W akruka świadomości po prostu nie mieści się iż Bóg zakazujący ofiar z ludzi nie mógłby dać zwycięstwa człowiekowi który obiecuje mu za błogosławieństwo taką właśnie ofiarę.

Z Inspiracje Sapkowskiego, ‘Prawo niespodzianki’

Sęk w tym, że w przypadku Jeftego Prawo Niespodzianki nie było Prawem Niespodzianki jeszcze z innej przyczyny.
Nie należy mu odmawiać odrobiny oleju w głowie twierdząc, iż nie mógł się spodziewać,
że po powrocie do domu jako pierwsza przywita go córka, pierwsza wybiegnie na powitanie ojca.
Czy znając prawo mógł przypuszczać, że ofiara z dziecka będzie miła Bogu?

Mam jeszcze jedno pytanie dotyczące opłakiwania dziewictwa przez bohaterkę.
Skoro ( wg. Ciebie ) Jefte ślubował ofiarę całopalną , to dlaczego ona opłakiwała dziewictwo?
Czy stało coś na przeszkodzie aby przez te dwa miesiące łkań „zaznała mężczyzny”?
Ba, mogła go zaznawać od rana do wieczora, czyli mogła nawet dostąpić wielokrotności tych „zaznań”.

W mojej świadomości mieści się nawet arcana85 plotący różne rzeczy, a co dopiero Jahwe, który mówi i robi, co mu się podoba, nie patrząc na to, czego oczekują po nim różne arcany.
______________________________________

"Nie wiem. Człowieku, nie ja to wymyśliłem!" [z wywiadu z Malaklipsą Młodszym, Principia Discordia]. Ale serio, to Biblia Gdańska przetłumaczyła tak, żeby wybielić Jeftego.

JAKIE zwierzę może wyjść z drzwi jego domu? Przecież to oczywiste, że Jefte ślubuje, iż złoży w ofierze pierwszego z domowników, ludzi mieszkających z nim pod jednym dachem. Nie wybiera konkretnej osoby, los sam wskaże.
Tia, bo Jefte oczekiwał, że może z drzwi domu na jego przywitanie wyjdzie krowa lub owca?
Tutaj możemy porozmawiać o Sapkowskim: Dział Kultura. Watek 'Sapkowski i prawo niespodzianki'.
Właśnie NIC! Jefte miał zamiar w przypadku zwycięstwa złożyć ofiarę z któregoś z domowników, więc wcale nie zaskoczyło go, że na spotkanie wyszedł człowiek. Zaszokowało go, że była to akurat jego córka, jedyne dziecko. Przecież nie była jedyną osobą w domu!

Zauważ dobrze: gdyby Jefte miał na myśli "ofiaruję je Panu LUB złożę je na całopalenie", to przede wszystkim wypowiadając swoją uroczystą obietnicę, zgrzeszyłby zbędnym gadulstwem. Ponieważ złożenie w ofierze całopalnej JEST równocześnie ofiarowaniem Bogu! Przy takiej "alternatywie" nie ma sensu w ogóle używać tego drugiego wyrażenia, bo ono się zawiera w pierwszym.

Po drugie, JAK Jefte miałby spełnić ślub, gdyby na spotkanie wyszła mu żona?!? Albo ktoś inny z domowników, jakiś sługa, krewny mieszkający kątem... Przecież to najbardziej OCZYWISTE spodziewać się, że na spotkanie wyjdzie któraś z osób mieszkających razem z nim w domu.

Co innego w takim razie? JEŚLI istniał zwyczaj oddawania niektórych młodych kobiet na służbę świątynną, to nie było powodu, żeby akurat córkę Jeftego tak szczególnie opłakiwać, że aż powstało coroczne kilkudniowe święto smutku kobiet. Ten fragment ma znaczenie wyjaśniające pochodzenie święta, starego zwyczaju. Autor tekstu wiąże coroczne święto, podczas którego kobiety obchodziły rytualną żałobę, ze złożeniem w całopalnej ofierze młodej dziewczyny, która dobrowolnie zgodziła się na taki los. Opłakiwanie "dziewictwa" jest opłakiwaniem młodości, której nie dane było zacząć dorosłego życia, u boku męża. Swoją drogą, nie mamy żadnych innych informacji o tego rodzaju dorocznym święcie, więc niewykluczone nawet, że wyjaśnienie jego pochodzenia podane w historii Jeftego odbiegało od rzeczywistego.

