W tytule tego tematu stoi jak byk, że bez Chrystusa nie można do końca poznać człowieka.
Czy ateista to nie człowiek?
Jak ateista może kogoś poznać, skoro czyni to własnymi siłami - bez Chrystusa?
A Chrystus mówi wyraźnie: beze Mnie nic nie możecie uczynić.
Zatem poprawniej brzmiałoby stwierdzenie:
Chrześcijanina nie można zrozumieć bez Chrystusa
lub:
Chrześcijanin nie zrozumie drugiego człowieka bez Chrystusa.

Co nie znaczy, że możemy (i powinniśmy) we wszystkim się do niego upodobnić już tu na ziemi?
//por. pkt 4.

Zgadza się. Ponieważ dla niechrześcijanina Chrystus to fikcja, nie ma zatem powodu zastanawiać się po co mu On. Mnie do życia za to krasnoludki niepotrzebne.

Chodzi o to, czy Chrystus pomaga ateiście (mimo że nie jest tego świadom) poznawać ludzi,
czy też nie jest to potrzebne
(jest to możliwe dzięki przyrodzonym/nabytym, ale naturalnym zdolnościom człowieka)?

Wracam do zacytowanych już słów: beze Mnie nic nie możecie uczynić.
Jeśli 'nic', to zawiera się w tym także poznanie drugiego człowieka.
Czy odnosi się to tylko do chrześcijan, czy do całego rodzaju ludzkiego?

Nie jest. Ale skoro ateista neguje tę część rzeczywistości, to logiczne jest, że owego braku nie odczuwa, ergo nie jest mu to do niczego potrzebne.

Rozumiem że chodzi o to, że pomoc (łaska?) Chrystusa nie jest potrzebna do poznania drugiego człowieka?
Czyli jednak JPII się mylił?
Nie odczuwa, ale to nie znaczy, że tego braku nie ma, więc
może on uważać, że jest w stanie poznać innych ludzi własnymi siłami, co będzie tylko ułudą.
Nie jest mu to potrzebne w tym sensie, że nie ma takich potrzeb duchowych,
ale jest potrzebne, jeśli mamy na uwadze efektywność działań.

Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa.
A raczej - człowiek nie może siebie sam zrozumieć bez Chrystusa.
Nie może zrozumieć ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie.
Nie można tego wszystkiego zrozumieć bez Chrystusa
(Jan Paweł II, Warszawa Plac Zwycięstwa 2 czerwca 1979 r.)

Obawiam sie Elbrus, ze masz racje. Pomijajac wymiar duchowy czlowieka, pochodzacego od Boga, ba, w ogole o nim nie wiedzac/nie myslac, nie da sie w pelni zrozumiec czlowieka. Bo ateista jest po prostu slepy na ten wymiar.

Niczego nie ujmując ateistom, jest to rzeczywiście z punktu widzenia chrześcijanina rodzaj ułudy. Nie przyrównałbym wprawdzie ateizmu do ślepoty, bo aż tak źle chyba nie jest, niemniej jest to dla mnie pewnego rodzaju ułomność. Tylko bez obrazy, proszę. Ja, nie rozumiejąc - dajmy na to - fizyki kwantowej, też jestem ślepy na wiele zjawisk. A ten hopotetycznie przywołany przez nas ateista może być człowiekiem o niebo mądrzejszym i bardziej wartościowym ode mnie. Co wciąż jednak nie zmienia faktu, że pewna część rzeczywistości dla niego nie istnieje.

Osobiście uwielbiam filozoficzną metaforę filmu Matrix: Faktycznie, z pewnego punktu widzenia stek jest soczysty i smaczny.

............................................
Jezus ma wplyw na czlowieka poprzez milosc i wewnetrzny spokoj, Jezus przekazuje go czlowiekowi ktory poszukuje Jezusa i gosci w swoim sercu...uczy tolerancji i zrozumienia dla drugiego czlowieka co sprawia ze stajemy sie bardziej otwarci i wrazliwi na problemy innych.... pisze na swoim przykladzie