Częściowo masz rację. To częściowo są pozostałości jeszcze z czasów starożytnych, kiedy istniały sekty gnostyckie twierdzące że ciało jest złe i należy je jak najmocniej umartwiać, żeby uwolnić z niego dobrą duszę. Ale to nigdy nie była duchowość chrześcijańska.

Jednakoż z drugiej strony umartwianie ciała jest w chrześcijaństwie potrzebne. Niekoniecznie przez ból, mogą to być małe rzeczy. Chodzi o to, że z ciała pochodzi wiele grzechów, jak pisze św. Paweł w liście do Galatów a panowanie nad ciałem pomaga sobie i z nimi poradzić, np. obżarstwo, nieczystość, pycha i inne. Inną przyczyną dla której święci (np. siostra Faustyna) cierpieli były ofiary za grzeszników w intencji ich nawrócenia.

Jeśli trafie na właściwego egzorcystę to wierzę ,że choć w części powie mi jak postępować słusznie i co zrobić by się wyzwolić od tego co mnie dręczy,może nawet pomoże mi zmniejszyć wewnętrzny ból który towarzyszy mi od dłuższego czasu-będzie to dla mnie czas próby i wewnętrznego bogacenia się duchowo jak sądzę a wnioski wypłyną same ,czasami trzeba uczyć się życia na nowo !Co zamierzam uczynić,dziękuję za twoja wypowiedź pozwoliła mi spojrzec z innej perspektywy na mój problem.

Egzorcysta oczyszcza od ducha lub demona. Nie jest ani od psychoanalizy ani od wspierania duchowego czy mądrej rady. Od tego są inni ludzie, z których pomocy, też jak najbardziej, korzystaj.

Papież Jan Paweł II się biczował za grzechy swoje i ludzi.





siostra Tobiana Sobótka, pracująca w apartamentach papieskich, zeznała w trakcie procesu beatyfikacyjnego, iż papież regularnie się biczował żałując za grzechy swoje i innych ludzi. Zeznania siostry potwierdził również biskup Emery Kabongo, który przez wiele lat był sekretarzem Jana Pawła II. - Nigdy nie widziałem tego na własne oczy, ale mówiło mi o tym wiele osób – przyznał biskup Kabongo.

Wiesz frater, nawet, jeśli tak było, to był to indywidualny wybór konkretnego człowieka, który chciał prowadzić takie praktyki. Osoby zakonne często uprawiają różne wyrzeczenia, są one zarówno w regułach zakonnych, jak też dodatkowo - indywidualne. Można o takich umartwieniach przeczytać w dziennikach czy to św. siostry Faustyny czy św. Tereski.
Te jednak zawsze indywidualne umartwienia realizowały za wiedzą i zgoda matek przełożonych.

To są sprawy indywidualne i NIEOBOWIĄZKOWE.
W szczególności na pewno od uprawiania takich praktyk, nie zależy zbawienie człowieka.

Często powodem takich praktyk jest pragnienie złączenia się z cierpiącym Jezusem lub wynagrodzenie za grzeszników. A to wymaga ogromnego umiłowania Boga i sporej świadomości po co to robię. No i przede wszystkim pokory, a tej większości z nas, brakuje. Jeśli jest w nas odrobina pychy, takie praktyki mijają się z celem. Tu trzeba odczuwać ogromne pragnienie zjednoczenia z Bogiem, inaczej będą praktykami pustymi i bezsensownymi, czasem na pokaz, a czasem dla poprawy poczucia bycia kimś „wielkim” we własnych oczach…

Ale samemu sobie można wymierzać „karę” a raczej pewną formę zadośćuczynienia – może nią być umartwienie (ale o tym już wcześniej pisałam). Owocne, gdy robione w cichości, bez nagłaśniania całemu światu (forum?).

Trafiłaś, moim zdaniem, w sedno, salcia...
Praca z własnym Ego powinna powstrzymać wszelkie tego typu zabiegi, bo choćby podświadomie podbudowują one Ego sprawiając wrażenie samo odkupienia jakichś win, nałożenia jakichś kar za coś tam i spektakularne zadośćuczynienie...

Tymczasem, takie zabiegi jak samobiczowanie, spanie we włosiennicy i temu podobne, powinny być stosowane, jeśli w ogóle, to w czyjejś intencji, nie swojej, aby nie podciągać Ego w górę. W zakonach - bezwzględnie - za zgodą przełożonych.

Nie wiem jak to działa w praktyce, nigdy nie ćwiczyłem ani biczowania ani tym bardziej samookaleczania. Jako dzieciak pracowałem nad swoją duchowością m.in. poprzez umartwienia i dobre uczynki. Ponadto co miesiąc planowałem wyeliminowanie jednego grzechu spośród sporej ich palety u mnie, planowałem i realizowałem plany. Metodę znalazłem w książce napisanej przez jakąś świętą zakonnicę, już nie pamiętam jaką...