Ileż to razy synowie Izraela łamali Boże rozkazy i zakazy i wzorowali się na kananejskich sąsiadach! Nie pierwszy Jefte ani nie ostatni.

Bo "dziewictwo" to równocześnie młodość i niezaznanie męża, samodzielnego, dorosłego życia u boku mężą. No co też ci po głowie chodzi?!? czy to jakaś - tfu! - sziksa była, żeby tak bez ślubu?

Koza np.
Ofiarować na służbę do przybytku?
Może istniał zwyczaj ofiarowywania podrzędniejszych panien, a tu córa
znakomitego wodza musi podzielić taki los, nie wiem...
Przyznaję, że nie bardzo tu pasuje to dziewictwo 'na wieki',
skoro czystość rytualna wymagana była tylko na czas pełnienia obrzędów (czy uczestniczenia w nich), czasowo.

Przez dwa miesiące mieli czas na wszystko ( nawet podróż poślubną ),
dla mnie to jest dziwne. Sam napisałeś, że śmierć w dziewictwie
to hańba była...kto im bronił tej hańbie w przyjemny sposób zaradzić?

Stąd właśnie pogląd, że Jefte mówiąc o złożeniu ofiary całopalnej, miał na myśli oddzielną ofiarę obok "oddania Jahwe na własność" któregoś z domowników. Wtedy powstaje trudność, o której już tu z MARIEL rozmawialiśmy: co mianowicie mogło dla niego oznaczać "oddanie kogoś Jahwe na własność". Owszem, takie sformułowanie pojawia się w kontekście "cherem" i oznacza śmierć, ale cherem to klątwa - ciężko wytłumaczyć, o jaką klątwę mogłoby tu chodzić, skoro córka niczym nie zawiniła, a przyczyna złożenia ofiary jest radosna.



Problem w tym, że - na co zwróciło uwagę kilku komentatorów - nigdzie już później nie słyszymy o takim święcie czy zwyczaju. Stąd wyciąga się wniosek, że "zwyczaj" ów trwał jedynie do śmierci córki Jefte.

Poza tym, wbrew temu co o cherem na Wiki ( ), spotykam takie informacje,
że był to rodzaj kary (to chyba nie najlepsze słowo..), wykonywanej raczej na wrogach.
Np. tutaj

Żadna klątwa ani wina. Przecież kontekst znajduje się tuż obok! "Będzie należeć do Jahwe i złożę ją w ofierze całopalnej"! Przyczyna ofiary nie tyle jest radosna, co silna, bo jest nią konieczność wypełnienia ślubowania.

Nie ma więcej wzmianek w Biblii, bo nie było powodu. PO CO autorzy ksiąg biblijnych mieliby jeszcze wspominać o znanym święcie? W tym miejscu jest wzmianka, bo wyjaśnia jego pochodzenie.

Ale nieprawdą jest, ze więcej o tym święcie już nigdzie później nie słyszymy. Epifaniusz z Salaminy pisząc swoje dzieło o herezjach, zauważa (a był to IV wiek naszej ery!), podając jako przykład błędnego rozumienia zasłyszanych słów Pisma:

Ale są też inne propozycje tłumaczenia tego fragmentu.



Wskazywano już, że ta konieczność nie była wcale taka silna - można było wykupić się od ślubu. Przy czym nie dotyczyło to właśnie klątw.



Nie wiem PO CO. Ważne, że nie wspominają.



Czyli tylko ci z Samarii ubóstwili i obchodzą święto, tak?

Już omawialiśmy ich konsekwencje.

Co za głuptas z tego Jeftego! Wystarczyło wpłacić 30 srebrników za dziewczynę i po sprawie. Zostaje w domu, znajduje się jej męża, doczekuje się gromadki dzieciaków...

BO NIE MA POWODU. Po kiego grzyba byłoby o jeszcze o nim pisać, możesz mi wyjaśnić?

