Są różne wspólnoty: Ruch Światło-Życie, Odnowa w Duchu Świętym, Neokatechumenat i wiele innych. Poszukaj w swoich okolicach - w parafiach, na stronie swojej diecezji, itp. Myślę, że takie grupy mogą bardzo pomóc - od jednej z takich wspólnot zaczęło się moje życie z wiarą na poważnie.

Zostanie przy wierze, nie wyklucza widzenia wszystkiego takiego jak sie jest. Katolików nawet najlepszych też spotykają nieszczęścia i tragedie. Jak ktoś wierzy w Boga w cukierkowym świecie to jest jeszcze słabej wiary...

Gdzie to znaleźć? Dla mnie to oczywiste; w sobie. Bóg jest w każdym z nas, nie w kościele, nie w takiej lub innej religii, ale w nas samych i nie jest to jakaś poetycka przenośnia lecz oczywisty fakt. Często bywa tak, że utożsamiamy Boga z jakąś konkretną religią i tam Go szukamy, a gdy go nie znajdujemy (z różnych powodów, były tu opisywane) zniechęcamy się. I nic w tym dziwnego, bo szukaliśmy w niewłaściwym miejscu, szukaliśmy na „zewnątrz”; w chmurach, kościołach, filozofiach, przecież tam Go nie ma. Jeśli wpierw znajdziesz Boga w sobie to żadna religia nie jest ci w stanie zaszkodzić
Bóg jest w nas zawsze, niezależnie czy w niego wierzysz czy nie, bo jest integralną cząstką nas samych, właśnie z tego powodu Boga nie można się wyprzeć, owszem możemy zagłuszyć Go na jakiś czas, ale prędzej czy później On się odezwie, ale czy ty odpowiesz?

Ale przynajmniej mają Raj po śmierci.

Ateista wierz w Raj?

Ja podobnie, ale już w dorosłym życiu, miałem problemy z wiarą. Serce moje było ciągle niespokojne. Teraz (już po16-tu latach) wiem na pewno, że Pan Bóg poprzez trudne wydarzenia w moim życiu (narodziny niesprawnego syna, kryzys małżeński, nałogi...) dał mi wspólnotę, gdzie podczas spotkań z innymi, którzy też mieli inne problemy w życiu, rozważane jest bardzo poważnie Słowo Boże i żywe uczestniczenie w liturgii. Taką drogę dał mi w prezencie Bóg proponując mi udział w katechezach dla dorosłych głoszonych w ówczesnej mojej parafii przez świeckich katechistów zaproszonych do parafii przez proboszcza. Wiem, że teraz będąc nadal w Kościele Katolickim podążam drogą prowadzącą do odkrycia na nowo wartości chrztu św., mam okazję do stałego kroczenia drogą nawrócenia i dzień za dniem przybliżam się do mojego Pana, którym jest Jezus Chrystus...Warto popytać się swojego proboszcza...

Pozdrawiam!
Chrystus Zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał ! Alleluja!

zsoborniki

Zsoborniki - to co piszesz, jest budujące. Niestety do tej pory nie miałem szczęścia w kontaktach z duchownymi. Chyba bardziej docierają do mnie słowa "zwykłych" ludzi.

Szukaj więc w kościołach, gdzie głoszone są katechezy neokatechumenalne. Katechezy głoszone są zawsze za zgodą proboszcza danej parafii przez zaproszoną przez niego ekipę katechistów świeckich ("zwykłych" ludzi). W skład ekipy wchodzi także prezbiter - może być on z innej parafii.

