Witam
Mam pewien problem i potrzebuję porady. Otóż, z moim chłopakiem jestem od jakiś 3 lat. Oboje jesteśmy wierzący, ale przeszkadza mi jedna rzecz. Ja wyznawanie wiary traktuję również jako przystępowanie do sakramentów. On tymczasem stwierdza, że do spowiedzi chodzić nie lubi - co za tym idzie do komunii też nie może przystąpić - i nie ma zamiaru w najbliższym czasie iść i nie był pewnie już od dwóch lat. Dziwi mnie to tym bardziej, że to okres świąteczny, powinniśmy się przygotować nie tylko w sposób przyziemny do Bożego Narodzenia... Mimo wszystko twierdzi, że jest wierzący i kiedyś się wyspowiada. Tylko kurczę nie wyobrażam sobie naszego życia po ślubie. Jak będziemy żyć, albo jak wychowywać dzieci? Cała ta sytuacja niepokoi mnie coraz bardziej. Mam wątpliwości co do naszej przyszłości, bo nie chcę komplikować sobie życia, a zapewne będzie trudne jeśli mamy tak skrajne podejście do tych spraw...
Dodam, że wcześniej przyjmował sakramenty, może nie tak często ale kilka razy do roku na pewno.

a czemu przestał?

No właśnie nie wiem. Odpowiedział mi tylko, że nie lubi chodzić do spowiedzi, co dla mnie jest kompletnie niezrozumiałe. Co tu jest do rozumienia? Albo chce się być członkiem kościoła albo nie. Na mszę co prawda chodzimy co niedzielę...

Porozmawiaj o tym z nim, a nie z nami. Dodam, że przed ślubem w trakcie przygotowań ksiądz będzie od niego wymagał dwukrotnej spowiedzi.

Kozioł, super odpowiedź... Piszę na forum ponieważ, chciałabym usłyszeć jak to widzi osoba z innej perspektywy... Poza tym rozmawiałam z nim nieraz no i niestety dowiedziałam się jak na razie tylko tyle co napisałam tutaj.

Mam wrażenie, że Kościół nie jest już mu potrzebny, a stwierdzenie, że kiedyś tam pójdzie do spowiedzi ograniczy się do sytuacji musowych, tzn. jak będzie chciał brać ślub i na tym się skończy.
Zastanawiam się czy można ułożyć sobie życie z takim człowiekiem przy takich różnicach w podejściu do wiary.

A te różnice objawiają się jakoś w kwestiach światopoglądowych?

W tej chwili objawiają się w sposób j.w. on nie przystępuję do sakramentów od 2 lat, a ja martwię się i zachodzę w głowę dlaczego tak się zmienił... Obawiam się jak będzie później. Nie chcę, żebym potem sama z dziećmi chodziła do kościoła, bo dla mnie fundamentem rodziny jest wiara i oboje rodziców powinno dawać dzieciom przykład. Po prostu nie daje mi spokoju jego podejście, obawiam się, że się oddala coraz bardziej, a na koniec mi powie, że rezygnuje z wiary np.

Ale mi nic nie wiemy! Co mamy poradzić?
Syn znajomego chodził do spowiedzi co miesiąc do czasu gdy raz poszedł po wakacjach (2 miesiące przerwy). Ksiądz zjechał go za taka długa przerwę i był dla niego niemiły, wręcz wrogi. W efekcie nie był u spowiedzi przez ponad rok a później traktował ja jak zło konieczne. Może tówj chłopak ma podobne przeżycia? A może sa inne przyczyny?
Podziel się z nim swoimi obawami, skłon do szczerej odpowiedzi. A może ... może nigdy się nie dowiesz, moze to nie lenistwo, nie chłód wiary ale jakis ciemny sekret? Kto to wie? My mozemy tylko gdybać i snuć bajki.

Rozmowa zapewne będzie nieraz. Nie chcę go oczywiście do niczego zmuszać, ani nawracać, bo to do niczego nie prowadzi, ale przede wszystkim zrozumieć.

Chciałam też Was spytać a'propos tej sytuacji, można wierzyć a nie przyjmować sakramentów? Sakramenty nie są tak ważne w życiu człowieka-katolika? A raczej czy nie powinny być ważne. Wg. mnie tak.

Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam:
Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego
i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie.
(Jana 6:53)

Niegłupim pomysłem może być wspólne wybranie się na "Kurs Filip dla młodzieży". Poczytaj sobie o tym kursie.

Myślę, że wspólne rekolekcje lub jakiś inny tego typu wyjazd religijny to niezły pomysł.

Może warto też odesłać go do "Przewodnika dla zniechęconych spowiedzią i mszą św.", w którym są takie rozdziały jak "Dlaczego unikam spowiedzi?", "Czy księża wymyślili spowiedź?", itd.