W tej chwili staram się zidentyfikować wewnętrzne logiczne zależności w rozumieniu Boga przez chrześcijan.

No to poszukiwania zajmą Ci bardzo dużo czasu, ponieważ wewnętrzne logiczne zależności w rozumieniu Boga mają źródło w duszy.
Pomimo tego iż ludzki rozum jest w stanie te zależności zidentyfikować , ludzka mowa nie jest w stanie ich wyrazić.Powodzenia jednak życzę w poszukiwaniach

E? Chyba miałaś coś innego na myśli. Jeśli coś jest do pomyślenia, da się to wyrazić językiem, pozostaje tylko kwestia siatki pojęć i notacji, np. matematycznej...

Tak, jeśli mówimy wyłącznie o ludzkim rozumieniu i ludzkim pojmowaniu - człowiek może wyrazić wszystko słowami.

Jeśli mówimy o działaniu Boga w duszy - człowiek nie jest w stanie wyrazić takiego działania słowami w takim stopniu by rzeczywistość została ukazana w wiarygodny sposób.

Nie owijaj w bawełnę. Jesteś tutaj, żeby werbować do swojej sekty kościoła seksu.

Dobrze, pochodziłeś, poszpiegowałeś..
Zastanów się co Ty piszesz? Werbować do sekty na forum katolickim?
Nie przyszło Ci do głowy, że człowiek może po prostu chcieć poznać zdanie innych na pewne tematy?



...ale może próbować.

Może próbować - każda próba jednak jest 'bolesna" , ponieważ chcąc przedstawić w minimalnym stopniu inną rzeczywistość napotykamy na ograniczenia ze swojej własnej strony, brak zrozumienia z drugiej strony.Światło ziemskie nie odzwierciedla w żaden sposób światła innej rzeczywistości - rzeczywistości Bożej.
Słowa człowieka są zbyt skąpe by wyrazić to co zamierza się wyrazić.Słownik ludzki jest zbyt ubogi , by ubrać w słowa " przeżycia"

a czajnik to toster

Jesteś tego pewny?

Moim zdaniem wszystkie wewnętrzne przeżycia są definiowalne w postaci określonych pojęć, które można opisać słowami. Kwestia tylko taka jakim językiem się posługujemy i jaką stosujemy metodykę. Opisywanie głębokich przeżyć może oznaczać złapanie swojego umysłu na wędrówkach, które oświecają nas od wewnątrz i rozważanie każdego źdźbła trawy które pojawi się wewnątrz. W momencie, kiedy oddajemy się wyłącznie przeżyciom, zamykamy drogę naprowadzania na cel za pomocą umysłu i osłabiamy nasz system dedukcyjny. Może być to oczywiście nacechowane oddaniem i świadomością oddania świętości Bogu, ale w pojęciu ludzkim, dopiero połączenie wiary i rozumu jest w stanie umożliwić oświecenie. Mimo, iż związek między jednostkową duszą a Bogiem jest niezaprzeczalny, transformowanie uczuć na język pojęć jest w tym kontekście równie ważne jak osiągnięcie prawdziwej jedności między wiarą a rozumem. Rozwija się w ten sposób pogłębiona, wielowymiarowa formę postrzegania, która w konsekwencji umożliwia przekaz zewnętrzny będący w stanie stanowić rozsądną odpowiedź na wyznawane ideały i stanowić m.in. klucz do budowania duchowych związków.

Z jednej strony świadomość oddania Bogu, szczególnie u kobiety, może stymulować brak potrzeby spekulacji, która jest domeną mężczyzn. Z drugiej strony troskliwe przewodnictwo, które jest domeną kobiet, może być równie dobrze wzbogacone o język duchowych pojęć. Kwestie związane z naturą Boga właściwe postrzeganiu kobiety, w rzeczywistości są bardzo ciekawe i są w stanie prezentować alternatywny punkt widzenia w stosunku do postrzegania duchowych wartości przez mężczyzn, stanowiąc jednocześnie pewne wyznaczniki głębszego zrozumienia treści duchowości. W tym kontekście potencjalna potrzeba wolności od filozoficznych spekulacji może się równoważyć z pewną koniecznością w aspekcie duchowej praktyki, choć oczywiście zależy to od wewnętrznych priorytetów i potrzeb, jak również od indywidualnych punktów widzenia.

