Ciesze się że jest tu żywa dyskusja . Poznajemy troche i podejście prawosławnych jak i zdanie zwykłego człowieka na temat Kościoła Katolickiego w podejściu do drugiej szansy. Kto ma racje w tej dyskusji ? Bedący za dostaniu drugiej szansy czy przeciwnicy? Nie mi to oceniać. Ale cieszy mnie że możemy poznać zdanie zwykłego człowieka.

.
Następny...(edit: miałem na myśli zsoborniki). Ech, odechciewa się rozmawiać. A ja myślę, że wszyscy byście spokornieli, gdybyście sami stanęli w obliczu podobnego dylematu. Choć nikomu tego nie życzę, nawet najgorszemu wrogowi, gdybym miał takiego. Spróbujcie sobie jednak wyobrazić:

Żenicie się z czystym sercem. Z radością i nadziejami na wspaniałą wspólną przyszłość. A pewnego dnia dowiadujecie się, że jest "ten trzeci" i że już nie liczy się kilkanaście spędzonych wspólnie lat, sakrament, ani nawet dziecko, bo tamten jest fajniejszy, lepsiejszy, bogatszy, młodszy... i co tam jeszcze chcecie. I nieważne, że ma w nosie waszego dzieciaka, że nie potrafi nawet o psa zadbać - wasze zdanie nikogo nie interesuje, z początku nawet sądu.

Więc walczycie, użeracie się, chowacie własną godność do kieszeni, żeby choć dla dziecka uratować jakieś resztki życia. A potem, po kilku samotnych, smutnych, ale przynajmniej spokojnych i bezpiecznych latach, poznajecie kogoś. I stajecie przed takim właśnie dylematem: zostać w zgodzie z Kościołem, być praworządnym, wzorowym katolikiem, czy spróbować dać swojemu dziecku matkę, jakiej nigdy nie miało a której potrzebuje.

Łatwo się wyrokuje o innych, naprawdę.

A Ty, Jumiku, też nie bądź taki pewny czego Kościół "nigdy nie zmieni." Zwolennicy niewolnictwa też tak mówili i to całkiem niedawno. I też mógłbym przytoczyć kilka cytatów, które nie są żadną "rabinistyczną hiperbolą," ale były właściwe na dany okres historyczny. Żaden z nas nie ma monopolu na Boga, nawet jeśli w tej chwili Ty przedstawiasz aktualne stanowisko KK.

W chrześcijaństwie nie chodzi, by zostać w zgodzie z Kościołem, być praworządnym, wzorowym katolikiem...itd.

Ja tylko wiem, że chrześcijaninem się jest lub życia chrześcijańskiego nie prowadzę. Jeśli się nim jest - to nie ma się dylematów..., bo do niejasności w życiu nie powinno dochodzić. A jeśli już dojdzie do naruszenia prawa (dojdzie do grzechu) - jest się w Kościele i jest tam ratunek w sakramentach... Podobnie, gdy zostaję powołany do małżeństwa - szukam żony w środowisku itd.... Traktujemy wówczas przysięgę małżeńską na serio..., jednakowo ją interpretujemy i prowadzimy wspólne życie chrześcijańskie oparte na Słowie Bożym i Liturgii we Wspólnocie. Tak jest wśród tych członków Kościoła, którzy przeszli jednoznaczne wtajemniczenie chrześcijańskie...

Natomiast, jeśli od samego początku było brak wdrożenia do życia chrześcijańskiego (dzisiaj się pięknie mówi o braku formacji), to trudno się dziwić, że w życiu tak po ludzku ponosi się porażki... Ale nic straconego - istnieje przebaczenie, nawrócenie i można powrócić do życia uporządkowanego, może w moim życiu po ukrzyżowaniu nastąpić zmartwychwstanie... Do tego potrzebuję wiary, która daje mi nadzieję a wyzwala MIŁOŚĆ (tą w wymiarze krzyża). Pierwszy ukazał nam to Jezus Chrystus... Wiele się nad tym zastanawiałem i wiem z własnego doświadczenia, że jest to BARDZO trudne ale możliwe...

Pudło. To właśnie możliwość odejścia od żony (rozwód) była tylko czymś chwilowym, ale w planie Bożym, na początku, była nierozerwalność małżeństwa. To tłumaczy Jezus faryzeuszom (patrz: Mk 10,2-16).



To był skrót myślowy odnoszący się do tego, że wg Ciebie nie powinno być nierozerwalności, że są sytuacje (jak porzucenie przez współmałżonka), w których można zacząć być z kimś innym.



Ja współczuję każdemu kto się znalazł w takiej sytuacji. Wiem, że to jest dosłownie życiowa tragedia. I trzeba takim ludziom pomagać i wpierać jak się da. Ale to właśnie gdybym był niewrażliwy, to bym powiedział: nie ma problemu, wiąż się z inną kobietą. To wtedy byłbym katolikiem bez serca zgadzającym się na grzech, na coś, co wierzę jest sprzeczne z wolą Bożą. Niestety, w naszym życiu pojawiają się tragedie. Ale rozwiązanie ich w sposób sprzeczny z wolą Bożą może prowadzić tylko do jeszcze większej tragedii.

Tak? To idź, wytłumacz to sześcioletniemu synkowi mojej Ukochanej, który pytał dlaczego ja nie mogę być jego tatą i zamieszkać z nimi. Bo mnie, szczerze mówiąc, łzy stają wtedy w gardle. I jakoś nawet dbanie o własne zbawienie zdaje mi się wobec tego egoizmem jakimś.

