Widzę ,że sprawa była na forum 2 m-ce temu.



Dlaczego do psychiatry ? skoro zjawisko występuje u praktycznie wszystkich ludzi,z tym, że trzeba mieć "pecha" i być w tym czasie wybudzonym,świadomym

Kris65. U wszystkich ludzi? A masz podstawową wiedzę z psychiatrii dotyczącą problemów z Bogiem?
Człowiek zdrowy psychicznie, o dobrze ukształtowanym sumieniu żyje spokojnie i nie skupia się na sobie. Pojawiające się problemy należy najpierw zdiagnozować.

A widzisz? Słaba wiara nie jest problemem. Człowiek nie przejmuje się słabą wiarą tylko żyje jakby Boga nie było. Nie jest On też wówczas fundamentem na którym buduje się życie. Przejmowanie się słabą wiara może dotyczyć problemów psychicznych lub fałszywej postawy wobec grzechu. To zaburzenia percepcyjne w konfrontacji z grzechem. Sam człowiek sobie nie poradzi z tymi problemami. Doświadczony kapłan pomoże takiemu człowiekowi uporac się z problemami duchowymi lub skieruje go do specjalisty od spraw psychicznych.

Witam na forum, to mój pierwszy post tutaj

Czy mogłabym prosić o rozwinięcie "fałszywej postawy wobec grzechu"? Od dłuższego czasu nękają mnie problemy z usłyszeniem Boga. Łatwo w niego zwątpiam i jakbym nie potrafiła zupełnie się na niego otworzyć. Mam wrażenie jakby moja wiara faktycznie osłabła, ale gdy się modlę wieczorem, w kościele, czuję Go i że mnie kocha. Ale mam wrażenie jakby moja wiara była słaba w sytuacjach codziennych, i chociaż czuję siłę, którą daje mi Jezus, czuję że to on pozwala mi iść z siłą przez życię, ale jakby czegoś brakowało z mojej strony, mimo że próbuję dac z siebie wszystko.

Pozdrawiam i jeszcze raz dzień dobry!

Jeśli mogę coś poradzić, to w kwestii wiary i problemów z nią warto spojrzeć na jakość naszej codziennej modlitwy - bo to często od niej zaczyna się osłabianie wiary. Czy modlę się codziennie rano i wieczorem? Czy oddaję Bogu tylko okruchy mojego dnia, jedynie ten czas, który mi i tak zbywa? Czy modlę się z zaangażowaniem, a nie tylko odklepując modlitwy? Warto o tym pomyśleć.

Wydaje mi się, że "słaba wiara" to częste wytłumaczenie wielu spraw w naszym życiu. Obserwuję u siebie, że im jestem starszy, tym ta moja relacja do Boga się zmienia. Mam wrażenie, że Pan Bóg się oddala, że pojawia się jakiś dystans.

Rozmawiając jednak z różnymi spowiednikami, takie sytuacje mają chyba za zadanie tę wiarę jeszcze bardziej pogłębić. Bo prawdziwa wiara to nie jest taka łatwa sprawa i nie jest to do końca zawsze "radosna twarz". To droga często przez różne trudne ścieżki życia, często przez niezrozumienie.
Bo jak mam sobie wytłumaczyć, że Bóg zabiera w wieku 18. lat młodą osobę? Jak wytłumaczyć, że mama koleżanki umiera na raka? Jak wytłumaczyć to, że ktoś prosi mnie o modlitwę w intencji czyjegoś zdrowia i pomimo tej modlitwy i tak ten ktoś umiera?

Myślę, że są to próby wiary. I im więcej ich będzie, tym może pełniej zrozumiemy, czym jest prawdziwa wiara... Może nawet kosztem tego, że tak jak niektórzy święci, na pewien okres całkiem stracimy wiarę?

Jest to wynik źle uformowanego sumienia (jest kilka rodzajów sumienia) a także skupiania się w życiu duchowym na grzechu, obawa przed jego popełnieniem, czasem paraliżująca. Po spowiedzi taka osoba wciąż zastanawia się czy podała wszystkie grzechy, czy spowiedź była ważna. Przesuwa akcent z Miłosierdzia bożego na Jego Sprawiedliwość i Boga rachmistrza spisującego ludzkie przewinienia. Takie osoby czasem spędzać będą długi czas na praktykach wynagradzających a zaniedbywać podstawowe obowiązki życiowe. I wciąż zadają sobie pytanie: czy ja zasługuję na miłość, pewnie mnie Bóg już nie kocha, bo znów potknęła mi się noga...
A Bóg kocha nas bezwarunkowo.

Również mam podobny problem. Myślę, że takie zachwiania ma większość wierzących.
Osobiście uważam, że jedynym rozwiązaniem jest modlitwa. Powierzenie siebie Bogu. Prośba o pomoc, umocnienie. Często uciekam się do takiego rozwiązania. Trzeba otworzyć się na Boga.
Pomagają mi również rekolekcje, albo osobista rozmowa z duchownym...

Rozumiem taką postawę, może wynikać z doświadczeń dzieciństwa, gdy ktoś słyszy, że jedną z głównych prawd wiary jest "Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze" z akcentem na aspekcie kary.