzie pytał, czy nikt nie wywiera na was presji, jak i podczas samej ceremonii zostaniecie zapytani, czy dobrowolnie i bez żadnego przymusu chcecie zawrzeć to małżeństwo. Kłamstwo jest niewskazane.
Dlatego zadaniem dla Ciebie jest zastanowić się tak szczerze w głębi swojego sumienia, czy faktycznie akceptujesz nierozerwalność małżeństwa i jesteś w stanie zaryzykować dla tej miłości jaką darzysz swoją wybrankę, czy jednak nie, wolisz zachować postawę asekuracji i wówczas faktycznie idźcie do USC i tam to załatwcie,albo żyjcie bez żadnego związku.

To jest zbyt poważna sprawa, by tak lekko ją sobie traktować. Ale dobrze, że chcesz być uczciwy wobec samego siebie. Pytanie, czy trudne warunki jakie stawia Bóg małżonkom jesteś w stanie zaakceptować.

Takie zjawisko to - przyzwyczajenie.
Miłość interpretowana jest na wiele różnych sposobów, dlatego niech każdy z nas ocenia po swojemu.


Mam wrażenie, że jedno przeczy drugiemu. Ma to racjonalne wytłumaczenie w przypadku, gdy w miejsce "kochasz", wstawimy słowo "jesteście do siebie przyzwyczajeni".


Gratuluje, ale pamiętajmy, że sprawa związana jest ze mną i z moją narzeczoną. Dodam, że na Pana miejsce znalazłbym 100 osób, które nie dadzą sobie uciąć ręki, więc o czym my tu gadu...


Głupi to jest ten przykład. Jest to bardzo skrajny, do niczego prowadzący, pozbawiony sensu przykład.


Dlatego poruszam ten temat. Dziś rozmawiałem z kolegą, który tak jak ja, żeni się. Oczywiście pierwsza jego reakcja, na to co powiedziałem to, "w takim razie po co się żenisz" ?
Wszystko po kolei mu wytłumaczyłem i gdy ja zadałem mu pytanie, a co Ty sądzisz o tej przysiędze i o tym zdaniu w niej zawartej, odparł - "ja się jeszcze nie zastanawiam nad ślubem", a przypomnę, że ma ustaloną datę ślubu ....

.
Hazard, ten przykład z dziećmi nie jest wcale głupi. To Ty kojarzysz miłość z zakochaniem. Rozumiem to. Ale to co Ci się teraz wydaje "przyzwyczajeniem" to jest ten drugi rodzaj miłości, podobny do tego, którym obdarzamy dzieci, rodziców, rodzeństwo... Więcej w nim może przywiązania i szacunku niż zachwytu i szaleństwa, ale tak to jest w życiu.

Możecie mi wierzyć lub nie, ale żadna tu osoba, która brała udział w dyskusji, nie zrozumiała mnie w 100 % i nie wyobraziła sobie dobrze tego co czułem.
Może to przez to, że ta rozmowa toczy się przez internet ...
Miłość kojarzę przede wszystkim z przywiązaniem i oddaniem, dlatego proszę mi nie wkładać w usta słów, których nie wypowiedziałem lub które Wy źle zinterpretowaliście (na swój sposób)
W dalszym ciągu będę uważał, że ten przykład jest nie na miejscu.
Na przyszłość, proszę pamiętać, że każdy z nas (dosłownie każdy) ma prawo do tego, aby miłość odczuwać, interpretować i wyobrażać na różne sposoby. Nie narzucajcie swojego toku myślenia.

- to jest straszne, wmawianie, ogłupianie itp. - psycholog z Pani/Pana marny.

Cieszę się z tego, że odnalazłem sens i że wraz z wybranką odnaleźliśmy wspólną drogę, która miejmy nadzieje poprowadzi nas przed ołtarz. Nie zmieniliśmy planów.

Na koniec chciałbym jeszcze zadać jedno pytanie pytanie (związane również ze ślubem).
Kto z Was uprawiał seks przed ślubem. Jeśli tak, to czy się do niego przyznaliście w spowiedzi przedmałżeńskiej ? (oczywiście odpowie kto zechcę - jest to bardzo intymne pytanie).