Najlepszym rozwiązaniem jest konsulatcja z dobrym psychiatrą. Jak należy postępować z drugą osobą by przekonać ja do leczenia. Nie jest to proste ale warto spróbować. Separację pozostawiłbym jako ostateczność.

Sąsiad moich teściów miał żonę z jakąś chorobą psychiczną i pewnego dnia zastał ją w domu z poderżniętym gardłem. Zrobiła to zaraz po poderżnięciu dwójki ich małych dzieci.

Nadal podtrzymuję, że separacja to jedyne logiczne wyjście - oczywiście najpierw trzeba obmyśleć gdzie siostra z dziećmi ma mieszkać. Leczenie można nadzorowac dochodząc (o ile szpital nie będzie konieczny dla tej chorej osoby). Jeżeli choroba psychiczna została zatajona (występowała już przed ślubem a rodzina zataiła), to można wystąpić o stwierdzenie nieważności małżeństwa.
Napisz jak się sprawy toczą.

No i oczywiście nie można zostawiać dziecka samego z ojcem teraz, bo mógłby zrobić dziecku krzywdę.

Jejkuuuuuuu, złamka /o\ ile na tym forum domorosłych psychiatrów... :/
Osobą która wniosła najwartościowszy wkład do rozmowy jest robertno - niech SIOSTRA założyciela tematu, żona chorego, skonsultuje się z psychiatrą; niech pójdą z nim razem.
To, że mamy na forum informacje z trzeciej ręki o chorym nie oznacza, że możemy sobie dopowiadać resztę.
Nie wiemy, czy chory wykazuje agresję wobec innych osób czy nie, wiemy, że wykazał ja w stosunku dosiebie (samobójstwo). Próby samobójcze w większosći to wołanie o pomoc, a tu spora rzesza forumowiczów pisze: zamist pomocy - separacja; odciąć sie od chorego, niech się załamie.
Jesli rzeczywiscie przejawia przemoc, to separacja wchodzi w grę, ale nie przesadzajmy niczego bez znajomości FAKTóW. Pisanie o przypadkach w których "sąsiad miał chorą psychicznie żonę i się zabiła" raczej straszy niż pomaga, bo każdy przypadek jest inny.

No wreszcie ktoś kto wie o co chodzi.
Pierwszym krokiem konsultacja z dobrym psychiatrą, separacja to ostateczność.

Małżeństwo to w ogóle jest schizofrenia. Drugi raz nie dałbym się na to nabrać. Lepiej całe życie freda marszczyć niż wiecznie wysłuchiwać od "ukochanej" pierdoły. Czemu księdzem nie zostałem. Oni przynajmniej są wolni.

Ja jestem schizofrenikiem po rozwodzie i wiem ze jezeli ona mu nie pomoze to niedadza rady.Niema ogolnej recepty by taki zwiazek naprawic ale warto prubowac ja do do dzis sie niemoge pozbierac.

przecież przyrzekała mu, że będzie z nim do końca życia, w zdrowiu i w chorobie;powinna go wspierać, to jest jej obowiązek

Nieprawda. człowiek psychicznie chory (w tym na schizofrenię) może zawrzeć małżeństwo, jak najbardziej.

Nieważność małżeństwa jest wtedy gdy zataił ten fakt przed drugą stroną lub w momencie był niezdolny do wypełniania obowiązków małżeńskich (w momencie zwierania małżeństwa, a nie później!)

Oboje nie macie racji . Zatajenie to jedno, zuplenie osobna kwestia.
Natomiast po prostu sąd zawsze bada konkretną skargę powodowa - czy schizofrenia uniemożliwila zawarcie ważnego małżeństwa w danym, konkretnym przypadku.

schizofrenik może nie tylko siebie zabić ale może też zabić dziecko i żonę. Słyszałam o takim przypadku, kiedy po nieudanej próbie samobójczej taki schizofrenik zabił żonę i dzieci. Nie ma co ryzykować.... moja koleżanka z innego powodu (alkohol małżonka) rozstała się z mężem - SEPARACJA - ktorą Kościól dopuszcza - kilka lat żyli osobno, a ostatnio znów są razem bo facet wziął się w garść... Myślę, ze separacja jest nawet wskazana.

Moja znajoma ma męża chorego na schizofrenię. On funkcjonuje zupełnie dobrze śmiem twierdzić tylko dzięki niej, słucha się jak grzeczne dziecko, ona pilnuje wizyt u lekarza, terminów, jak trzeba zawozi do szpitala, ale też nie trzyma go pod poantoflem. Za to sąsiedzi tylko drwią, bo on czasem zachowuje sie lekko dziwacznie. Nie straszcie,że schizofrenik zaraz kogoś zabije. Czytałam na ten temat. Morderstw jest więcej wśród zdrowych. Jeżeli chory zabije - tabliody to nagłaśniają, bo sensacja powoduje,że wzrasta sprzedaż gazety. Pozdrawiam

Od oceny, czy czyjś stan zdrowia sprawia, że może być on niebezpieczny jest LEKARZ.

Może jeszcze jedna ważna sprawa, nie wiemy, czy chory jest naprawdę niebezpieczny i jest zagrożeniem. Wiele osób skutecznie zmaga się z tym problemem i pokonuje z wsparciem bliskich objawy. Wspieranie siostry pewnie powinno polegać nie na doradzaniu, nie na namawianiu, a na codziennym trwaniu i pytaniu w czym można jej pomóc. Czasami codzienne drobiazgi, niepokoje i lęki bywają bardziej uciążliwe niż sama choroba. Czasami takie naciskanie i doradzanie bywa dodatkowym cierpieniem. Może po prostu trzeba słuchać siostry, pomagać i akceptować jej decyzje. Oczywiście, że osoba z psychozą potrzebuje leczenia, ale potrzebuje też spokoju i wyciszenia, akceptacji. Jej rodzina - teraz także i Ty masz obowiązek go wspierać podobnie jak siostrę. Wsparcie i życzliwość pomagają przetrwać codzienność. A odkurzenia domu, czy opieka nad dzieckiem często więcej znaczą niż tysiące rad.
Pozdrawiam i życzę wiele odwagi i sił w pokonywaniu wielkiego cierpienia

Mam jeszcze jedną uwagę. Niepokoi mnie, że jeżeli pojawia się problem w małżeństwie to natychmiast pojawia się tysiąc rozważań na temat ważności sakramentu. A to Sakrament, który oznacza także trwanie w cierpieniu drugiej osoby i w kłopotach. Oczywiście nie chodzi tu o znoszenie przemocy, czy znoszenie realnego,a nie wyobrażonego niebezpieczeństwa czy zagrożenia, ale chodzi o fakt, że dobro drugiej osoby staje się ważne. Ważne staje się dobro rodziny,