mam kolegę który był wychowany jako ateista i nawrócił się jako dorosły. Opowiadał o swoim życiu - jego życie wygląda całkiem inaczej po nawróceniu!
Kiedy był niewierzący, generalnie kierował się egozimem i w jego życiu wiele było konfliktów , w domu nie działo się najlepiej, podobnie w rodzinie itp. Znam to tylko z opowiadań. Ja poznałam go po nawróceniu Tak dobrego ojca dla dzieci i męża dla żony można by długo szukać! A podobno było całkiem inaczej. Opowiadał np że nie chciało mu się wolnego czasu spędzać z dziećmi, i na tym tle dochodziło do sprzeczek z żoną. Ciagle się kłocili. Teraz jest radosnym, ciepłym czlowiekiem, który zawsze szuka okazji żeby innym pomóc czy sprawić radość. Żonę traktuje z wielkim szacunkiem i miłością. Dzieci go uwielbiają. Pogodził swoich poróżnionych braci. POmaga wielu ludziom, też materialnie. Rozdaje dobro pełnymi rękami
Nie jego życie nie wygląda tam samo jak przed nawróceniem. Moje zresztą też nie

A jak ktoś mógł być wychowany jako ateista? Czy chodził na lekcje ateizmu?
Czy ojciec albo matka codziennie uczyli go ateizmu?
Czy przekazano mu wszystkie argumenty ateizmu?

Czy on był pewny na 100% ze Boga nie ma? Jeśli nie to nie był ateistą.

Oj, no wiesz. Chrześcijanie mają monopol na empatię i altruizm. Dlatego każdy ateista jest z konieczności skończonym fiutem...

A tak nawiasem mówiąc, małżeństwo moich rodziców trwa i trwało z jednego tylko powodu. Tym powodem jestem ja. Ojciec po drodze się nawrócił. Żadnej znaczącej zmiany nie zaobserwowałem.

Nawrócił się?
No i to nawrócenie polega, że w akcie "pomroczności jasnej" stwierdził, że jednak jest katolikiem? I w związku z tym niemal nic nie zmienił i nadal co niedziela idzie na piwko z kolegami, co by zamiast na mszę dać pięknej pani zza lady za alkohol? Czy też, jak przystało na przeciętnego katolika: chodzi z "przyzwyczajenia" po długiej przerwie?

To nic osobistego. Wystarczy uchwycić sedno

E... on skończył u zielonoświątkowców, stwierdził że Kościół jest trochę nie teges (nie wiem dokładnie, dlaczego). A alkohol poszedł się kochać chyba jeszcze w czasach, kiedy "miał sto argumentów przeciw Panu Bogu". Aczkolwiek owszem, zagadnięty o tematykę etanolu odpowiada, że nie pije w ogóle i że jego motywacją jest Chrystus.

Coś sie pewnie zmieniło - jakies nowe ksiązki pojawiły sie na półce. Religijne.
W końcu to jedyna róznica miedzy wierzacymi a ateistami.

Tej, matka też ma swoje za uszami, a księży nie cierpi jak mało kto. : P

Może to kwestia puktu widzenia?

Fenomen. Nie jestem w stanie pojąć w jaki sposób moje życie miałoby się zmienić, gdybym nagle zdecydował się być praktykującym katolikiem. Nagle "Bóg" otoczy mnie swoją łaską i sprawi, że poczuję się jak nowo narodzony? Przecież to stek bzdur.

no własnie, skoro Ty nie jesteś w stanie pojąć to znaczy że jest to stek bzdur ? myślenie przedszkolaka

Bo tu nie chodzi o sprawy doczesne, tylko o sprawy wieczne. A pamiętasz Hioba?

To nie w tą stronę działa. Najpierw zauważ łaskę Boga, która Cię otacza, zacznij dzięki temu być praktykującym katolikiem, a poczujesz się jak nowonarodzony:)

To nie jest stek bzdur. W moim życiu było dokładnie tak samo, choć może nie aż tak spektakularnie. Ja też wielokrotnie dokonywałam różnych wyborów kierując się swoją korzyścią w dużej mierze, patrząc ze swojej - egoistycznej- perspektywy. Jeżeli ktoś mnie wkurzył chodziłam obrażona, albo zła na niego, i wiele innych rzeczy.

A po nawróceniu stopniowo zaczęłam sobie uświadamiać ogrom miłości Jezusa i znaczenie Jego słów, które zresztą zaczęłam poznawać- wcześniej nie czytałam praktycznie Pisma świętego. Zaczęłam patrzeć na siebie krytycznie i zauważać cechy które kiedyś traktowałam jako coś normalnego, a teraz zauważyłam że mogę wielokrotnie wyrządzać komuś krzywdę, oceniać niesprawiedliwie, postępować egoistycznie. I zaczęłam powoli, stopniowo walczyć z tym co dostrzegałam u siebie złego. Próbowałam złość na kogoś zmieniać w modlitwę za niego. Nic "wielkiego" nie wydarzyło się "nagle". Ale jestem całkiem innym człowiekiem niż jeszcze 4- 5 lat temu. Proszę codziennie Ducha świętego o siłę , o rozeznanie dobra i zła. O wiele lepsze jest moje małżeństwo, moje relacje w pracy. Mam o wiele więcej spokoju, dystansu, zmieniła mi się hierarchia wartości, zrozumiałam że rzeczy które kiedyś stawiałam wysoko nie są wcale takie ważne. Motywem mojego działania, czasem wyrzekania się swojej niechęci, lenistwa, czasem walki ze sobą jest wiara, zaufanie Bogu.
Nazywasz stekiem bzdur prawdę której nie rozumiesz i nie przyjmujesz. Taki stosunek do innych ludzi i ich wypowiedzi jest tym co między innymi jest mi w tej chwili obce. Jeżeli ktoś pisze o własnych doświadczeniach, uczuciach czy sytuacjach o których słyszał od kogoś bliskiego poprostu to przyjmuję, a nie oceniam jako bzdurę.

To niezła ciekawostka. Skoro religia czyni człowieka lepszym, czemu niewierzących tak proporcjonalnie mało w więzieniach, ba - nawet rzadziej od wierzących się rozwodzą, do tego społeczeństwa, im bardziej zlaicyzowane, tym zdrowsze (w znaczeniu mniej tam zabójstw, ciąży nastolatek itp)?

Jeżeli dac wiarę w istnienie szatana, i możliwość jego działania na świecie to odpowiedz już masz. Chrześcijaństwo mówi, ze szatan istnieje.