Witam
Mam 24 lata i od 2 lat wierzę, prowadzę życie sakramentalne. Można powiedzieć, że Bóg powołał mnie osobiście przez trudne doświadczenia życia, ale były też osoby, które mnie po trosze naprowadzały, głównie przez swoje życie. Od momentu otrzymania łaski wiary właściwie sporo czasu poświęcałem na modlitwę, lekturę Biblii, Msze i inne zbiorowe praktyki. Zdaję sobie sprawę, że moja wiara pełna jest różnych błędów i fałszerstw, ale wierzę najlepiej, jak na dzień dzisiejszy potrafię. Mam też jedną słabość, z którą do końca nie umiem sobie poradzić i być może czasem zbyt wiele uwagi w modlitwie poświęcam prośbom o załatwienie tej sprawy.
Ostatnio trochę się w moim życiu zmieniło, zacząłem pracę, kończę studia, przygotowuję się do ślubu. Mam coraz mniej czasu. Zdarza mi się odmawiać rano różaniec w taki sposób, że recytuję zdrowaśki, a głowę mam pełną myśli na temat rozpoczynającego się dnia (często to wręcz głupie sprawy). Mimo, że prawie codziennie uczestniczę we Mszy, to czuję czasem, że jakoś ten mój kontakt z Chrystusem nie jest dość żywy. Dobrze wspominam owoce adoracji Najświętszego Sakramentu, ale ostatnio nie mam czasu zatrzymać się w Kościele na dłużej, Msza się kończy, a ja już wybiegam i gdzieś się spieszę. Bywa tak, że cały dzień przeżyję jakby w takim otumanieniu i dopiero wieczorem przypomnę sobie o Bogu. Chciałbym, żeby moja wiara wzrastała i umacniała się, trochę się boję, że przez tryb życia będę jednym z tych, których "zagłuszyły ciernie". W jaki sposób oddać to wszystko Jezusowi? Czy nie przesadzam? Chcę dobrze żyć z Bogiem, a często nie mam dla Niego czasu. Jak wy sobie radzicie z zabieganiem i presją psychiczną, ze stresem?

Jakiś czas temu usłyszałem mądre słowa - jeśli na modlitwie rodzą się jakieś myśli to nie zwalczaj ich, lecz poprostu zawierz te sprawy Bogu, jakiekolwiek by nie były. Druga rzecz że poza jakże ważną modlitwą w swoim własnym małym kącie (a może z przyszłą żoną?) warto aby cały nasz dzień, a następnie całe nasze życie było modlitwą. Warto nad tym pracować i może się okazać że na modlitwę masz mnóstwo czasu. Wszakże Bóg nie jest z nami do "Amen".

Dokładnie. Zawierzaj cały swój dzień Bogu, żyj tak, jakbyś żył dla Niego. Niekoniecznie wciąż się modląc. Wykonuj swoje codzienne obowiązki z myślą, że robisz to na chwałę Pana.

Codzienne odmawianie różańca to dobra rzecz, ale nie jestem pewna czy akurat wtedy, gdy ma się dużo innych rzeczy na głowie i mało czasu na modlitwę. Ja zasadniczo wyznaję zasadę o. Pio: "najpierw obowiązek a potem wszystko inne choćby było święte". Może warto by zamiast codziennego różańca na którym jesteś rozkojarzony po prostu odmówić krótszą modlitwę w której powierzysz Bogu wszystkie sprawy które i tak plączą ci się po głowie? Może by też warto wykorzystać drogę do pracy, przerwę na kawę czy inne chwile w ciągu dnia żeby wspomnieć Bogu o tym co akurat masz na myśli, podziękować za coś czy po prosić? To będzie chyba żywsza relacja z Bogiem, kiedy będziesz mógł w każdym momencie zwrócić się do Niego ze swoimi sprawami.

Może też warto by raz na tydzień poświęcić trochę czasu na spotkanie np. Odnowy w Duchu Świętym? Dobra rzecz do ożywienia relacji z Bogiem