Najprostsza odpowiedź, jakiej ja potrafię udzielić to modlitwa - z tym, że taka prawdziwa modlitwa a nie mechaniczne wyklepanie wykutej formułki. Dodam, że chodzi mi o modlitwę wytrwałą. Bo któż może dać więcej siły człowiekowi niż Bóg? Z kim jak nie z Bogiem najskuteczniej można stawić czoła przeciwnościom?

Miałem kiedyś problem ze straszną nieśmiałością - udało mi się przezwyciężyć, ale bardziej przez przypadek niż przez świadome działanie (a przy okazji była to "terapia" szokowa), więc moja droga raczej nikomu nie pomoże. Niemniej gdybym nadal miał tego typu problem, to równolegle do modlitwy szukałbym raczej kontaktu z kimś, kto jest w stanie dobrze mnie zrozumieć bo ma, lub miał ten sam problem. Człowiek czuje się bezpieczniej w grupie ludzi do niego podobnych - łatwiej mu wtedy czynić rzeczy, których by sam nie zrobił. Ten mechanizm działa negatywnie w czasie np. zamieszek ulicznych, ale jest on też wykorzystywany pozytywnie w terapii grupowej (rozmaite grupy wsparcia, jak choćby najbardziej znane AA). Może warto byłoby poszukać kontaktu z ludźmi podobnie jak Ty walczącymi z nieśmiałością. Wpisałem w googlu hasło "nieśmiałość" i na samej górze wyskoczył mi odnośnik do strony "http://niesmialosc.net/" - na pierwszy rzut oka wydaje się, że może to być dobra strona by nawiązać jakieś kontakty z ludźmi Tobie podobnymi.

Jestem za dużym leniem żeby mi sie chciało grać i pamietac o wszystkim co mówiłem i komu, w celu utrzymania wiarygodności "gęby". Można by zwariować od tego w przeciągu kilku lat.

Przeważnie każdy kto się jąka ma problemy z nieśmiałością.
To wynika z wady wymowy i zamknięcia się w sobie.
Terapia logopedyczna wraz z wizytami u psychologa powinna pomóc.
Najważniejsze żeby COŚ zacząć działać. Wychodzić do ludzi, pytać, podłapać pracę z ludźmi itd.

Nieśmiałość?
Osobiście jestem dość wrażliwym gościem i przechodziłem różne depresje i wiem ,że każdy stres ma jakieś źródła.Spróbuj je odnaleźć a potem bez żadnych emocji sobie je rzeanalizować i może przeramować względem logiki,gdy uświadomisz sobie ,że twoje "problemy' nie mają żadnego zastosowania w świecie socjalnym i gdy się z nimi oswoisz,,zaczniesz inaczej myśleć,,zmieni się twoja percepcja.

A tak na poziomie szczegółowo technicznym, to pod względem kontaktów z ludźmi emocje to twój najgorszy wróg,,jak na razie.Postaraj się wywalić jakoś emocje a potem trenuj się powoli ,ale skutecznie więcej rozmawiaj,patrz się ludziom w oczy.Między czasie spróbuj pobawić się w "identyfikacje" ,często ludzie ogólnie naśladują pewne osoby , do tego stopnia ,że mają wrażenie jak by nimi same były,,to naturalne zjawisko,sam się w to bawiłem naśladowałem różne postaciowe np Jamesa bonda itp,nie chodzi o to ,żebyś przejął ich system wartości ,ale przejął zachowania które chcesz mieć.Po pewnym czasie kontakty z ludźmi staną się dla ciebie tak naturalne jak chmury na niebie.

I jeszcze jedna rada, mi się nasuwa
podobno kiedyś pewien terapeuta powiedział "wszystko co robimy dobrze robimy nieświadomie".
Tak samo jak z samochodem,,najpierw jesteśmy przerażeni ile biegów sprzęgło ,gaz co kiedy......a potem jedziemy po zatłoczonej ulicy prowadząc rozmowy przez telefon
Postaraj się mniej świadomie na to przeżywać,,ale mniej ,a nie w ogóle.
Pozdrawiam

Też kiedyś byłam straszliwie nieśmiała - rodzina nawet zaczynała się o mnie martwić, bo czasami wydawało się to wręcz chorobliwe. Wyleczyłam się z tego głównie dzięki koleżance, która okazała się być jeszcze bardziej nieśmiałą, małomówną osóbką ode mnie. Chciałam jej jakoś pomóc i w pewnych sytuacjach po prostu musiałam wykazać się większym zdecydowaniem od niej. Nie zawsze miałam na to ochotę, ale wiedziałam, że jeśli np. chcemy coś załatwić u nauczycielki, to któraś z nas musi się odezwać... no to brałam na siebie ten ciężar

Po jakimś czasie złapałam się na tym, że jestem bardziej pewna siebie - to jakoś tak naturalnie przyszło, a i moja koleżanka zaczęła się trochę ode mnie uczyć. Postrzegała mnie jako kogoś odważnego i zaczęła brać ze mnie przykład. Taka niezamierzona terapie w dwie strony...

