Ale miałeś postawioną formalną diagnozę, czy po prostu Ci się wydaje?

Dlaczego twierdzisz, że w opinii psychologów uzależnienie od pornografii jest niemożliwe? Któryś z psychologów tak powiedział?

Ty przestań rozkminiać i się lecz. Nie zwracaj uwagi na to, co "Ci się wydaje". Choroby psychiczne z definicji polegają na tym, że to, co Ci się wydaje, jest nieprawdą.

Nic się nie dzieje bez przyczyny. Uzależnienie od pornografii skąd się wzięło i jest prawdopodobnie po prostu zewnętrzną manifestacją jakiegoś innego problemu. Trzeba rozwiązać tą przyczynę.


No właśnie dzisiejszy Kościół stawia sprawę na głowie. Na problemy psychiczne poleca spowiednika a na problemy duchowe - psychologa. Powinno być zupełnie na odwrót. Spowiednik nie zdiagnozuje Ci nerwicy, nie przepisze leków, nie zastosuje psychoterapii. A psycholog nie rozwieje Twoich wątpliwości teologicznych.

Co rzekłszy, w dzisiejszej Polsce większe są moim zdaniem szanse wyleczyć chorobę psychiczną, niż umocnić wiarę. Psychologów mimo wszystko mamy. Są lepsi i gorsi, ale mimo wszystko coś robią, leczą, kształcą się i co najważniejsze przybywa ich.
Natomiast Kościół jest dzisiaj pogrążony w dziwnej niemocy, nie poczuwa się do odpowiedzialności za ewangelizację i co najgorsze - sam nie zna odpowiedzi na pytania o życie i Boga.

Jeżeli przyjdziesz do księdza i zaczniesz mu zadawać pytania o swoje wątpliwości w wierze, to odeśle Cię do psychologa. Sam to przeżyłem wiele razy. A psycholog nie odpowie na pytania teologiczne. Psycholog co najwyżej wyleczy Ci nerwicę. Będziesz dalej miał wątpliwości w wierze, tylko zdrowy.

Kościół chyba zdaje się wyznawać podejście, że normalni ludzie problemów z wiarą nie mają.

Jeden Pan psycholog-psychiatra zaczął mnie faszerować prochami, więc stwierdziłem, że nie ma sensu do niego chodzić, bo on chciał leczyć skutek, a nie przyczynę moich problemów.

Natomiast inna pani psycholog z wielkim zdziwieniem przyjęła, że 20paroletni facet może być nadaktywny seksualnie i stwierdziła, że zwyczajnie sobie wmawiam te problemy z porno i masturbacją.

Doszedłem do wniosku, że nie będę płacił nieudacznikom za coś, co mogę sam zrobić. Sam mogę pogrzebać sobie w głowie, przepracować intelektualnie pewne kwestie i dojść do punktu, w którym będę wolny od swoich słabości. Wierzę w potęgę umysłu. Owszem, nie jest łatwo, po drodze popełnia się liczne błędy, ale ja nie mam zamiaru szukać miesiącami "odpowiedniego" lekarza, tracić czas i pieniądze.

Co to był za lek? Według badań na problemy psychiczne właśnie najbardziej skuteczne jest połączenie psychoterapii z farmakoterapią. Czyli i rozmowy terapeutyczne i leki. Bez jednego albo bez drugiego jest trudniej.

Napisz, co to był za lek. Dzięki temu będziemy wiedzieć, co Ci właściwie jest. Zapytałeś go przypadkiem o diagnozę?

Napisałeś o przyczynie swoich problemów, więc zdajesz sobie sprawę, co nią jest?


OK, trafiłeś na taką, to trudno. Nie wrzucaj wszystkich do jednego wora. Są lekarze lepsi i gorsi i trzeba zaliczyć dziesięciu gorszych, zanim znajdzie się właściwego.

Czy ci psycholodzy i psychiatrzy byli prywatni, czy państwowi?


Nie da się samemu wyleczyć z choroby psychicznej. Nie da się samego siebie wyciągnąć z bagna za fraki jak baron Munchhausen.

Może bardziej zainspiruje Cię przypowieść o długich łyżkach. Odpowiedz sobie: czy wolisz próbować sam dosięgnąć gębą do własnej łyżki, czy pozwolić komu innemu sobie pomóc.

Panuje u nas spora nieufność wobec lekarzy (być może spowodowana jakością publicznej służby zdrowia) a jednocześnie każdy Polak uważa, że sam się zna na medycynie. Lubimy się leczyć domowymi znachorskimi metodami, ale efekty zwykle są kiepskie.


Dobrze, że piszesz o czasie. Jak długo zamierzasz próbować się zmagać samemu, zanim osiągniesz jakieś efekty? W jakim czasie zamierzasz być zdrowy?

Konwencjonalna medycyna (czyli leki + psychoterapia) wyleczyłaby Cię w ok. 2 lata. Za niecały rok poczułbyś się na tyle dobrze, że mógłbyś całkiem sprawnie funkcjonować a za 2 lata byłbyś całkowicie zdrowy. Pomyśl, że gdybyś zaczął leczenie teraz, to już w październiki 2014 byłbyś niemal zdrowy.

Przypomnij sobie o tych terminach, kiedy będziesz prowadził beznadziejną samotną walkę.

Mam jednak dla Ciebie także słowa pociechy. Jesteś w punkcie, który nazywam etapem drugim. Czyli idziesz w dobrą stronę. Od etapu drugiego do wyleczenia jest już dość niedaleko.

Gdyby na silną wiarę była recepta, to wszyscy katolicy dostaliby ją od swoich proboszczów, a niepraktykujący znaleźliby to w skrzynce spamów.
A że jej nie ma, to pozostaje metoda prób i błędów. Ale niezależnie od tego, grupa wierzących, którzy pragną "silnej wiary", wydaje mi się marginalna.
Jest to więc problem dla elity, jakkolwiek ją rozumiemy, a elita umie o siebie zadbać i jeżeli postawi na silną wiarę, to prędzej czy później do niej dojdzie.
Myślę, że silną wiarę raczej się miewa niż ma (nie dotyczy ojców pustyni i ich następców oraz pierwszych chrześcijan męczenników ze Szczepanem na czele).
Moja wiara wzmacnia się najbardziej wraz z kolejną godziną medytacji (MC).

Silna wiara buduje sie ze sluchania Swola Bozego w Kosciele sluchajac 1.cztania 2.cztania Ewangeli.Ja tak sluchalem i co uslyszalem to obracalem w czyn w ciagu tygodnia.

Dokładnie. Słuchaj Izraelu

Warto modlić się o przymnożenie wiary.
Ktoś mądry napisał: " Czym się karmi a oczy, tym się karmi dusza."