Mały kwiatek jest zwolennikiem ks. Natanka?

No cóż, ja jednak uważam, że przed ślubem razem powinno się zamieszkać. Dla dobra siebie i swojej miłości, dla potwierdzenia tego, że jednak chce się razem żyć. Bo to są zupełnie dwa różne bieguny - mieszkać sobie u rodziców i się spotykać razem i mieszkać cały czas razem w jednym mieszkaniu. Poznajesz wtedy lepiej drugiego człowieka, dostrzegasz w nim wiele rzeczy, których nie dostrzeżesz mieszkając osobno. I co najgorsze, możesz dostrzec też rzeczy, które spowodują, że "hej, wkurza mnie to w nim, nie będę potrafić całe życie być z takim człowiekiem". I lepiej dowiedzieć się o tym przed ślubem niż po.

Nie ma czegoś takiego jak "skoro się kochają to sobie dadzą radę". Życie to dziwka, a nie cukierki, że tak brzydko powiem.

Dlatego głoszenie przez KK poglądów jakby mieszkanie razem przed ślubem było grzechem i źle wpływało na ludzi jest moim zdaniem strasznie nieżyciową i dziecinną argumentacją. Bo z takiego mieszkania można wynieść tylko korzyści. A niestety czasem tą korzyścią jest rozstanie się.

Mroczny,
a głoszenie, że wszechświat istnieje bo ktoś go stworzył jest bardzo dojrzałe? Ot człowiek przywykł, że wszystko co skomplikowane ma swego twórcę, czyli wszechświat też musi mieć twórcę. Niemniej wybacz nie ma sensu i nie wypada na forum katolickim wiernym katolickim udzielać porad niekatolickich. Autorka wątku przyszła, spytała, a ja jej udzieliłem odpowiedzi literalnie zgodną z praktyką duszpasterską.

Zgadzam się. A jeśli, już ktoś nie chce ze sobą zameiszkać, bo boi się o czystość przedmałżeńską (że nei da rady jej dotrzymac) to niech wyjedzie razem ze swoja druga polowka na tydzien na wakacje (moze rpzez tydzien wytrzyma "pokuse").

Bo co innego spotykac sie nawet codziennie na kilak godzin a co innego byc ze soba 24/7.

Nie ma zakazu pisania odmiennych poglądów, autorka ma mózg więc sama sobie przefiltruje i stwierdzi czy mam rację czy nie.



Tydzień też nic nie da bo podczas takiej wycieczki będą się skupiać na tym jak jest słodko i cudnie, a ptaszki dookoła ćwierkają dając wyraz temu, że ich miłość przetrwa wszystko.

Minimum pół roku powinno się razem przed ślubem mieszkać, we własnym lub wynajmowanym mieszkaniu. Razem żyć, rozwiązywać problemy itp. Bo takie mieszkanie osobno to jest raczej tylko zabawa, prawdziwe życie może okazać się inne.

I mówię to z perspektywy człowieka, który podejście do mieszkania przed ślubem miał neutralne czyli jak chcą to niech mieszkają, jak nie to nie, ich sprawa. Ale zamieszkałem razem z lubą przed ślubem i wiem, że to jest jednak zasadnicza różnica. Więc mówię z perspektywy praktyki, a nie teorii "bo ksiądz mówi, że mieszkanie razem przed ślubem zaszkodzi".

Nie, nie zaszkodzi, może tylko pomóc. I tego jestem pewien.

Mroczny Pasażerze

Masz racje że inaczej sie spotykać z kimś co jakiś czas a inaczej mieszkać z tą osobą.Jednak wszystkiego nie da sie przewidzieć,człowiek sie ciągle zmienia,ile chcesz kogoś wypróbowywać?To ma być miłość?mieszkanie z ukochana osobą jako egzamin?jak w taki sposób chcesz dac kobiecie poczucie bezpieczeństwa?Normalne że jak będziemy razem mieszkać to cos nam sie nie spodoba,bo ideałów nie ma.Nie sztuka kogoś kochać gdy wszystko nam pasuje,trzeba kogoś kochać pomimo jego wad.Chyba to rozumiesz.Także to Twoje pisanie o konieczności wypróbowania jest troszke głupie.Chyba nie masz jeszcze pojęcia o prawdziwej miłości.Chcesz kochać ale chcesz też iść po najłatwiejszej drodze,a tak sie nie da.

