Pomyliłam dzieci Jaira i wdowy z Nain ....chyba przez te upały mózg wolniej pracuje ...

Bóg nie zawsze czyni cuda. Bóg nie każdemu chce pomóc. Owszem, Bóg może to zrobić, ale takiej łaski dostępują nieliczni.

Czasami lepiej się po prostu pogodzić ze śmiercią, niż ciągle czepiać się fałszywej nadziei, że Bóg przyjdzie i uzdrowi.

Twoje podejście jest okrutne właśnie z tego względu, że przerzuca odpowiedzialność za niezawinione cierpienie na człowieka. Ty mówisz po prostu: "Bóg chce cię uzdrowić, ale coś robisz źle, więc to twoja wina, że umierasz."

Nie ma możliwości "stworzyć warunków, by cud miał miejsce". Nie ma takiej listy warunków, której spełnienie gwarantowałoby zaistnienie cudu.

Celem człowieka na ziemi jest dojście jak na najwyższy Poziom Nieba, a nie życie dla życia na ziemi, która jest dla nas jak `poligon` i `wygnanie`.

BÓG nie chce byśmy cierpieli jeżeli nie robimy tego dobrowolnie, ale by mogło nastąpić Uzdrowienie muszą być otwarte `Kanały Łaski` i musimy dążyć do Świętości. Musimy mieć też Wiarę w BOGA i Wiedzieć, że BÓG ma Moc nas Uzdrowić.

Nieraz BÓG chce byśmy Prosili GO o pomoc. Po to by wzbudzić w nas Zaufanie do BOGA. By pogłębić naszą Wiarę. By umocnić nasz bieg do Świętości.

Moim zdaniem człowiek zaczyna wchodzić na Ścieżkę Świętości w momencie kiedy bardziej zabiega o Sprawy Duchowe, niż o własną egzystencję. O pokonywanie własnych nałogów. O rozwój w Miłości do BOGA i Bliźnich.

Naturalnie pisze tu o osobach żyjących w Świecie. Osoby Konsekrowane BOGU mają znacznie wyższe Poznanie i ich Droga jest Służbą BOGU, jest też Ofiarą. Za to i Nagroda jest bardzo wysoka.

Ponieważ wszyscy umierają kiedyś, nie ma odpowiedzi na pytanie dlaczego ktoś został uzdrowiony a ktoś inny- nie. Jasne, nam chrześcijanom dana jest nadzieja zmartwychwstania i zycia bez śmierci i lęku- i chyba na niej powinniśmy się skupić doświadczając żałoby- lub sami przezywając doświadczenie śmiertelnej choroby.
Powiem tylko że gdybym w to mocna nie wierzyła to bym w mojej pracy zwariowała...

Trudność pojawia się już w momencie pomyślenia o smierci. W momencie gdy w naszych głowach pojawi się samo pojęcie śmierci. Juz wtedy uświadamiamy sobie jak wiele mamy do stracenia bądż jak wiele do zrobienia. Jak bardzo będziemy tęsknić za tymi którzy odchodzą i za tym co sami zostawimy. Ale dzięki temu, że mamy wiarę, dzieki temu że myślimy, chociażby o umieraniu, potrafimy się przyszykować i nastawić na spotkanie z wiecznością. A przecież to wieczność w wierze jest najistotniejsza. Prawda ?