makroewangelizacja

Anonim (konto usunięte)

Poniższy tekst jest nawiązaniem do „Ewangelizacji” Celnika, ale ponieważ jest to inne ujęcie umieszczam go w oddzielnym topic’u.

Witaj Celniku ponownie,

Zastanawiałem się jeszcze raz nt. ewangelizacji. Nasunęło mi się kilka nowych refleksji.
Zasadniczo jest to spojrzenie z punktu widzenia, który nie przejmuje się w ogóle kwestią czy chrześcijaństwo rację ma czy jej nie ma. Jest to spojrzenie całkowicie horyzontalne, gdzieś z pozycji zwykłej socjologii. Jest o tyle uprawnione u osoby wierzącej, że nie uważam byśmy musieli czekać aż to Bóg wszystko zrobi, tym bardziej że Duch Święty działa przez ludzi, a więc z naszego punktu widzenia to my musimy odnaleźć rozwiązania.

Dochodzę do wniosku, że aktualny czas w jakim żyjemy jest bardzo podobny do schyłkowego Imperium Rzymskiego. Piszę to pod wpływem zarówno lecącego ostatnio dokumentu na Planette, jak również dzisiejszego Listu, który możliwe że sam czytałeś, ale nie tylko... Jakieś pół roku temu patrząc na stan chrześcijaństwa odnosiłem wrażenie, że jest w podobnej sytuacji co wierzenia starożytnych dwa tysiące lat temu, kiedy to wciąż się wierzyło, ale nie było tej pewności co dawniej. Dziś jednak więcej jest we mnie nadziei na jego przyszłość.

Chrześcijaństwo w swych założeniach posiada wciąż coś czego współczesny człowiek potrzebuje i czego prędzej czy później zmęczony aktualnym stanem zapragnie.
Dziś sytuację mamy taką, że postępuje powiększanie się braku wzajemnego szacunku ludzi. Po prostu. Wcale nie jakiś wyszukany ateizm. Wcale nie żadna sekularyzacja. Ten proces uwidacznia się w każdej płaszczyźnie naszego życia społecznego - włącznie ze środowiskami kościelnymi. Nasilenie tego procesu dostrzegam z własnej obserwacji mimo, że 23 lata to nie jest zbyt długi wiek życia.
Przeciętnego człowieka całkowicie nie dotyczy to czy gdzieś tam sklonują jakiegoś człowieka, albo czy ktoś gdzieś dokona aborcji. Co prawda przywódcy religijni podniosą larum, ale larum ucichnie. Przeciętnego człowieka to nie trapi. Przeciętny człowiek jest zainteresowany tym, aby otoczenie szanowało jego człowieczeństwo - aby nie musiał stale się pilnować, że jak zrobi coś co się nie spodoba masie w której życie, masa obdarzy go soczystymi docinkami.
Idea tolerancji, którą próbuje się wciąż upowszechniać ma zbyt słabe fundamenty, by była wstanie przetrwać próbę czasu. W zbyt wielkim zakresie opiera się ona na poczuciu obowiązku, aby mogła być realizowana powszechnie i zawsze. Ponadto opiera się po prostu na zasadzie wzajemności - jeśli ty mi, to ja tobie. I tyle. A co jeśli ty mi nie?
A bardzo często jeśli ty mi nie, dobrze jest wyjść do kogoś takiego z otwartą ręką i z tym kimś współistnieć dalej - chrześcijaństwo nazywa to przebaczeniem, które jednak dziś ma zbyt emocjonalne zabarwienie, aby oddawało to co opisuję tak, jakbym tego oczekiwał.
Chrześcijaństwo miłość określa jako pragnienie czyjegoś dobra. I właśnie tego zapragnie współczesny człowiek. Już nie długo – za jakieś 100-300 lat.

Zadziała tu zarówno zasada wzajemności jak i samozadowolenie za podążaniem za tym co się subiektywnie odczuwa jako dobro. Subiektywnie nie oznacza wcale, że znowu zło nazwie ktoś dobrem. Podążanie za tym co się subiektywnie ocenia jako dobro, uważam za dokonywanie wyborów w zgodzie z najgłębszymi swymi odczuciami. Jeśli by ktoś przez jeden dzień był w stanie dokonywać wyborów w zgodzie z najgłębszymi odczuciami - jest wielki w swym zrozumieniu innych ludzi.

