STOP!!! Wielkie i olbrzymie!

W Kościele katolickim ślub zawarty pod przymusem jest NIEWAŻNY! Nawet jeśli tym przymusem miałoby być dziecko. Każdy ksiądz w każdej parafii Wam to powie, padnie takie pytanie przy protokole. Skłamiesz?

Małżeństwo zawiera się dlatego, że chce się żyć z tym człowiekiem. Odpowiedzialność za dziecko oczywiście będzie musiał ponieść. Także ewentualny ból związany z tym, że nie będzie z nim żył na co dzień. Doświadczenie straconych dni, patrzenia na rozwój dziecka. To konsekwencje JEGO wyboru.

Jeśli czujesz się odpowiedzialna za WAS to w to nie wchodź. Może dzięki temu dojrzeje. Może także do tego, by kiedyś stać się ojcem. Ale póki tak nie jest to się w to nie ładuj. Szkoda życia. Twojego i dziecka.

Natychmiast przestan tak myslec. Jezeli ktos cos zmarnowal, to on sam. W koncu nie popelnilas chyba na nim gwaltu? Poza tym rozumiem, ze jest mlody (jesli nie bardzo mlody) i ma kilkadziesiat lat, zeby cos sensownego ze swoim zyciem zrobic. Np po wypelnieniu obowiazkow wobec dziecka wstapic do zakonu badz przyjac swiecenia jako (naprawde) dojrzaly mezczyzna. Jezeli bylo to prawdziwe powolanie, a nie mlodziencze marzenia.

To zbyt złożony i mało nam znany temat, byśmy z całą stanowczością coś doradzali. Twój partner może i zostać obojętny wobec Was, ale może też kontakt z dzieciakiem rozbudzi w nim radość i poczucie jakiegoś spełnienia. Jak mały będzie miał rok czy dwa, tatuś raczej nie będzie potrafił myśleć o nim w kategoriach "błędu" (chyba że jest wyrodnym ojcem, ale wtedy jaki byłby z niego kapłan!). Finał tutaj ciężko przewidzieć.

Nie rozumiem tylko, jak to z jego powołaniem jest. Jeśli się powołanym czuje, tzn. że wierzy w Boga i Jego działania. Bóg dał mu dziecko, Ciebie, więc może wcale nie widział jego miejsca w seminarium? Poza tym nie czarujmy się - czy ktokolwiek z nas nie odczuwa czasem pustki? Nawet w najcudowniej poukładanym życiu? Twój partner myśli, że jak już będzie w seminarium, to takie poczucie zniknie?

Ale agvis, takie gdybanie raczej nie jest podstawa do zakladania rodziny? Bo moze tatus pokocha swoj "krzyz"? Przynajmniej dla mnie by nie bylo. A jot-ka wyjasnila, dlaczego jest to nie do przyjecia jako powod sakramentu malzenstwa.

Nieść ten krzyż cierpienia i samotności??? Skoro on tak widzi wasze życie i dziecka to chyba on nie wiem co mówi. Nie wiedziałam, że rodzinę zakłada się po to, aby być samotnym i cierpieć. Daj mu odejść i poznaj kogoś lepszego, z kim oprócz cierpienia i samotności, których w życiu i tak jest sporo zaznasz też przyjemności, szczęścia i radości.

Brak decyzji. I do pójścia do zakonu i do zostania z Tobą potrzebne jest zdecydowanie. Decyzja mężczyzny. Bez zdecydowania nie będzie z niego pożytku ani w zakonie ani przy Tobie. Czy nie kocha? Miłośc to też pewna decyzja. Postanowienie. Zgadzam się tu z większością, że to wciąż niedorosły chłopiec. Ruch jest po jego stronie. Może to właśnie dla niego moment, żeby dojrzeć. A Ty... Tak, zaufać Bogu, gdyż On wciąż prostuje krzywione przez nas szanse na optymalny scenariusz naszego życia, nadając każdej chwili sens, który często potrafimy dostrzec dopiero po latach.

Dziecko jest teraz jego powolaniem!!!

Nie warto wchodzic w zwiazek z kims kto nie jest dojrzaly.

Nie wolno patrzec na powolanie (do zycia rodzinnego, kaplanskie, zakonne) jak na krzyz bo wtedy nie bedzie mialo ono zadnego sensu, bedzie przymusem, czyms ciezkim, nieznosnym, czyms co musze przyjac.
Kazde powolanie moze (ale nie musi) wiazac sie z jakimis trudnosciami i kryzysami to oczywiste ale odpowiadamy na nasze powolanie jako ludzie wolni i nie przymuszeni do czegokolwiek.

Jesli ktos ma dziecko a chce isc do seminarium lub do zakonu to niestety ze wzgledu na zobowiazania jakie zaciagnal wobec kobiety i dzíecka nie moze zlozyc slubow ani przyjac swiecen.

A jeśli ktoś zatai takie informacje, to czy święcenia będą ważne?

Swiecenia sa wazne, ale niegodnie przyjete.
A przeszlosc bedzie sie za nim ciagnela i wiecej z tego zlego przyjdzie niz dobrego.

