Dlatego nie dziwię się Monice i o nic nie pytam. Życzę Ci Moniko, byś przerobiła to, co teraz czujesz na piękne życie z pełnym zaufaniem Bogu. Bez blokad wobec osób inaczej myślących. Bez uznawania ich za wysłanników Szatana. Bo teraz takim podejściem ściągasz na siebie ich w dużej liczbie. O wysłannikach Szatana nie wspominając.

"Nikt nie ma większej Miłości niż ten, kto życie swoje odda za przyjaciół", a ja jeszcze dodam, że także za nieprzyjaciół.

Dlatego Mariusz85 nie będę z Tobą walczyć na słowa. Bo ja napisać mogę dużo dlaczego tak uważam , a ty wtenczas zaczniesz mnie atakować i podważać. A ja nie chcę tego czytać, bo po co mi to? Wolę poczytać biblie, książki które dodają mi otuchy, wiary i miłości do Boga, a nie wypowiedzi na forum które będą próbować moją wiarę zachwiać. Poza tym ten wątek opierał się na tym jak się nawróciłam a rozmowy schodzą na całkiem inny tor.

Bluźnierstwo, którego zabrania II przykazanie Boże, jest grzechem ciężkim, polegającym na "wypowiadaniu przeciwko Bogu - wewnętrznie lub zewnętrznie - słów nienawiści, wyrzutów, wyzwań, na mówieniu złe o Bogu, na braku szacunku względem Niego w słowach, na nadużywaniu imienia Bożego" (KKK nr 2148). Jeśli wulgarne słowa zostają
skierowane przeciwko Bogu - staja się bluźnierstwem. Ale bluźniercze mogą okazać się szydercze, ironiczne, kpiące, pozbawione respektu wypowiedzi o Bogu.

