[...]Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. [...]

[...]Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.[...]


No i gratuluję mamy (dlaczego w innym moim temacie)

A.

Arkadiusz_O, a przeczytałeś te fragmenty, które cytowałeś? Jest tam wyraźnie napisane o pokazywaniu swoich dobrych uczynków w celu bycia chwalonym. Ja nie po to to robię. Nie osądzaj proszę moich intencji. Cel, intencja i uzasadnienie tego o czym piszę są dokładnie zapisane w następującym fragmencie Pisma:

Wy jesteście światłem dla świata. Nie moze się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy po to, aby ją schować pod garncem, lecz stawia się ją na świeczniku, żebyświciła wszystkim, którzy są w domu. Tak też niech świeci wasze światło dla ludzi aby widzieli wasze dobre czyny i chwalili waszego Ojca, który jest w niebie.
Mt 5:14-16

Ja świadczę o tym jak Bóg mnie przemienia, jak Bóg daje miłość i dobro mi oraz przeze mnie - ja jestem narzędziem, a nie źródłem tego dobra, miłości i przemiany. Jest nim Bóg.

jumik żle robisz broniąc się bo każdy cios zadany , lecz nie prawdziwy przynosi chwałę Panu i podnosi cię o jeden stopień wyżej .masz co ofiarować bezinteresownie .

Wiara mnie uspakaja, ciągły kontakt duchowy z Bogiem działa na mnie... tego się nie da ująć. Trzeba być tylko czystego serca, a więkoszć czynów też będzie zmierzała w dobrym kierunku.

Wpływ wiary? Hmm... na każdego wpływa, zależy jak bardzo jesteśmy zagłębieni w wierze i w jakim stopniu nasze intencje są czyste.

Ateiści mówią, że Bóg im wcale nie pomógł. To nie zawsze musi być prawdą, tylko jak to zauważyć kiedy w Boga się nie wierzy?

Przede mną jeszcze długa droga. Jestem dzieciakiem jak każdy inny, może z wyjątkiem pracy nad swoją wiarą. Kiedy byłem jeszcze młody pragnąłem zostać kapłanem ( wiek ok. 8 lat ) potem to przeminęło z wiatrem i zaczęły się różne głupoty ( po alkohol i inne używki nigdy nie sięgałem ) jednak trwałem w grzechu masturbacji. Na początku nie wiedziałem że to grzech, aż pewnego razu "przypadkiem" ujrzałem temat że masturbacja to grzech itp. Niestety, nie wziąłem sobie tego do serca i kilka następnych miesięcy dalej to robiłem. Pewnego razu, nie wiem czemu chyba Pan mnie natchnął- wziąłem Biblię i zacząłem czytać.
Potem z biegiem czasu zacząłem nad sobą pracować, modliłem się, z nałogu masturbacji powoli wychodzę z pomocą Boga i ciągle nad sobą pracuję i On nade mną czuwa i czuwał nawet wtedy kiedy nie zdawałem sobie z tych rzeczy wielkiej sprawy.

Jestem tylko prostym dzieciakiem i wcale nie uważam siebie za lepszego od innych, po prostu chcę wam pokazać że szczera modlitwa i żal niszczą w człowieku jego zło, choć Pan czyni to na wiele sposobów da się to zauważyć i powinno się dziękować Panu za te zdroje łask które na nas zlewa

Ja podobnie jak Jumik mogę z calą pewnością stwierdzić że wiara ma ogromny wpływ na życie człowieka. Ja też niby "zawsze byłam wierząca" ale w dużym stopniu "bo tak trzeba" bez głębszego zastanawiania się. Miałam w życiu wiele zawirowań, byłam pod silnym wpływem stresu (stresująca praca powodowała u mnie nawet objawy zaburzeń lękowych itp), często mój stres odbijał się na moim stosunku do innych ludzi- też tych bliskich, o innych rzeczach nawet nie wspomnę. Można by długo opowiadać, ale już kiedyś, 4 lata temu Bóg objawił mi swoje istnienie uzdrawiając nagle, cudownie i spektakularnie bliską mi osobę ktora po ludzku nie miała szans przeżyć. Ale nie od razu moje życie sie zmieniło, dopiero później i stopniowo - teraz widzę jak Bóg stawiał mi na drodze ludzi i sytuacje które doprowadzily do tego że stopniowo zaczęłam coraz więcej myśleć o moim życiu w kontekście wiary... teraz wiem, że nic nie działo się przypadkiem. Od pewnego czasu już bardziej świadomie staram się wybierać Jezusa na Pana mojego zycia i wiele od tej pory się zmieniło. Jestem o wiele spokojniejsza, mniej się obawiam i stresuję, łatwiej mi w pracy- też w relacjach z innymi. Inaczej patrzę na innych ludzi, staram się nie chować urazy jeśli ktoś krzywo na mnie popatrzy czy coś powie- zauważyłam że w pewnych konfliktowych relacjach stałam się czasem jakby buforem, osobą z którą jakoś dogadują się obie strony konfliktu, osobą która się nie kłoci. Wiele rzeczy przyjmuję ze spokojem i nie starając się z nimi walczyć poprostu idą dalej swoją drogą. Bardziej dostrzegam co jest w życiu wazne, bez żalu porzuciłam np dodatkowe zajęcie przez co mniej zarabiam ale mam więcej czasu dla dzieci- co mi daje mnóstwo radości. Znacznie mniej wazne są dla mnie pieniądze czy jakieś ambicje. Lepsze mam relacje w małzeństwie i dostrzegłam wiele rzeczy które ja robiłam nie tak a wczesniej wogóle tego nie zauważałam i nie widziałam swojej winy. Mniej rzeczy mnie denerwuje w innych ludziach, łatwiej mi przeprosić ale też i przebaczyć komuś.
A najśmieszniejsze jest to że w życiu zawodowym z tym moim nowym podejściem, ze spokojem i bez stresu, oddając Bogu każdy dzień i wszystkie sprawy udało mi się odnieść wielki sukces ktorego się wogóle nie spodziewałam ani na niego nie liczyłam:)
Ja mam wrażenie że nawet lepiej wyglądam i lepiej się czuję

Czytając Wasze świadectwa szczerze Wam zazdroszczę.Myślę,że przede mną jeszcze długa droga żeby dojść do takiego stanu, na razie moja wiara jest "letnia".Ale właśnie dzięki takim świadectwom wiem do czego chcę i mam dążyć