.
Wiesz co mi to przypomina? Twierdzisz, że jesteś wrażliwy i współczujesz. Tylko że mnie nic po Twoim współczuciu. I naszym dzieciom także. To tak, jakbyś stanął przed żebrakiem i zaczął mu tłumaczyć, że Ci przykro i że mu szczerze współczujesz, ale taka już widać Boża wola. I nie dałbyś mu jałmużny. Heh!

Ja naturalnie jałmużny nie potrzebuję. I nawet nie oczekuję od Ciebie, żebyś przyznał mi rację. Chciałbym tylko trochę delikatności czasem w wypowiadaniu się o ludzkich problemach, rozumiesz? "Pudło" - napisałeś mi w odpowiedzi na coś. A to język forumowej pyskówki, a nie współczującego człowieka. Ale cóż, skoro uważasz się za wrażliwego i dobrze się z taką wrażliwością czujesz, to kimże ja jestem, żeby Ci mówić co o tym myślę? Grzesznikiem przecież. Nie mnie pouczać światłego katolika. Udowodniłeś to bezwzględnie.

- I takie przesłanie niosą Twoje wypowiedzi, zamiast wrażliwości czy współczucia.

"Gdzie jest Bóg, tam jest miłość."

W drugą stronę to też działa?

Chyba tak. Jeśli kochamy szczerze i mądrze, pragnąć szczęścia drugiej osoby, dokonując poświęceń dla niej, to w tym wszystkim musi być Bóg.
"Tam gdzie miłość jest i dobro
Tam gdzie miłość jest, tam mieszka Bóg"

No niestety muszę się zgodzić z Liamem.

Zastanawiam się też nad sensem umieszczania w takich wątkach mini katechez- mnie osobiście by to chyba raczej zdenerwowało / zniechęciło niz pomogło.

Liam- może jest jeszcze szansa na uratowanie Twojego małżeństwa ?

Ja Ci przytoczę słowa pana Pulikowskiego...nie wiem w jakim stopniu odnoszą sie do Ciebie- byc moze wcale- ale posłuchaj...

Przychodzi maż i skarży się na żonę. Cała litania skarg. Pulikowski go pyta: To dlaczego się pan z taką jędzą ożenił? On odpowiada: Ona taka nie była. Pulikowski: I przy Panu taka się stała?

Widzisz piszesz,ze Twoje dziecko nigdy nie miało dobrej matki.Tak to rozumiem co napisałeś...Jednak gdy wybrałeś tą kobietę- to chyba wydawała Ci się dobrą kandydatką?

Niestety- nasze wybory nie są przypadkowe.
To nie jest przypadek, że kobieta trafia ciągle na bijących partnerów.
Nasze takie a nie inne cechy charakteru-np. nieumiejętność obrony przed przemocą ( nie chodzi mi o Karate- tylko o szeroko pojętą "obronę" )przyciągają takich a nie innych partnerów.

Jeśli w Tobie nie dokonała się żadna zmiana- to jest wielka szansa, ze znowu przyciągnąłeś do siebie partnerkę podobną do Twojej żony.

Jeśli tamten facet nie umie zadbać nawet o psa- to chyba Twojej żonie nie jest wcale dobrze w zwiazku z nim.

.
Dziękuję, Teresse, wreszcie jakiś ludzki głos... Choć nie mam pojęcia w czym się ze mną zgadzasz (i dlaczego niestety?)

Nie, tego małżeństwa nie da się już uratować. Syn zresztą wcale tego nie pragnie, nie chciałby żebyśmy znów byli razem. Rozumiem go.

Ale też nie wypieram się wcale własnej winy za rozpad związku. Dlatego napisałem kilka postów wcześniej, że starania o uznanie sakramentu za nieważny byłoby dla mnie nieuczciwe, nawet gdyby się "udało." Wolę już odsunąć się od Kościoła i przyjąć to, co ma mi w tej sytuacji do zaoferowania, niż w tak oszukiwać.

Na razie, nasz status jest jeszcze bardziej skomplikowany. Oprócz dzieci, mamy też inne zobowiązania, w tym rodziców, którymi się opiekujemy. Toteż sklejenie tej "nowej rodziny" wcale nie jest łatwym zadaniem. Więc czekamy. Jak napisałem: kochamy się, wspieramy nawzajem i staramy się nie tracić nadziei, że może kiedyś jeszcze i nam się uda.

Moim zdaniem teraz trochę odwracasz kota ogonem - a kto/co doprowadził/o do tego, że to dziecko za Tobą tęskni i chce, żebyś był jego tatą? Czy nie spotkania z nimi w charakterze "nie tylko znajomy rodziny"?



Moim zdaniem nieadekwatny przykład. Ale rozumiem, że to wyraża jak to odczuwasz.

Jeżeli czujesz się urażony tonem lub sposobem mojej wypowiedzi, to przepraszam. Powinienem wypowiadać się z większą wrażliwością i wyczuciem.

Jumik, nie raz i nie dwa wypowiadałeś się ze zbyt małą wrażliwością... Często brzmisz bardziej jak suchy tekst z KKK niż jak człowiek z ciałem, dusza i sercem.
Zmieniając sposób wyrażania opinii (nie treść opinii) mógłbys pomóc wielu zbłąkanym duszyczkom tu na forum.. Proszę, postaraj się o większą dawkę empatii.
Mówię to, bo kiedys bardzo mnie zraniły Twoje słowa, a efekt był odwrotny niż zamierzony (tak mniemam) i boję się, że taka sytuacja mogła nie tylko mnie spotkać.

Pozdrawiam

Przepraszam, Szarotko. Na pewno przemyślę i przemodlę to co napisałaś. Dziękuję za zwrócenie mi uwagi.

Głównie z tym:



i z tym



................

Co do Twojego postu- to przykre...

Jednak wierzę, że Bóg może naprostować nasze drogi w taki sposób na jaki sami byśmy nie wpadli...