Kluczowe jest wyłączenie tych zbędnych nerwów przy kontakcie z ludźmi. Spróbuj się jakoś zdystansować, spojrzeć na wszystko z dalszej perspektywy. Nie przejmuj się tym, co ktoś może sobie pomyśleć, i nie buduj od razu w głowie scenariuszy: "patrzą na mnie, pewnie się śmieją" itd. W gruncie rzeczy ludzie są nastawieni raczej życzliwie lub obojętnie - nawet jak palniesz coś głupiego, to za jakiś czas i tak o tym zapomną, naprawdę. Więc po co się przejmować?

Kiedy za bardzo się przed czymś denerwowałam, choćby przed załatwieniem czegoś na poczcie, to zanim podeszłam do okienka myślałam sobie: "czy za pięć lat będę o tym pamiętać?" Jakoś pomagało mi to nabrać dystansu i bardziej się wyluzować, łatwiej było mi się wysłowić i nawiązać kontakt z drugim człowiekiem.

w sumie mam podobnie, też zamykam sie na ludzi a gdy słysze śmiech myśle ze to ze mnie, a jak widzę smutną osobe, chce jej pomóc, lae rezygnuje bo nie wiem co powiedziec, bo nie wiem jak pocieszyc, do tego nie ufam innym ludziom, bo nie raz zostałam zraniona dlatego rozumiem cię dobrze i wiem co odczuwasz, to na dłuzszą mete jest męczące.

Ale to dobrze ze opowiedziałeś o swoich problemch tu na forum, może (mam nadzieje) poczułes sie choc troche lepej....

Może powinienes sam przełamać własne lęki, porozmawiać, najlepiej w większym gronie, bo wtedy nie będziesz musiał mówić sam, tylko inni tez i nie zapadnie stresująca cisza....

I pamiętaj że możesz o wszystim powiedzieć Bogu ;D

Powodzenia

fajnie że chcesz to w sobie zmienić . śmiałym osobom jest łatwiej . nie licz na efekty od razu . walka z nieśmiałością to metoda małych kroczków . najpierw postaraj sie częściej zabierać głos w rozmowach z ludżmi z bliskiego otoczenia . nie wstydż się i uwierz w siebie że jesteś wartościowym człowiekiem który może wszystko . ciesz się nawet z małych sukcesów to da ci pewność siebie . trochę optymizmu i będzie lepiej . nie unikaj ludzi , staraj się znależć grono jakiś rozumnych ludzi przy których będziesz umiał się wyluzować.

KTTP , nie walcz z nieśmiałością , bo będziesz walczył sam ze sobą . Świat już taki różnorodny jest , ludzie też są różnorodni , jedni rodza się śmiali , a inni nieśmiali i nie ma w tym nic niewłaściwego , poprostu tak już jest . Ludzie nieśmiali też są światu potrzebni , bez nich świat byłby o wiele uboższy . Ja wiem , że wolałbyś być śmiały , wygadany itd. ale niestety musisz być nieśmiały . Pogódż się z tym , zaakceptuj siebie .Wyobraż sobie , że są ludzie którzy chcieliby mieć to co masz ty , chcieliby być chociaż tacy jak ty , a nie mogą tego mieć .

Moim zdaniem powinienieś podczas rozmowy dawać sobie więcej czasu, a jeśli mówiłbyś w niej mniej - wcale nie oznaczałoby to, że jesteś złym rozmówcą. Wokół jest wystarczająco dużo gaduł, które mówią często rzeczy nieprzemyślane. Założę się, że jesteś człowiekiem o bardzo bogatym wnętrzu. Nawet mówiąc niewiele możesz sobą zainteresować rozmówcę, ponieważ zrozumie on, że mówisz tylko tyle, ile trzeba. To jest lepsze niż bezsensowny słowotok. Powodzenia!

kttp, czytasz jeszcze ten wątek?

Moim zdaniem Twoim problemem jest fobia społeczna (socjofobia). Jest to trzecia najpopularniejsza choroba psychiczna na świecie, po depresji i alkoholizmie.

Leczy się ją psychoterapią i lekami przeciwlękowymi. Skuteczne okazały się też SSRI, np. citalopram, który właśnie mi pomógł. Obecnie lekiem najnowszej generacji jest escitalopram (S-enancjomer citalopramu) i prawdopodobnie właśnie to przepisze Ci lekarz.

Co powinieneś zrobić: idź do psychiatry (nie psychologa) i powiedz, co u siebie podejrzewasz. Lekarz przepisze Ci leki i ewentualnie skieruje na psychoterapię. Moja rada: idź prywatnie, bo w publicznej służbie zdrowia Ci nie pomogą. Wizyta u psychiatry kosztuje ok 100zł, tyle samo kosztują leki. Leczyłem się rok i wydałem na wszystko ok. 1500zł, co daje trochę ponad 100zł miesięcznie; bardzo mała cena za zdrowie psychiczne. Psycholog to już droższa sprawa, tu trzeba wydać ze 100zł tygodniowo.

Są w internecie fora dla fobików społecznych: http://fobiaspoleczna.info i http://phobiasocialis.fora.pl.