W kontekście duchowości ważne jest wyjście z pewnej uwarunkowanej natury i nabycie umiejętności wyrażenia wzajemnych relacji między Ja a Bogiem, również w bardzo głębokich aspektach. Żywe cząstki są w pewnym sensie oddzielne od Boga, ale nie może to powodować zamykania się na korzyści płynące z możliwości wyrażenia głębokich aspektów stanu wyzwolenia, w sensie wewnętrznego połączenia z Bogiem. Idąc tym tropem, priorytet myślenia wolnego od ludzkiego błędu może równie dobrze kontrastować z koniecznością identyfikacji sensu związków łączących nas z poszczególnymi elementami rzeczywistości, również w aspekcie Boga. Nie chodzi tu w żadnym wypadku o stuprocentową uniwersalność formuły, ale raczej o nauczenie się postrzegania pewnych zależności w kontekście jednolitej całości powiązanych ze sobą elementów, na tyle, na ile jesteśmy w stanie je dostrzec. Reasumując, warto przyjąć, że nauka badania swojej jaźni w aspekcie spójności między wiarą a rozumem jest bardzo ważna.

Chyba rozumiem co chcesz powiedzieć, by jednak to wszystko osiągnąć trzeba dojść do pewnego etapu w życiu a etapy w życiu dzielą się z racji na przeżyte doświadczenia, nabytą wiedzę i nabytą mądrość która w zjednoczeniu z wszystkim pozwoli na wyrażenie w sposób racjonalny , świadomego zgodnego z logiką stwierdzenia i potwierdzenia - danego faktu.

Wiara to wiara, logika to logika. Oba pojęcia posiadają swoje definicje, które się nie pokrywają. Po co je na siłę utożsamiać?

Hmmm... to zależy z jakiej korzystamy definicji wiary. Wg. definicji psychologicznej "Wiara - nadawanie dużego prawdopodobieństwa prawdziwości twierdzenia, w warunkach braku wystarczającej wiedzy". Osobiście skłaniałbym się ku zasadności tej definicji. Sama ta definicja nie wyklucza sama w sobie, że prawdopodobieństwo to wiąże się z pewną logiką, w pewnym sensie wręcz przeciwnie, wydaje się, że założenie takie jest w tym przypadku uzasadnione.

Wikipedia podaje również, że Postrzeganie wiary jako duchowej substancji udzielonej do wnętrza serca człowieka, która następnie powoduje osobiste doświadczenie dogłębnego przekonania o czymś czego nie postrzegają zmysły jest często przyjmowane w teologii ewangelickiej. Jest to moim zdaniem nieweryfikowalne, choć z pewnych punktów widzenia może wydawać się atrakcyjne.

Z kolei katolicyzm kładzie nacisk na pewien nadprzyrodzony charakter wiary określając ją jako relację z Bogiem: „Wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga; równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił.”

Szczerze mówiąc pojęcie "osobowego przylgnięcia człowieka do Boga" zupełnie do mnie nie trafia.
Tak samo jak kwestia objawienia tej prawdy człowiekowi... Osobiście, skłaniałbym się ku rozpatrywaniu tego drugiego aspektu bardziej w kategoriach metafory.

Tak, wiara naturalnie wiąże się z logiką, niemniej nie sądzę, żeby stwierdzenie takiego związku uprawniało od razu do utożsamienia wiara to logika.

Przyjmując, że prawdopodobieństwo jest rezultatem pewnej logicznej struktury, można tak założyć.