Przed swieceniami oglasza sie ten fakt w parafii zamieszkania kandydata i ludzie jesli wiedza o jakichs przeszkodach powinni o tym powiadomic biskupa lub wyzszego przelozonego.

Jesli kandydat zatail jakas przeszkode do swiecen to swiecenia jego moga byc wazne lecz jesli wyjdzie to pozniej na jaw,moze on byc pozbawiony wykonywania swiecen czyli zawieszony w wykonywaniu obowiazkow (suspendowany).

Generalnie pewnie tak być powinno, ale gdyby ścisle trzymać się tej zasady, to Thomas Merton nie zostałby trapistą, a my stracilibyśmy jednego z największych pisarzy i mistrzów życia duchowego XX w.

Rodzina jednak nie pozwoli mu na taki rozwój duchowy jak życie w zakonie. Może to u niego stan przejściowy...

Hmmmm, tak wygląda, że chłopak ma ogromne poczucie winy z niespełnienia jakichś oczekiwań.... Czy czuje się winny przed Bogiem? Czy odczuwa, że zawiódł Boga? A może zawiódł swoje środowisko? A może swoją Rodzinę? Napisałaś, że "miał iść do zakonu", a nie, że "odczuwał powołanie, wewnętrzne pragniene itp..." Jak była Jego PRAWDZIWA motywacja? A mogła być bardzo różna. Ta prawdziwa mogła być nieuświadomiona, przykryta wzniosłymi hasłami. Może dobrze by było poszukać motywacji w dzieciństie? W rodzinie? Ja bym zaproponowała jednak psychoterapię. Pomocy potrzebuje. Im szybciej, tym lepiej.

"Rodzina jednak nie pozwoli mu na taki rozwój duchowy jak życie w zakonie". A to jest Twoje zdanie, czy Jego? Jaki obraz rodziny ma ten, kto tak mówi. Bo jakiś nie za ciekawy. Nie-przyszłościowy. Nie-rozwijający. Ciekawe swoją drogą, jak wiele osób decyduje się na powołanie nie będące powołaniem do życia w rodzinie, z powodu lęku przed założeniem rodziny, z powodu złych doświadczeń wyniesionych z domu, a nie z powodu faktycznie innego powołana. Ale to tak na marginesie.

Acha, coś wspominałaś, że on w rodzinie będzie cierpiał, będzie samotny.... może tak się czuł w rodzinnym domu? Jeśli tak, to pewnie chodzi o lęk. Nie o powołanie. Uwaga: do lęku jest się trudniej przyznać niż do powołania.

Barbara, oczywiscie, ze rodzina tez moze byc droga do swietosci. Jest dosyc przykladow swietych, ktorym malzenstwo w tym nie zaszkodzilo. Jezeli chcesz moga ci od reki kilkoro znalezc. Chocby Maryja i Jozef, ale jest tez troche "zwyczajnych" malzonkow.
Problem w tym, ze :
- on prawdopodobnie nie dojrzal do odpowiedzialnosci za wlasne zycie, a co dopiero za cudze i zakladanie z nim w tej chwili rodziny wydaje mi sie mocno ryzykowne
- obawiam sie, ze ma on wyidealizowane spojrzenie na to, czym jest powolanie i czego od nas wymaga. Na pewno pojscie do zakonu/seminarium nie jest gwarancja otrzymania jakichkolwiek lask nadzwyczajnych, z widzeniami mistycznymi wlacznie.
Realizacja powolania, to pojscie za Jezusem droga, ktora jest dla nas co prawda najlepsza i odpowiada naszym "talentom" i sklonnosciom, ale nie oznacza to, ze wejscie na te droge gwarantuje zycie proste i bez trudnosci. Poza tym zawsze istnieje mozliwosc pomylenia naszych pragnien z tym, co Bog dla nas zaplanowal.
A jak bramin napisal, teraz jego (wyobrazenie) o powolaniu zostalo skorygowane przez fakt, ze zostanie ojcem. To dla mnie wystarczajacy dowod na to, ze przez te okolicznosci zewnetrzne Pan Bog wskazuje mu teraz inna droge, niz on chcial wybrac. Czasami bywa to choroba, czasami decyzja przelozonych. A czasami ... grzech, ktorego skutki sa dlugotrwale.

A swietosc to trwanie w codziennosci z Bogiem i ciagle nawracanie.

Basiu, polecam Tobie i Twemu chłopakowi jeszcze mądrą konferencję opartą na tłumaczeniu kilku wersetów "Pieśni nad pieśniami". O trudnych związkach, o związkach wydawało by się niemożliwych, o związkach, w których jedna ze stron czuje się z jakimś brakiem, defektem, gdy czuje lęk przed związkiem. Też o związkach w które wchodzi człowiek do nich niegotowy, nieprzygotowany.

A tak na marginesie, to warto posłuchać choćby dla ilustracji, jakim kluczem można czytać Stary Testament.

http://www.beczka.krakow.dominikanie.pl ... czarnia=yo
O tym co powyżej - konferencja z 27 listopada.