Albo nie wiesz, albo zapominasz, że spojrzenie na historię i wiarę plemion izraelskich w księgach biblijnych jest często przekrzywione. Królestwo południa, Juda, przetrwało dłużej niż królestwo dziesięciu plemion z północy. Również to z Judy powrócili do swego kraju wygnańcy po "niewoli babilońskiej" i Biblia Hebrajska rozumiana jako całość, a także judaizm, są kontynuacją ich wiary i poglądów. Królowie Judy dążyli do scementowania państwa między innymi przez próby wyeliminowania lokalnych ośrodków kultu, scentralizowanie kultu Jahwe w jednym, jedynym miejscu, świątyni w stołecznej Jerozolimie. Plemiona z północy były z punktu widzenia południa i w propagandzie południa "rebeliantami" i "odstępcami", a kult sprawowany w Samarii, stolicy północnego królestwa był niewłaściwy, bo Bóg ma jedno mieszkanie, jeden dom - w Jerozolimie. Z biegiem czasu Samarytanie stali się w oczach Judejczyków obcymi.

A przecież "Jefte Gileadczyk" pochodził... z północy (choć przed czasami królów). I mieszkał na północy, w Mispa Gileadzkim, na terytorium plemienia Manassesa, największym z plemiennych terenów północy. Nic dziwnego, że właśnie w Samarii, położonej sąsiadujących terenach Efraima, w Samarii, która później została stolicą północnego królestwa i stopniowo nadała nazwę całemu regionowi, a najpewniej nawet w pobliskim Sychem, odbywało się coroczne święto opłakiwania córki Jeftego. Bardzo być może, że początkowo obchodzono je również lokalnie, w różnych miejscach, ale w IV wieku naszej ery Samarytanie, ze swoją odrębną wersją mozaizmu, byli już mało liczni, a ich pobratymcy z południa albo nigdy nie obchodzili tego święta, albo dużo wcześniej przestali.

No właśnie.



Nie wiem. Ważne, że nie wspominają.



A fakt zapisania w Księdze Sędziów historii Jeftego to taki mały "wykrzyw" w stronę Samarytan?

Ważne, ze nie wspominają, chociaż nie mają powodu, żeby wspominać? Nie wydaje ci się, że to bezsensowna opinia?

Nie, nie i nie. Zupełnie nie zrozumiałeś.

Przede wszystkim: w czasach Jeftego nie było żadnych Samarytan, podobnie jak w czasach Juliusza Cezara nie było Francuzów. Mimo że w czasach Euzebiusza Samarytanie istnieli, podobnie jak istnieli Francuzi w czasach Woltera.

Następnie: Euzebiusz popełnił błąd oceny, myląc przyczyny i skutki. Podaje obchodzone w Samarii święto za przykład tego, jak powstają sekty i herezje. Mianowicie twierdzi, że to jeden z przypadków, kiedy na podstawie źle zrozumianych słów Biblii powstaje błędna wiara i kult. Tutaj konkretnie: samarytańskie coroczne święto na cześć córki Jeftego, traktowanej jako bogini. Co do szczegółów, to być może Euzebiusz błędnie zinterpretował obrzędy, możliwe też, że rzeczywiście z biegiem czasu, przez pokolenia, córce Jeftego oddawano coraz większą cześć. Jednak na pewno Euzebiusz błądzi twierdząc, że te samarytańskie ceremonie pojawiły się w wyniku błędnego rozumienia Biblii. Było odwrotnie: w Biblii odnotowano istnienie takiego święta i wskazano jego pochodzenie. Tego samego święta, które przetrwało aż do IV wieku naszej ery. Ono nie powstało na podstawie zasłyszanych słów Biblii.

Dlatego twoje pytanie "Czyli tylko ci z Samarii ubóstwili i obchodzą święto, tak?" jest również wynikiem błędu, tego samego rodzaju. Usiłowałem ci wytłumaczyć, skąd bierze się taki błąd - z jednostronnego spojrzenia na historię Izraela i Biblię. Takiego, w którym skoro coś robią "tylko ci z Samarii", to niczego nie dowodzi, bo przecież to nawet nie są Żydzi, więc ich wiara czy zwyczaje nie mają znaczenia dla poprawnego zrozumienia wydarzeń biblijnych. W taki sam sposób przejawia się twoje niezrozumienie w następnym pytaniu:
W czasach Jeftego Kanaan był zajęty przez mające wspólną kulturę plemiona, które czasem w celu pokonania jakiegoś silnego wroga zawierały doraźne sojusze, obejmujące mniej lub więcej plemion. A czasami tłukły się miedzy sobą. Niektórzy z przywódców plemiennych z tego okresu skupili znaczącą władzę, dokonali wielkich wyczynów wojennych, wyróżnili się. Nazywa się ich tradycyjnie "sędziami". Okres Sędziów to czasy pomiędzy przybyciem Izraelitów do ziemi Kanaan, podbojem tego kraju i podziałem zdobytych terytoriów pomiędzy dwanaście plemion, a powstaniem monarchii, utworzeniem państwa. Księga Sędziów opisuje ten okres przez pokazywanie czynów wielkich przywódców, sędziów. Mimo wrażenia, jakby pełnili władzę jeden po drugim, warto pamiętać, że byli to przywódcy różnych plemion, z różnych terytoriów. Co ważne: nie ma jeszcze tego silnego rozdźwięku pomiędzy południem a północą, jaki zarysował się w czasach Dawida i utrwalił przez rozpad państwa Salomona na dwa królestwa. Jest dwanaście plemion - Izrael. Zaś Księga Sędziów powstała przez zebranie różnych tradycji w jeden utwór (stąd biorą się niespójności). Inaczej mówiąc: reprezentuje zarówno tradycje południa, jak i północy.

