Jest związkiem rzymskiejkatoliczki z nieochrzczonym (jeżeli faktycznie tak jest). Związek rzym-katolika czy katoliczki z niewierzącym czy niewierzącą, to w Waszym prawie jeszcze "insza inszość".
Meritus odniósł się do rewelacji (przynajmniej na gruncie rzymskokatolickim), ale noOne'a, który ważność tak małżeństwa jak i sakramentu uzależnił od wiary w Boga udzielającego. Nie wiem jakiego wyznania jest noOne, raczej nie katolikiem i pisze w perspektywie tradycji teologicznej swojego wyznania, ale autorowi wątku chodzi o małżeństwo w Kościele rzymskokatolickim.

Małżeństwo nieochrzczonego nie jest sakramentem, więc jego niewiara też nie wpływa na ważność małżeństwa.

Ale co to ma do pytania, które zapodał autor wątku? Pytanie dotyczy tego, czy jest możliwe by nieochrzczony/niewierzący zawarł małżeństwo z rzymską katoliczką i jaka forma jest właściwa? Możemy podyskutować na temat wzrostu ilości rozwodów, w ty celu załóż nowy wątek, lub odgrzej stary. Autor tego wątku jak na razie chce się żenić a nie rozwodzić.

Autor wątku nie zamierza przystępować do komunii, ani zresztą do innego sakramentu też, bo jest prawdopodobnie nieochrzczony a na pewno niewierzący, chce jedynie zawrzeć małżeństwo z rzymską katoliczką. Pyta się w jaki sposób.

Nie pisałem nic o niewierze nieochrzczonego...

To o czyjej niewierze? Przecież sam napisałeś:



sorry, pogubiłem się, jeżeli ani o wierze ochrzczonego ani nieochrzczonego, to jaka jaka jest trzecia możliwość?

No, ale Szumi. Niewiara szafarza może byc, ale niewiara przyjmującego sakrament to już nie bardzo.

Niewiara przyjmującego, w rzymskiej sakramentologii, też nie wpływa na ważność sakramentu. W przypadku innych sakramentów niż małżeństwo (to ma specyficzny status jako sakrament) może być "niegodziwe". Ale tu piszemy o małżeństwie, w rzymskokatolickim jego rozumieniu.

Nie tak szybko. Niewiara dorosłego przyjmującego chrzest na przykład...?
A małżenstwo, słusznie, ma specyficzny status - więc tym bardziej.

BlankoA, z wrażenia sprawdziłem.. Ex opere operato jest Waszym dogmatem wiary. Sakrament jest ważny, jeżeli został poprawnie dokonany. Jasne, ze w przypadku braku wiary u przyjmującego, nie spowoduje jej wzrostu, ani rozwoju, bo jej nie ma.

Oczywistym wydaje się, że w przypadku innych niż małżeństwo sakramentów, np. chrztu, przystępowanie do niego bez wiary (którą publicznie się przecież deklaruje) byłoby nadużyciem także w ramach rzymskokatolickiej teologii (choć niestety praktyka często tu odbiega). Ale nie o tym dyskutujemy. Małżeństwo, jesli chodzi o skrament, ma specjalny status , którym Wasz papież tak pisał (FC 68 - już to kilka razy tu cytoałem):

Wśród sakramentów małżeństwo ma tę cechę wyróżniającą je od innych, że jest sakramentem rzeczywistości już istniejącej w ekonomii stworzenia, że jest tym samym przymierzem małżeńskim, które zostało ustanowione przez Stwórcę „od początku”.

Dlatego też, wyjaśniał dalej Wasz papież,
na niektórych obszarach raczej względy społeczne niż prawdziwie religijne skłaniają narzeczonych do zawarcia małżeństwa w Kościele. Nic w tym nie ma dziwnego, małżeństwo bowiem nie jest wydarzeniem dotyczącym jedynie tego, kto je zawiera, lecz z natury jest wydarzeniem społecznym, angażującym małżonków także wobec społeczeństwa i zawsze uroczystość jego zawarcia była świętem skupiającym rodzinę i przyjaciół. Wynika więc samo z siebie, że wraz z motywami osobistymi, także motywy społeczne wchodzą w grę przy prośbie o ślub kościelny.

A wcześniej tak napisał tak o wierze przystępujących do zawarcia małżeństwa: Wiara osób proszących o ślub kościelny może mieć różny poziom ... Muszą oni (mowa o duszpasterzach) także rozumieć racje, które skłaniają Kościół, że dopuszcza do obrzędu także tych, których usposobienie nie jest doskonałe.

Ze względu więc właśnie na ten specyficzny status małżeństwa jako sakramentu w rzymskokatolickiej teologii, prośba o ślub z motywów społecznych a nie religijnych, jest jak najbardziej przez Wasz Kościół akceptowana; w przeciwieństwie do innych sakramentów (przynajmniej w teologii, praktykę zostawmy na boku).