Nie zauważyłam, żeby Mroczny napisał cokolwiek o jakimś egzaminie. Czemu Katolicy mają tendencję do pejoratywnego postrzegania procesu poznawania drugiej osoby (bo mieszkanie ze sobą jest konieczne żeby drugą osobę dobrze poznać)?

Miłować, kochać na prawdę Igło masz wszystkich ludzi niezależnie od płci, wyznania i pokrewieństwa. Masz obowiązek jako Katolik/Katoliczka dążyć do miłości wszystkich ludzi na całym świecie. Jednak małżeństwo to nie tylko MIŁOŚĆ. I do założenia rodziny nie tylko kochanie drugiej osoby jest niezbędne. Inne sprawy również są ważne. Jeżeli tak gorąco wyznajesz zasadę, że do założenia rodziny nie jest niezbędne poznanie drugiej osoby, to proponuję wyjść za kogoś całkowicie nieznajomego: to będzie dopiero prawdziwa MIŁOŚĆ. Nie, takiego podejścia nikt nie proponuje, nawet KrK. Co więcej Kościół przekonuje, by drugiego człowieka poznać jak najlepiej, zanim podejmie się ostateczną decyzję, bo potem będzie za późno na żałowanie. Mieszkanie razem jest najlepszym sposobem, by kogoś poznać, nie tylko jego dobre, ale przede wszystkim złe strony. Nie da się przecenić wartości jaką za sobą niesie wspólne życie. I nie ma to nic wspólnego z egzaminem drugiej osoby. Raczej sprawdzasz w ten sposób siebie.

Wydaje mi się, że to ty Igło o miłości, a już na pewno o związkach nie masz pojęcia, jeżeli uważasz, że wspólne mieszkanie to pójście po najłatwiejszej drodze.

Alchemiczko,
powtórzę także Tobie, że jesteśmy na forum katolickim, gdzie ubodzy duchem pytają o to jak żyć. Czy godzi się wprowadzać zamęt w ich głowy i kusić ich podążaniem szlakiem rozumu? Oni mają konkretne pytania i ja radziłbym Tobie i Tobie podobnym poza Katechizm nie wychodzić. Mają się spowiadać, i koniec.

Raz jeszcze przypomnę Pierwszą Dyrektywę Floty Gwiezdnej ze Star Treka:

Roy Baty,

każdy postępuje zgodnie z własnym sumieniem. To co napisałam nie wydaje mi się szkodliwe dla nikogo, a może zachęcić do myślenia samodzielnego i do wsłuchania się we własne sumienie, pełniejsze kształtowanie go. Mam nadzieję, że ty pisząc również kierujesz się dobrem innych.

Live long and prosper!

.

Alchemiczko
Poznać kogoś-oczywiście trzeba.Jednak mieszkanie z kimś to już coś wiecej.Mieszkając z kimś bez małżeństwa tak jakby wystawia się go na próbę.Z jednej strony żyje się z nim jak w małżeństwie a z drugiej zostawia się furtke na zasadzie:jak mi sie za dużo nie spodoba to sie rozstaniemy.Dlatego porównałam to do egzaminu.Chyba nie o to chodzi w miłości.Poza tym chcąc zachować czystość trzeba uważać.Łatwiej zgrzeszyć mieszkając pod jednym dachem,śpiąc razem w jednym łóżku,krew nie woda.Zrozum że dla katolików to ważne.

Miłować trzeba wszystkich ale ja mówię o miłości mężczyzny do kobiety o miłości narzeczeńskiej.Nie kocha sie wszystkich tak samo.

Ale dlaczego patrzysz na to jak na furtkę, zawór bezpieczeństwa, egoizm? Ja uważam, że to nie ma absolutnie nic wspólnego z egoizmem, jest to właśnie czymś zupełnie odwrotnym, bo dajesz szansę drugiej osobie poznać Twoje słabe strony. Większym egoizmem jest pozbawienie drugiej osoby poznania swoich słabych punktów, przez niemieszkanie razem przed ślubem.