Życzę powodzenia - Pokój z Tobą!

zsoborniki

To szczęście do duchownych i docieranie słów "zwykłych" ludzi , a Twój komentarz do dzienniczków św. Faustyny . Przyjrzyj się tak szczerze, bez "ściemy" przed samym sobą nad powodami takiego podejścia czy słuchasz treści, czy bardziej zastanawiasz się nad tym kto mówi?
Wybacz, że pozwoliłem sobie tak napisać ale propozycja przeczytania "dzienniczków św. Faustyny" jest moim zdaniem niewłaściwa nie dlatego, że to dla dzieci, ale wręcz przeciwnie to dla "dorosłych" w wierze.
Trzeba elementarnie zaufać, bez tej odrobiny zaufania nic nie zbudujesz. Po raz kolejny czytam, rozważam Katechizm Kościoła Katolickiego, okkrywam jak wciąż bardzo mało rozumiem, ale właśnie z Tobą Sławku chciałbym się podzielić czym według tegoż Katechizmu jest wiara (bardzo skrótowo, wybaczcie mi moją nieudolność)
Człowiek jest ze swej natury religijny, poszukuje Boga. Bóg na każdym etapie życia tego człowieka obiawia mu siebie. Wiara to zaufanie temu objawieniu.
Dlatego uważam, że tym księżom, tym kazaniom, temu wszystkiemu co Bóg stawia na naszej drodze trzeba właśnie odrobinę zaufać. Odrzucając na wstępie, bez sprawdzania, bez pokory nie zyskamy nic.
Np. ja Ci powiem przeczytaj i rozważ w swoim sercu J 3,11-12, a Ty odpowiesz słusznie zresztą kim on jest, żeby mnie pouczał i nie zajrzysz do tego fragmentu nic nie stracisz. Ale jeśli okażesz mi odrobinę zaufania wtedy zajrzysz i dojdziesz do jakiś ciekawych wniosków to może cos zyskasz? Ale kim ja jestem wobec księdza, którego Bóg postawił na Twojej drodze , jemu własnie przy spowiedzi, czy przy takiej osobistej rozmowie zaufaj odrobinę i pozwól choćby z odrobiną pokory się poprowadzić.
A z dzienniczka FaustynY znalezione naprędce: "Pragnę córko moja najmilsza – mówiła Matka Boża innym razem – abyś się ćwiczyła w trzech cnotach, które mi są najdroższe, a Bogu są najmilszymi: pierwsza – pokora, pokora i jeszcze raz pokora. Druga cnota – czystość, trzecia cnota – miłość Boża. "

Moim zdaniem zwątpienia co do Boga biorą się z braku modlitwy. Nawet najbardziej pobożni ludzie mogą nagle zwątpić bo odechciało im się, czy "zapomnieli" o modlitwie. Nie wiem jak to działa, może np. "fajnie było, ale zaczęły mnie już boleć kolana...". Nie zapominajmy, że modlitwa to DIALOG z Bogiem. Można to przedstawić na przykładzie przyjaźni. Wszystko super, ale jak zabraknie rozmowy, to nie dziwmy się że nawet najbardziej zżyli ludzie się rozstają. I żeby nikt nie myślał że modlitwa to tylko monolog w jedną stronę! Jeżeli "zagadujemy" Boga swoim "proszę, proszę, proszę", to nawet nie dajemy Mu szansy na odpowiedź. Jeżeli ludzie jadą na takiej modlitwie to później mają pretensje do Niego pt."prosiłem Cię, ale Ty, mojej prośby NIE WYKONAŁEŚ!". Następnie po prostu odwracają się do Boga i kościoła plecami, bo przecież to nie spełnia ich oczekiwań.
Bóg odzywa się w Ciszy przez wielkie "C".
Bóg się nami opiekuje, zawsze nas wysłuchuje i nam daje więcej niż byśmy chcieli.
Każdego chyba dopadła, czy też dopadnie chwila zwątpienia. Tylko że nie można się poddać. Trzeba zawsze wiedzieć że Pan jest ZAWSZE przy mnie.

A odpowiedź Boga nie zależy od nas. Czasem odpowiedzią jest milczenie, ale wtedy również muszę zastanawiać się na tym co mi przez to Bóg chce powiedzieć .
Zwiątpienia moga, ale nie muszą być spowodowane brakiem modlitwy, polecam choćby przykład Hioba. W takim przypadku mówiąc osobie że to jej wina zachowujemy się tak jak zachowywali się Hioba przyjaciele.