Na tym etapie wyjściem dla was jest tylko kontrakt cywilny , albo...... zastanów się, czy rzeczywiście jesteś niewierzący , czy tylko "niewiedzący" i idź tą drogą.Pozdrawiam

Dlaczego, mareta?
Polskie prawo przewiduje dwie możliwości zawarcia kontraktu małżeńskiego: wobec urzędnika USC lub uprawnionego ustawowo duchownego. Narzeczona autora wątku, jako ochrzczona w Krk, oprócz prawa Rzeczypospolitej Polskiej podlega także prawu Stolicy Apostolskiej, zgodnie z którym kontrakt małżeński może zawrzeć wobec uprawnionego duchownego swojego Kościoła, natomiast wobec urzędnika USC jedynie za zgodą swojego biskupa, do którego należy w tym wypadku wystąpić o dyspensę.

Ten drugi sposób jest znacznie bardziej skomplikowany, a i - jak napisał autor wątku - zależy jego narzeczonej na kościelnej ceremonii. Wiara czy jej brak nie mają - jak starałem się wyżej opisać - nic do rzeczy, jeśli chodzi o możliwość lub stosowność zawarcia małżeństwa - ani wobec prawa polskiego, ani prawa Stolicy Apostolskiej.

Dlaczego więc piszesz o tylko jednej możliwości - bardziej skomplikowanej i niechcianej? I dlaczego akurat z tej okazji ma się zastanawiać nad stopniem wiary/niewiary?

Jestem niewierzący i nie wiem, czego można tu nie rozumieć, jeśli stan mojej "niewiary" dokładnie opisałem. Wydaje mi się, że Boga nie ma. Ale przecież nie mogę mieć pewności, prawda? Nikt z nas jej nie ma. Możemy jedynie wierzyć w Jego istnienie, lub nie. Ja więc nie wierzę, aczkolwiek dopuszczam do świadomości fakt, że mogę być w błędzie.


Dziękuję Wam za pomoc. Cieszę się, że żadne z nas nie będzie musiało rezygnować ze swoich racji, by uszczęśliwić drugie.

Pozdrawiam

Aaaaano właśnie. W przypadku chrzczonego dorosłego warunkiem ważności jest właściwa intencja. Bez wiary trudno takową miec.



Aaaaano właśnie. Różny poziom wiary. Wiary, czyli musi byc jej "więcej (minimalnie), niż zero". A niewiara, same względy społeczne, to w najlepszym razie null.

Cytujesz zresztą FC wybiórczo, bo:

Przeciwnie, w przypadku, kiedy pomimo wszystkich poczynionych kroków, nowożeńcy wyraźnie i formalnie dają do zrozumienia, że odrzucają to, co Kościół chce dopełnić sprawując obrzęd małżeństwa ochrzczonych, duszpasterz nie może dopuścić ich do obrzędu. Nawet jeśli czyni to z żalem, musi przyjąć do wiadomości tę sytuację i uświadomić zainteresowanych, że w tym stanie rzeczy nie Kościół, ale oni sami stanowią przeszkodę do odbycia obrzędu, o który proszą.

A ja wsadzę kij do innego mrowiska: jeżeli teraz, kiedy myślisz o ewentualnym małżeństwie teoretycznie (jako nieletni) przeżywasz tyle rozterek i prowadzi to do konfliktów czy nieporozumień z dziewczyną, to może zastanów się, jak wyglądałoby Wasze wspólne życie. Małżeństwo to nie tylko stanięcie przed ołtarzem (lub urzędnikiem). To codzienność i nieustające wybory. To także wychowanie przyszłych dzieci. W małżeństwach mieszanych zawsze jest problem co do wyboru wiary dla dziecka, czy je ochrzcić itd. Oprócz tego myślę, że małżonkowie powinni "iść w jedną stronę" - nie znaczy to, że muszą się zgadzać w każdej kwestii, ale muszą być gotowi do kompromisów. Własna wiara raczej nie powinna być poddawana takim kompromisom. Jeśli Kościół ostrożnie podchodzi do małżeństw mieszanych to właśnie dlatego, że widzi problemy nie tyle w zawarciu małżeństwa, co w dalszym wspólnym życiu.
Piszesz, że kochasz dziewczynę. Nie będę tego negować, chociaż podejrzewam, że jest to bardziej uczucie, niż postawa miłości. Niemniej jednak miłość do czegoś zobowiązuje. Myślę, że powinniście na spokojnie przeanalizować zarówno swoją wiarę, jak i swoje plany życiowe (a jeśli rozmowa kończy się konfliktem, to nie wróżę najlepiej takiemu związkowi).Tego nie zrobi za Was żadne forum ani nawet najlepszy przyjaciel.

Łatwiej byłoby, gdybyśmy oboje rzeczywiście "szli w jedną stronę", ale niestety - nie jest tak. Ale myślę, że sobie z tym poradzimy

Na forum wpadłem, rozmowy utykały w martwym punkcie z powodu naszej niewiedzy. Niestety nie wiem zbyt wiele na temat wiary katolickiej, dlatego gdzieś musiałem się poradzić. Problem wynikł właśnie z tego, że nie wiedzieliśmy, co dalej, bo myśleliśmy, że małżeństwo mieszane nie wchodzi w grę. Zastanawiałem się nad rozmową z księdzem, ale najpierw postanowiłem zapytać tutaj. I widać dobrze zrobiłem, bo moje wątpliwości zostały szybko rozwiane.