uffffffffffffffffffffff.... dobrze że mam synków............ oby im tylko nie odbiło... ależ ja współczuję twojej mamie...

Nie możesz tego zrobić, bo ich kochasz.
Kochają Cię rodzice i młodszy braciszek nie uszczkął Ci ni drobiny ich miłości.
Z racji wieku bardziej absorbuje uwagę rodziców.
Ty obsorbowałaś ich przez 10 lat, a teraz zapewne traktują Cię jako kochaną starszą, już w pewnym sensie odpowiedzialną córkę.
Zrozum, że nigdy miłość rodziców nie zanika do starszego dziecka w momencie pojawienia się kolejnego.
Masz jeszcze dziadków, jeśli mama ma za mało czasu dla Ciebie, porozmawiaj, przylgnij do baci - babcie baaaaaardzo kochają wnuków

Tak, to prawda prosiłam Boga i nie pomógł, potem, zaczęłam się powoli załamywać i w końcu przestałam wierzyć że w ogóle Bóg istnieje i tak jest, zawsze kiedy znowu zaczynam myśleć, o tym, że może Bóg jest, szukam dowodów i zawsze myślę o cudach Jana Pawła II, ale nie dopuszczam do siebie tej myśli, że byli ludzie chorzy nieuleczalnie i dzięki Papieżowi wyzdrowieli czytałam nawet książkę i nic chcę te myśli do siebie dopuścić ale jakoś nie mogę.

Za późno pojawił się braciszek i rodzice nie przygotowali Cię ja jego przyjście. Byłaś przyzwyczajona, że jesteś najważniejsza i nagle się to skończyło. Na to nałożyła się burza hormonalna i zrobiła się mieszanka wybuchowa. Przed chwilą rozmawiałam z koleżanką, która pracuje w ośrodku wychowawczym dla niedostowanych społecznie dziewcząt. Gdybyś posłuchala historii życia Twoich równieśniczek to zrozumiałabyś, że one naprawdę przeżyły traumę i nigdy prawdopodobnie nie będą 'normalnymi' kobietami. Są skazane na los na marginesie życia.
Bóg nie rozdaje nam prezentów na prawo i lewo. Zauważ: nie uleczył wszystkich trędowatych czy ślepych. On prosi nas, byśmy byli pomocni dla innych. A może dasz się skusić na taki eksperyment? Postaraj się, przez tydzień, być najlepszą córką na świecie. Pomagaj mamie przy wszystkim co uznasz za pożyteczne (są wakacje, masz czas). Okazuj miłość swojemu braciszkowi. Bądź dla wszystkich wyrozumiała. Jak mama warknie to pomyśl sobie, że ona jeszcze nie widzi, że jestem najlepsza, muszę jej dać trochę czasu. Nie reaguj agresywnie. Możesz w to wejść? Jeszcze jedno: rozmawiaj o swych uczuciach: mamo, jest mi przykro, czuję się odsunięta i myślę, że przestałaś mnie kochać odkąd pojawił się ten malec. Mama nie zauważa, że czujesz się odsunięta, musisz jej to powiedzieć. Ale nie krzycz. Nie atakuj jej mówiąc: nienawidzę Cię, jesteś taka czy owaka. Agresja zawsze wywołuje agresję. Jesteś rozsądna i mądra. Na pewno potrafisz to powiedzieć.
A może Bóg Cię wysłuchał i dlatego napisałaś w geście rozpaczy ten post? On zawsze przychodzi przez ludzi. Głowa do góry!

moja propozycja dla autorki wątku, by zajęła się czymś konkretnym: sztuką, literaturą, nauką; niech próbuje odkryć w sobie jakieś talenty. może ma w sobie chęć malowania, rzeźbienia, lepienia czegoś z gipsu, wyszywania na płótnie obrazków, grania na jakimś instrumencie, pisania pamiętnika, bloga, wierszy, itp.
pole manewru jest dość spore, a na YT można znaleźć wiele filmików podglądowych; jest też wiele forów hobbistycznych; w niektórych księgarniach można znaleźć tanie e-booki, podręczniki.

a może sprawienie sobie jakiegoś małego zwierzątka w klatce bądź w akwarium, terrarium.

swoje bunty, można, jak to czyni dość wielu artystów, przelać na płótno, papier, drewno, itp.
oczywiście odpowiednio to maskując.

