Granicy nie ma
a raczej inaczej - dla kazdej pary i na każdym etapie związku jest różna
po to Bóg dał człowiekowi sumienie i rozum by z niego korzystał
skąd jakieś dziwaczne przeświadczenie, że jak pewne sprawy pozostawi się do osobistego uznania to ludzie zachowają się nieodpowiedzialnie i stoczą się w grzech

wątpliwości autorki wątku rzeczywiście mogą wskazywać na to,
że tak jak piszesz niepokoi ją sumienie bo w tej konkretnej sytuacji
(ten konkretny związek, ten etap jego rozwoju) zaszło to za daleko

ale mogą też wskazywać na to, że ktoś jej wbił w głowę,
że nie może w tej kwestii zdać się na swoje sumienie
i sama rozeznać sprawy tylko musi szukać dokładnych rad i wskazówek
co wolno a co nie

O właśnie właśnie. Tylko, że o tym, że autorkę niepokoi sumienie to nie ja napisałam, ale sama autorka. Dlaczego tak łatwo podważasz zasadność i poprawne ukształtowanie jej sumienia, skoro jest ono zgodne z naukami KrK i usiłujesz wmówić autorce, że jej sumienie jest błędne? Czy takich rad powinna Katoliczce udzielać Katoliczka? Czy nie lepiej, bezpieczniej kierować się sumieniem, a nie popędem? A jeżeli już, to czy sprawy sumienia nie powinno się omawiać w konfesjonale? Kim jesteś jesienna by wyrokować w kwestiach czyjegoś sumienia?

Dlaczego tak łatwo podważasz zasadność i poprawne ukształtowanie jej sumienia, skoro jest ono zgodne z naukami KrK i usiłujesz wmówić autorce, że jej sumienie jest błędne? Czy takich rad powinna Katoliczce udzielać Katoliczka? Czy nie lepiej, bezpieczniej kierować się sumieniem, a nie popędem? A jeżeli już, to czy sprawy sumienia nie powinno się omawiać w konfesjonale? Kim jesteś jesienna by wyrokować w kwestiach czyjegoś sumienia?