Kiedy miałam ok 14 lat płakałam i wzywałam Boga aby mi pomógł, po ok 10 min. spadł katechizm z półki otwierając się na 10 przykazaniach...nie usłuchałam... zbłądziłam.
Wiele lat czułam że Pan Bóg woła mnie do siebie. Za każdym razem zagłuszałam to wołanie różnymi sposobami. Rzadko chodziłam do kościoła, a o sakramentach nie było mowy.
Miałam już wcześniej okres większego wołania Pana, uległam na chwilę, później odrzuciłam.
Tak było do końca 2009 roku.
Często czytałam rożne książki o Świętych itp. ale tylko DZIENNICZEK ŚW. FAUSTYNY TAK NA MNIE WPŁYNĄŁ – http://www.jezuufamtobie.pl
Zaczynając go czytać byłam w związku nieformalnym 1 rok. Mężczyzna z którym mieszkałam był po rozwodzie, lecz miał już ślub kościelny. Nie chodziłam do kościoła, nie przyjmowałam sakramentów, miałam bardzo dużo na sumieniu....W pewnym momencie zaczęło się coś dziać powoli i stopniowo. Najpierw poczułam odpych od mężczyzny z którym byłam Mimo że jeszcze go kochałam, wiedziałam że muszę wybrać albo Pan albo On. Zaczęłam chodzić do kościoła, odmawiać koronkę do MILOSIERDZIA BOŻEGO podaną w dzienniczku Faustyny, a sumienie coraz bardziej nie dawało spokoju.
Poczułam tęsknotę za Bogiem i ogromny żal za grzechy. Nie wiedziałam że to dopiero początek.
Przeczytałam kiedyś że: ważne jest chcieć usłyszeć głos Pana, ale jeszcze ważniejsze aby znaleźć odwagę by tego głosu posłuchać. Tak też było ze mną. Usłyszałam Pana, ale gdzie odwaga? ;(
Tyle nocy nie przespałam...Co mam zrobić? Kogo wybrać? Wiedziałam kogo, podjęłam decyzję i kazałam wyprowadzić się partnerowi z mojego mieszkania. Dzień przed Jego wyprowadzką prawie cała noc nie spałam, płakałam, odczuwałam ogromny lęk. Wstawałam w nocy i jak nigdy miałam ogromną chęć powiedzieć mu żeby nie odchodził, miałam ogromną potrzebę przytulić się do niego, pokusa była ogromna! Nie zrobiłam tego, a rano płacząc szykowałam się do pracy. Czułam się taka samotna, a zwłaszcza opuszczona przez Boga. ;( Nigdy w życiu nie doznałam takiego duchowego cierpienia. Płakałam jak przyszłam z pracy, nie mogłam się pozbierać.
Mimo wszystko powtarzałam sobie „JEZU UFAM TOBIE” Kiedy On już wyszedł z resztą swoich rzeczy i to w bardzo nastrojowym humorze, zrozumiałam że podjęłam najlepszą decyzję w życiu!!! Przecież jeżeli ten człowiek naprawdę by mnie kochał, nie poddał by się tak łatwo! Na dodatek powiedział mi na koniec „Nie załamuj się” uśmiechając się od ucha do ucha! Mimo ze to ja zakończyłam ten związek, było mi o wiele bardziej przykro niż jemu!!! Płakałam jeszcze tego wieczora i prosiłam Pana aby to uczucie pustki zniknęło z mojego serca i żeby mnie teraz nie zostawiał, bo czuję się bardzo samotna. Tego wieczoru poczułam się lepiej, a następnego dnia cały smutek znikł. ))
Myślałam że już po wszystkim i chciałam jedynie dobrze przygotować się do spowiedzi, ale nie wiedziałam jak się za to wszystko zabrać.
Tydzień później przeżyłam jeszcze gorsze 24 godziny w cierpieniach duchowych.
Nie spałam, płakałam, czułam ogromny lęk, pustkę, samotność, poczułam swoją nędzę, nicość, poznałam swój każdy grzech, tęsknota za Bogiem sprawiała ogromny ból w sercu, modliłam się,choć z tego żalu było mi ciężko cokolwiek powiedzieć, a za każdym razem kiedy miałam wymówić Imię Pana Jezusa, Boga czy Maryi w sercu tak żal ściskał, że sprawiał ból nie do zniesienia! Modliłam się bo nic więcej zrobić raczej nie mogłam. Na następny dzień przeszło jak gdyby nigdy nic. Później wspomniał mi o tym ksiądz a nawet wyczytałam w książce, cytuję :

"Właśnie to cierpienie, w którym komuś się zdaje, że wszystko stracone, kiedy się czuję, że zostało się przez Boga opuszczonym i myśli się , że jest to ostatni krzyk,że czuję się ostatni z ludzi...właśnie wtedy wyciąga Bóg swą pomocną rękę. Te cierpienia, te straszne cierpienia, te ciemne cierpienia są jednym z tych najwartościowszych jakie istnieją..."

Poszłam do spowiedzi, dostałam rozgrzeszenie, a kiedy przyjmowałam Jezusa w Eucharystii popłakałam się. Jestem szczęśliwa ))
W ciągu tego okresu kiedy powoli zmieniałam swoje życie zauważyłam że kiedy czasami zaglądałam do kościoła klękałam zawsze przed obrazem „JEZU UFAM TOBIE”, choć na początku nie kojarzyłam tego obrazu z Siostra Faustyną. Do pierwszej spowiedzi po tak długim czasie poszłam do innego kościoła niż pod który należę gdyż tak po prostu wyszło po rozmowie z księdzem. Okazało się że kościół jest pod wezwaniem „Miłosierdzia Bożego”!
MIŁOSIERDZIE BOŻE JEST CUDOWNE I NIESKOŃCZONE! WIELKA JEST MIŁOŚĆ BOŻA!
DZIĘKUJE ŚW. FAUSTYNIE ZA TO ŻE Z TAKĄ UFNOŚCIĄ I POKORĄ SPEŁNIŁA WOLĘ BOŻĄ