Hobby mam:
Codziennie jeżdżę konno w prywatnej stajni u kolegi ze szkoły mojej mamy.
Zwierzaki też mam:
5 kotów i 3 psy: jamnika, owczarka kaukaskiego i owczarka niemieckiego, jeszcze wujek przymierza się do kupna koni, a małego zwierzaka nie mogę mieć.

Coś bardziej intelektualnego też by się przydało.

Ja111. Mama prosząc kolegę o nauczenie Cię jazdy konnej myślała tylko o tym, by sprawić Ci radość. Ona naprawdę Cię kocha, wiedziała, że konie są wspaniałe i na pewno je pokochasz. Nie zamartwiaj się, że brat zabrał Ci miłość rodziców. Dla ojca córka jest oczkiem w głowie, a każda mama wie, że łączy ją z córką niepowtarzalna więź, inna niż z synem. Ta więź nigdy nie ulega zerwaniu, nawet po odejściu córki z domu. Muisz jednak też się starać i być dla niej wsparciem.

Wielu z was
cierpi codziennie zapominając poprosić mnie o pomoc. Kiedy będziecie się modlić, nadał będziecie znosić ...

Dlaczego ludzie muszą cierpieć i modląc się mieć nadzieję na życie wieczne.Dobrzy ludzie powinni wziąść sprawę w swoje ręce i z pomocą bożą rozprawić się ze złem. Biblia uczy pokory,jakby nakazywała słuchać decydentów, co źli ludzie wykorzystują.Czy jej styl,język przystaje na obecne czasy.Odnoszę wrażenie,że jest tu jakaś manipulacja.Zbyt dużo ludzi żyje w życiu doczesnym nie zgodnie z jej naukami. Czyżby stracili jakikolwiek lęk. Jeżeli kara jest pewna,a życie szybko przemija.A może co tygodniowe uczęszczanie na msze święte załatwia wszystko.Patrząc na to wszystko, tylko jednostki powinny trafić do raju.

Kris: cierpimy wszyscy. Nie wiemy tylko dlaczego Bóg dopuszcza na niektórych niewiele, innym daje ponad miarę. I nie znajdziemy odpowiedzi na to pytanie póki żyjemy. Każdy z nas ma swoje tajemnice, nikomu nie dajemy się poznać w pełni. Dlaczego Bóg nie może mieć swoich?
Nie wiem ile osób zostanie zbawionych. Czy jednak muszę zamartwiać się o swoje zbawienie? Mam wszystko co pozwala mi na mądre życie i wiarę w zwycięstwo. Chciałabym pod koniec swych dni odwrócić się za siebie i powiedzieć: w dobrych zawodach uczestniczyłam, bieg ukończyłam, wiary nie utraciłam..teraz Boże Twoja kolej....

Ja111, a jakie znasz i stosujesz czasem sposoby na rozładowanie emocji i stresu? Takie nieszkodliwe. Można np. płakać, krzyczeć, bić poduszkę Można pisać pamiętnik, o tym, co złego się dzieje w życiu, pisać na forum, rozmawiać, szczególnie z kimś mądrym i spokojnym, można biegać, tańczyć. Popróbuj różne rzeczy. To bardzo ważne, aby nie dusić w sobie emocji. Na pewno jazda konna też ma na Ciebie dobry wpływ. Fajnie, że masz coś takiego.

Z rodzicami bywa bardzo różnie. Czasem możemy nie dostrzegać, co robią dobrego, a czasem niestety tak źle dzieci traktują, że jest niesamowicie ciężko żyć z nimi w domu.

Pomyśl też, jak już wspomniano, o rozmowie z psychologiem. Może psycholog szkolny u Ciebie mógłby coś doradzić i dać się wygadać. Sądzę, że warto spróbować również tego.

I pamiętaj, że jesteś inteligentną i wartościową osobą.

Pozdrawiam ciepło. Trzymaj się.