Nie ma nic gorszego niż pozostawianie partnera bez wyjaśnienia o co chodzi. To zakrawa na przemoc psychiczną. Niestety wiele kobiet tak robi. Smutne to...

mężczyźni też tak robią.

najlepiej szczerze porozmawiać z mężem i wyjaścnić jaka jest sytuacja. A troche samotnosci może też Ci dobrze zrobić, pod warunkiem, że to będzie troche a nie zawsze.
Elbrus-To, że jest się w zwiazku małżeńskim nie znaczy, że jest się własnością drugiej osoby. Jak druga osoba potrzebuje trochę samotności/prywatności to w związku z tym, że jestem mężem/żoną jest mi to zabronione? małżeństwo ani nie polega na czasowym przywiązaniu do siebie, ani na nieodstępowaniu od siebie na krok...

no oczywiście, że nie jest zabronione. Mówimy jednak nie o "nieodstępowaniu siebie na krok" tylko o poważnej depresji, która może skończyć się rozpadem tego związku.
Małżeństwo do czegoś zobowiązuje a Elbrus ujął to trafnie.

skoro chcesz pracować nad tym, aby ten związek się utrzymał, to myślę, że separacja może być dobrą opcją
czasem tylko to pozwala się zdystansować
ale to TY musisz wiedzieć, co jest dla was najlepsze - tylko pamiętaj o szczerości

Jagodo,
ty już nigdy nie bedziesz sama. Jesteście z męzem jednym ciałem i duszą, a stało sie to przez sakrament małżeństwa. Gdy ty cierpisz to i on cierpi...tylko po swojemu. Nie odtrącaj go, szczególnie teraz gdy jest ci tak bardzo potrzebny. Nie wy jedni macie problemy.
Świetne terapie dla rodzin dysfunkcyjnych prowadzą o. kapucyni w Zakroczymiu.www.dniskupieniadda
Jeśli chodzi o kryzys małżeński to polecam spotkania małżenskie www.spotkaniamalzenskie.

Pozdrawiam serdecznie

Z tym ciałem i duszą to pobożne życzenie, sorry, ale jak walnę się młotkiem w paluch, to męża też będzie bolał ten paluch? Gdy cierpi moja mama lub mój przyjaciel, ja również cierpię, ale czy to znaczy, że jesteśmy jednym ciałem??
Z tego jak ja rozumiem, powiedzmy definicję bycia jednym ciałem, to spłodzenie dzieci - jest to bowiem doskonałe, pełne i skończone połączenie męża i żony.

Dziecinko,
z tonu i rozumowania twojej wypowiedzi wynika, że śmiało możesz walnąć się młotkiem w głowę i bedziesz pewna, że nic nie poczujesz...

Dziecinko,
merytoryczność twojej wypowiedzi jest żadna, mogłaś spróbować bronić "swojej" tezy, ale z braku argumentów, uderzyłaś w protekcjonalny ton - jest to żenujące i niesmaczne.

Wzorzec merytorycznosci i konkretne argumenty zaczerpniete od mistrzyni, niejakiej bebe.



Jakoś to przeżyję.

Bo żeś Mario bzdurę napisała że małżonkowie są jedną duszą - nie są, mają dwie zupełnie oddzielne dusze, jedna może pójść do nieba, druga do piekła, i tej pierwszej za sobą nie pociągnie.

będziecie się teraz kłócić?

nawet w małżeństwie trzeba zachować ciut suwerennośći, prywatności i należy uszanować decyzję drugiej osoby. Niektóre wypowiedzi dotyczące małżeństwa brzmią jak przywłaszczenia sobie kogoś na własność, a nie szczerą chęć dzielenia życia z kimś.


Po co zaraz demonizować, chęć pobycia chwile samemu? Trochę tak, jakby ktoś miał kompleksy i nie ufał żonie/ mężowi. nikogo nie można do niczego zmuszać i zatrzymywać na siłę, z prostego względu, ze efekt możne być gorszy.

Jagodo, o ile jeszcze nie podjęłaś decyzji...

Myślę, że pomysł odseparowania się od męża tylko ze względu na Twój obecny stan to bardzo zły pomysł i to z wielu względów. Niektóre już inni tu opisali.
Inni zaś piszą o demonizowaniu. Ja zaś powiem tak: oni twój pomysł bagatelizują. Nie zdają sobie chyba sprawy jak kruchy jest człowiek i to co on buduje. Jak kruche może być małżeństwo - jak gliniane naczynie. Trzeba się o nie troszczyć, chuchać na nie i dmuchać. I dużo dużo codziennie się za nie modlić.
Po pierwsze jesteście małżeństwem i to młodym. Obiecywaliście sobie bycie na dobre i na złe. Tymczasem Ty, kiedy dzieje się coś złego chcesz węzeł małżeński co najmniej rozluźnić. To duże ryzyko dla obu stron. Z każdym tygodniem bycia osobno coraz mniej Was będzie ze sobą łączyć. Istnieje wręcz prawdopodobieństwo, że przestanie was do siebie ciągnąć, a pomiędzy Was zagości chłód i obojętność. I Ty i Twój Mąż jesteście młodzi, więc narażacie się w sposób szczególny na nawiązanie, czasem zupełnie niechcący na rozpoczęcie nowej relacji z innym partnerem. Po co?

Po drugie. Decyzją o separacji wyrządzisz krzywdę sobie. Osoba w depresji potrzebuje pomocy. A Ty chcesz się od najbliższej mogącej i pewno pragnącej tej pomocy udzielać odsunąć. To częste u osób z depresją ale Twoja decyzja wynika właśnie z Twojej choroby i tak naprawdę mąż nigdy nawet wbrew Twojej woli - dla Twojego doba nie powinien się na to zgodzić. Pozwól sobie pomóc!

Po trzecie. Decyzją o separacji wyrządzisz krzywdę mężowi. Pierwszy jego wniosek: chyba jestem złym mężem. Drugi: Przeszkadzam jej. Trzeci: Pewnie ma kogoś na boku. I wiele wiele innych .... nie chce mojej pomocy, a może chce się zabić, pora pomyśleć o sobie...

Twój pomysł od w każdym wymiarze jest zły i jego owocem może być TYLKO ZŁO.

Małżeństwo to nowa jakość i niesie za sobą nowe zobowiązanie, o czym niektórzy tu nie chcą pamiętać. Może tego nie rozumieją, ale niestety tak jest. Każdy dobrowolnie wiążąc się z kimś przyjął na siebie pewne zobowiązania wobec drugiej osoby.

Gdyby dziś przyszła do mnie moja żona będąca w Twojej sytuacji i poprosiła o separację to chyba bym sam dostał do głowy...

Pozdrawiam ciepło i proszę: NIE ODDALAJ SIĘ O TYCH, KTÓRZY CIĘ KOCHAJĄ!

Zgadza się. Trzeb próbować znaleźć rozwiązanie we dwoje. Jak się rozejdziecie, choćby czasowo - jedno może dojść do dobrych wniosków, a drugie - zupełnie innych. To nie jest rozwiązanie i nie jest to na pewno dobre. Walczcie o siebie, ale razem!

Masz absolutną rację. Ale jeśli chodzi o ciało to się zgadza, nieprawdaż?

Pozdrawiam.

Ps. Cóż za zachłanna kobieta ze mnie. Jeszcze męza mego duszy mi się zachciewa