Kompilator-redaktor Księgi Sędziów przytoczył opowieść o wielkim przywódcy "Izraela", ale historia Jeftego to historia ważnego wodza pewnego plemienia z północy. Święto związane z wypełnieniem jego ślubu i ofiarowaniem córki musiało mieć szczególne znaczenie w jego rodzinnych stronach. Co prawda czytamy, żejednak określenie "Izrael" nie oznacza tutaj kraju, państwa - oznacza "lud Izraela". Ale nawet to określenie jest bardzo ogólne. "Izrael" w Księdze Sędziów może oznaczać zarówno wszystkie dwanaście plemion łącznie, jak i jakąś grupę tych plemion. W danym przypadku reprezentować Izrael może równie dobrze wręcz pojedyncze plemię. Dlatego w opowieści o Jeftem, przywódcy Gileadu, reprezentującej tradycję z tamtego regionu, coroczny "zwyczaj w Izraelu", kiedy "córki izraelskie" zbierają się na czterodniowe święto, może dotyczyć równie dobrze Gileadu, jak i Gileadu oraz terenów sąsiednich plemion. A być może również plemion z południa, ale wcale niekoniecznie. Mogło być tak, że kobiety z danej okolicy zbierały się w najbliższej większej miejscowości, albo że istniało jakieś centralne miejsce obchodów (Sychem?). Możliwe również, że to coroczne święto kobiece powstało w zupełnie inny sposób, a powiązanie go z legendarną ofiarą z córki Jeftego jest wtórne. W każdym razie, nie ma wątpliwości, że istniało i przetrwało. Co więcej, zgodnie z tym, czego moglibyśmy oczekiwać, przetrwało najdłużej właśnie na terenach najbliższych tej tradycji: ziemiach Gileadu, Manassesa, Efraima. Skoro Samaria stała się później stolicą państwa północnych plemion, a Sychem jego centrum religijnym, można oczekiwać, że nawet po upadku państwa obyczaje religijne skupią się właśnie w tej okolicy. Tak było w czasach Euzebiusza. Widzimy, że tak jest do dziś. Dla tożsamości tych ludzi, późniejszych Samarytan, tutaj znajdowało się serce kraju, tak jak Jerozolima była sercem kraju dla ludzi południa, Żydów. Euzebiusz poświadczył więc przetrwanie przez setki lat tradycji opisanej w Księdze Sędziów, i to nie w miejscu przypadkowym, ale znaczącym.

Nie, bo nikt z nas nie wie, czy mieli powód, czy nie mieli.



Skąd wiesz, że Euzebiusz poświadcza w tym tekście "przetrwanie przez setki lat tradycji"? Nic tam nie widzę ani o "tradycji", ani o "setkach lat".

Od dłuższego czasu dopraszam się od Ciebie podania takiego przykładowego powodu i NIC. Nie masz pojęcia, jaki u licha mogliby mieć powód, aby wspominać, ale uważasz, że to bardzo ważne, ze nie wspominali.

Widzisz w tym zdaniu słowo "więc"? Potrafisz zrozumieć jego funkcję? powiązanie z poprzedzającym to zdanie tekstem? To zdanie jest wnioskiem.

A ty nie masz pojęcia, czy mieli powód czy nie mieli, ale zakładasz, że nie mieli.



To nie jest odpowiedź na moje pytanie.