Doskonale cie rozumiem, też jestem nieśmiała chociaż przez ostatnie kilka lat dużo się zmieniło w moim życiu. Zgadzam się z częścią wcześniejszych wpisów to jest nasza cecha charakteru. To ma też swoje zalety, czytałam, że osoby nieśmiałe potrafią lepiej rozumieć i są wrażliwsze na czyjeś uczucia no i potrafią spojrzeć na coś trzeżwo, świeżym okiem. Mi też bardzo przeszkadzała moja nieśmiałość paraliżowała mnie, też ci radze się pomodlić. Chociaż nadal jestem nieśmiała to moge normalnie żyć i mieć kontakt z ludżmi. Pomogło mi spotkanie wspaniałej wierzącej dziewczyny i moje spotkanie z Bogiem. Chyba najgorsze jest to że myślimy ,,co ludzie o nas pomyślą" ja sie powoli tego wyzbywam i jest mi o wiele lżej rozmawiać z innymi

Ja również mam problem z nieśmiałośćią... Aktualnie chodzę do 2kl. gimnazjum. W 1 klasie było ma źle. Nie miałem przyjaciół, klasa śmiała się ze mnie. Nie dawałem rady, bałem się iść do pedagog szkolnego, a w rodzinie wszystko to ukrywałem. Wstydziłem się o tym mówić (i nadal się wstydze). Kiedy kączył się pierwszy rok w gimnazjum, zdecydowałem się zmienić szkołę, ponieważ w 1. klasie wagarowałem, ponieważ bałem się iść do szkoły... Mama z czasem dowiedziała się o moich wagarach, musiałem powiedzieć jej, że nie mam tam przyjaciół. Noi tak właśnie zdecydowałem z mamą, że zmienie gimnazjum (w 2. klasie) i wystartuje tam z "czystym kontem" u nauczycieli, tzn. nie będe wagarował.
W wakacje obiecałem sobie, że będę się dobrze uczył, dostanę na koniec roku dyplom za wzoro frekfencję, noi oczywiście obiecałem sobie, że nie będe nieśmiały, będe otwarty, aktywny, ale mi nie wyszło, tzn. tylko to że będe otwarty, śmiały mi nie wyszło... Zacząłem się modlić do Boga za wstawiennictwem Jego Syna, NMP, wszystkich świętych, noi zaczyn mi to pomagać. Poznałem już po 2. dniu w nowej szkole fajną dziewczynę . Kocham Boga, wierzę w Jego potężną moc i Miłość.

zastanawiam się nad kochaniem Boga mimo to, że nam nie pomaga. można oczywiście powiedzieć, że On nam pomaga zawsze tylko my przez naszą małą wiarę nie potrafimy tego odczuć. może i to prawda, ale życie potrafi być naprawdę okrutne i pomocy Boga często w nim nie widać. wierzymy jednak, że Bóg - w końcu Wszechmogący - może wszystko zamienić w dobro, tzn każda sytuacja, trudność, niepowodzenie, cierpienie (wstaw tu, co chcesz) może okazać się dla nas zbawienne. pokuszę się nawet o stwierdzenie, że im mniej nam Bóg pomaga tym bardziej powinniśmy przy Nim trwać, by kochac jak On - bezinteresownie.
wszystko to słowa dodające otuchy i nadziei, ale są momenty kiedy pojawia sie poważne zwątpienie, kiedy nic sie już nie układa, upadają morale, nikt nas nie rozumie... kiedy dopuszczamy do siebie myśl, że Bóg może jednak nie istnieje, że nasze starania, nasze oddanie, nasza miłość jest bezsensowna... rozumiem, że pozostaje nam wytrwać,

ale powiedzcie, czy zawsze ufacie Bogu? czy trwacie przy Nim mimo ciągłych przeciwności? mimo drogi pod górę?

Jest taki fajny myk. Mi swego czasu pomógł jako drobny kroczek. Wiadomo że nieśmiały jest przerażony jak ktoś mu patrzy w oczy. Wtedy nie wiadomo co robić i jak się zachować twarz blednie lub czerwienieje, rączki się trzęsą itp. Otóż. Patrzymy takiemu nie w oczy tylko na część nosa między oczyma. Skupiamy tam wzrok a ofiara jest przekonana że właśnie wnikliwie spoglądamy jej w oczy. Spokojnie można tak godzinami. Warto sprawdzić przed lustrem.
Bezcenne jak ktoś kto dręczył nas w ten sposób po parunastu sekundach zaczyna uciekać wzrokiem na boki. Metoda niezawodna. Mało kto to wytrzyma. A po pierwszym zwycięstwie następne przychodzą już łatwiej. Najważniejsze to ten pierwszy raz się przełamać. Powodzenia.

Modlitwa to osobista rozmowa z Bogiem, do ktorej konieczne jest zamkniecie sie w sobie, izolacja od swiata. To chyba najgorsza rzecz jaka mozna polecic osobie niesmialej !? Modlitwa nie zaszkodzi, ale problemow nie rozwiaze. Jak to mowil nasz ksiadz, jesli za miesiac masz mature, to powinienes przez te 31 dni przegladac zeszyty a nie non-stop sie modlic majac nadzieje ze Bog zalatwi ci piatke.