To, że czasem zdarza się, że coś nie wychodzi, że przy bliższym poznaniu okazuje się, że nie jesteś w stanie stworzyć z kimś związku, czy że nie jesteś go w stanie stworzyć jeszcze, również jest wartościowe i pozwala się zmienić na lepsze. Czy wolałabyś, aby ta niemożliwość wyszła po ślubie rujnując życie dwojga ludzi? Jeżeli nie jesteś w stanie być z kimś szczęśliwa nie możesz dać szczęścia drugiej osobie.


O tak, ale zdaje się, że Katolicy i tak większość czasu żyją w abstynencji, także to może być pożyteczna lekcja. Jak ktoś nie wytrzyma przed ślubem te kilka miesięcy, to jak potem chce wprowadzić w życie NPR?


Owszem, ale to tylko przez naszą ułomność, bo z założeń wszystkich powinno się jednak kochać tak samo. Wzorem ma być Jezus.

Mam na myśli to że ktoś nie chce bez zamieszkania ze sobą przed ślubem zawrzeć z kimś małżeństwa,za bardzo boi sie rozczarowania,chce najpierw sprawdzić czy mu przypadkiem nie będzie za dużo nie pasowało.A miłość to właśnie ryzyko.Zresztą wszystkiego sie nie sprawdzi bo człowiek sie ciągle zmienia.Wchodząc w małżeństwo trzeba być świadomym że napewno nam sie nie wszystko będzie podobało,ideałów nie ma.Ile chcesz kogoś sprawdzać?jak ktoś nie jest uczciwy to może cie oszukiwać nawet mieszkając z tobą.Miłość to zawsze ryzyko.Warto sie modlić o dobrego męża,jeśli sie jest wierzącym.Ufać i Bogu i swojej ukochanej osobie.Gdzie tu zaufanie jak trzeba kogoś sprawdzać czy da sie z nim mieszkać?Chyba osoba która kocha ufa że sie da,z drugiej strony jest świadoma że nie obejdzie się bez wysiłku by pewne rzeczy zaakceptować i bez kompromisów.



Ale niepotrzebnych pokus też trzeba unikać,a mieszkanie ze sobą jest dodatkową pokusą,której można i należy uniknąć.KK tak naucza.Jako katolicy musimy to wziąść pod uwage.



Chodziło mi o różne rodzaje miłości.Inaczej kocha matka dziecko,inaczej dziecko rodziców.A inna jest miłość do współmałżonka.

To zależy od Twojej motywacji. Nie każdy chce z kimś mieszkać przed ślubem, żeby kogoś sprawdzić. To raczej się zdarza rzadko, albo prawie nigdy. Znacznie częściej dochodzi do innej sytuacji: związków bez zobowiązań. Ludzie mieszkają bez ślubu, bo tak jest wygodniej, bo fajnie jest z kimś być, ale nie koniecznie chcą się wiązać na całe życie. To jest tak naprawdę problem. Oczywiście w takiej sytuacji w ogóle nie bierze się pod uwagę abstynencji, bo i po co?


Znacznie częściej to my po prostu z czasem więcej dostrzegamy. Tak naprawdę ludzie bardzo opornie i powoli się zmieniają


Zaufanie z miłości, to naiwność. Prawdziwe zaufanie powinno budować się powoli i roztropnie.


KK owszem daje wskazówki, ale te wskazówki powinny być stosowane zgodnie z własnym sumieniem. Grzech nie powinien być podstawą wiary Katolika. Każdy powinien sam w swoim sercu ocenić, czy jakieś zachowania mogą przynieść mu szkodę czy pożytek.


Ja wiem o co Ci chodzi. Ja po prostu z tym polemizuję Dla mnie miłość jest jedna. To co różni stosunek matki do dziecka, męża do żony, człowieka do Boga itd. to nie miłość a emocje (przywiązanie, troska, pociąg seksualny itd.). Miłość zaś jest jedna i powinniśmy dążyć do ideału miłości jaki prezentował Jezus w stosunku do wszystkich ludzi.

Komplikujecie rzeczy proste.

Grzech śmiertelny = Piekło.