Taka ciekawostka Po około roku nie miałem już żadnych grzechów oprócz jednego: grzechu pychy - czyli samozadowolenia z tego, co mi się udało przepracować, a Ego w tym czasie rosło do Nieba i dziwiło się, że Niebo się na moje stukanie nie otwiera

To super, że to zauważyłeś... bo chyba najtrudniej uświadomić sobie, że tak naprawdę motywem naszych działań jest nasze Ego
bo samozadowolenie z siebie - to przecież takie przyjemne

tylko, że trzeba być nadal czujnym, bo pycha znajdzie nowe formy oddziaływania, można być np. dumnym ze swojej pokory i z tego, że umiem przyznać się do słabości i wtedy też mogę to robić z pychy (to nie uwaga wobec Ciebie - podoba mi się to Twoje świadectwo)

Dziękuję salcia

A czy nie za bardzo się w samouwielbienie wbiłeś kwiatuszku,to ty na pokaz jak widać żyjesz z reszta nawet siedzenie na tym portalu to grzech,więc o czym ty piszesz.Jeśli jesteś taki naj naj naj to co tu robisz?Pouczać może każdy byle to robił właściwie a ty mi tu jakiegoś narcyza zgrywasz tez mi postawa!

Tak się wbiłeś w swoje ego ,że zaraz odfruniesz albo pękniesz jak balonik z helem

Cały czas się tego boję i od tamtej opisanej tu pracy nad rozwojem duchowym, staram się z tym swoim Ego pracować
A działo się to na początku lat 60tych
Więc mam niemal 50 letnie efekty, Angela

O kurcze, znowu Ego mi urosło, już milknę

Pozdrawiam serdecznie, wybacz jeśli to brzmiało jak pouczanie

Wiek nie zawsze idzie w parze z pojmowaniem świata,ludzie się zmieniają,podobnie jak świat a problemy wciąż te same czyżby to świadczyło o naszym zacofaniu sama się nad tym zastanawiam.I pokornie chylę głowę przed tymi,którzy swą mądrością sprowadzili błądzących po ciemku na właściwa ścieżkę oświecenia.

Angela jeśli zakochałas się w nieodpowiedniej osobie poprostu Twoją pokuta jest zachowanie tego w tajemnicy i staranie się aby nie kultywować, nie rozwijać tego uczucia. To dokładnie tak samo jak wtedy gdy np męzatka zakocha się w innym facecie czy żonaty facet w innej kobiecie. Dla mnie samo uczcuie nie jest złem jeśli nie prowadzi do niczego, jeśli człowiek ma w sobie siłę i mardośc żeby nad nim panowac.
Znam sytuację kiedy męzatka chrześcijanka zakochała się w innym facecie i to ze wzajemnością.... jednak nie chciała rozbijać rodziny, krzywdzić swojego dobrego męża i tym bardziej dzieci.
I teraz powiem ci na podstawie jej doświadczeń- zadaj sobie pytanie czym jest czym powinna być miłośc? Miłośc to dążenie do dobra dla kochanej osoby. A dobrem dla księdza bynajmniej nie byłoby odejście od kapłaństwa. Dobrem dla małżonka nie będzie rozbicie rodziny. Dobra kochanej osoby to czasem rezygnacja ze swoich pragnień i potrzeb, zamknięce ich głeboko, włąsnie dla DOBRA człowieka na którym nam zależy.
I powiem CI że życie tamtej kobiety po jej mądrej choć bardzo trudnej decyzji ułożyło się naparwdę szczęsliwie. Z czasem ona z męzem stali się sobie zdecydowanie bliżsi i odrodziło się ich trochę zaniedbane uczucie, ten drugi mężczyzna ożenił się i założył rodzinę, czas jak zawsze zagoił rany- teraz oni widują się czasem i są dla soibe jak przyjaciele.
Wybór dobra zawsze niesie za sobą dobro. Zawsze w ostatecznym rozrachunku uszczęsliwia. Wybór dobra bywa trudny. A ciche zamknięcie pewnych uczuć w sobie na klucz to prawdziwe zwycięstwo nad sobą i nic do tego nie ma spektakularne biczowanie:)
Oj Angela...
"prawdziwi święci Boży mieszkają w domach obok
tak pochłonięci Bogiem że mówić o Nim nie muszą"
.. czytałam taki piękny wiersz:) Prawdziwe wyrzeczenia i umartwienia to nieraz małe codzienne kroczki o których nikt nie wie. To powstrzymanie się w pracy od drobnej złośliwści albo narzekania na szefa... to wyręczenie kogs w małych rzeczach pomimo że tak bardzo już jesteś zmęczona.. to znalezienie w sobie cierpliwości choć już naparwdę masz dosc...
Ja zakładam że Bóg wiedział co robi stawiając mnie tu akurat a nie gdzie indziej. Dał mi własnie takie zadania. Mam sie modlić i pracować, nie kombinowac i na moim polu starać się byc człowiekiem.
Nie masz wymyślać samobiczowania. Masz schowac głeboko swoje uczucia i dzień o dniu wśród ludzi wśród których żyjesz żyć dobrze. To wszystko.

Angela - muszę gwoli ścisłości dodać że mały_kwiatek nie do końca jest chrześcijaninem, a właściwie jego poglądy dotyczące wiary są w niektórych kwestiach od chrześcijaństwa bardzo odległe. Dlatego też nie dziwiłabym się że daleko mu do chrześcijańskiej postawy.