Tolerancja nie daje takiego samozadowolenia z wyboru, co wybór oparty na pragnieniu czyjegoś dobra w zgodzie z własnymi najgłębszymi odczuciami.

Jeżeli pozostawimy jakiś układ samemu sobie i zadamy każdej jednostce układu zdolność uczenia się - choćby w wąskim zakresie, prędzej czy później taki układ odnajdzie najdoskonalsze formy współistnienia.
Dokładnie tak jest z ludźmi.

Brak szacunku i pogarda, która występuje aktualnie prawie wszędzie zostaną wyeliminowane. Aktualna sytuacja nie daje ludziom nic - ani zadowolenia z tego jak kogoś traktują, ani zadowolenia z tego jak są traktowani.
To się tyczy również form ewangelizowania. Nie ma nic gorszego niż owa wyższość człowiek wierzącego nad innymi. Wierzy i cóż z tego? Skoro nie potrafi być uprzejmy i innych nie szanuje a jedyne co czyni to dominacja nad innymi. Nie oszukujmy się, że nasz rodzimy katolicyzm posiada już teraz ów szczególny sposób postrzegania innych. Być może pewne małe grupy próbują dążyć do takiego celu. Większość jednak postrzega religijność w bardzo ograniczonym zakresie – albo tylko do ochrony konserwatyzmu, albo tylko w formie walki z innym. To przecież polscy katolicy uformowali twór polityczny specjalizujący się w krytyce dzieł sztuki. Nie takiej wizji świat oczekuje. Świat oczekuje czegoś co jak sądzę zaistnieje, choć być może wybiegam myślą daleko poza moment swojej śmierci.

Ponadto prędzej czy później społeczność ludzka - zarówno ateiści jak i teiści - przestanie postrzegać Boga jako jakiegoś starożytnego bożka, który gdzieś tu jest i który co raz się rzuca by komuś pomagać.
Chrześcijaństwo - przynajmniej ja to tak dziś pojmuję - Boga traktuje mimo wszystko bardzo naturalistycznie. Może nie Bóg = Wszechświat, ale już Bóg przemawiający przez naturę, materię, organizmy żywe jako efekt rozwoju, itp. tak. Najpełniejszy przekaz Boga dostaliśmy tak naturalistycznie, że bardzo wielu odrzuciło taką możliwość jako niegodną Boga.
No bo przecież Bóg jest jakimś małym, starożytnym bożkiem, który siedzi na chmurce, no nie? :-)

Więc Jezus nie mógłby sięgać Boga i nie byłby Bogiem... Do tego nie przyznają się zbyt łatwo ludzie, nawet sami przed sobą, ale nawet wielu ateistów mentalnie oczekuje takiego małego boga.

Tak więc również w sposobie myślenia religijnego chrześcijaństwo wciąż może wiele zaoferować współczesnemu człowiekowi, ale tak na prawdę ważniejsze dla człowieka będą poprawne relacje międzyludzkie.

Nie przyjmie jednak wiary w Boga, ktoś kto oczekuje nie tylko nauki, która prowadzi do zbawienia gdzieś po śmierci. Pierwotnie ludzie wierzyli w Boga bez wiary w życie po życiu! Zdaje się, że takim tonie są jakieś początkowe fragmenty Biblii, ale pewności nie mam - to tylko zasłyszana opinia. Ludzie chcą mieć od wiary coś konkretnego dziś. I to poprawne. Jeśli coś jest prawdziwe, powoduje poprawę w każdym zakresie życia. Ludzie chcą być zadowoleni też z tego w jakiej organizacji funkcjonują. Chcą być z niej dumni. Współczesny człowiek nauczył się tego, że pieniądz nie jest bezwartościowy. Przez 1000 lat mieszkańcy Europy zanosili modły o pokój. W każdym pokoleniu w Europie była wojna. Dopiero od kilkudziesięciu lat w Europie Zachodniej jest jako taki spokój - wraz z rozwinięciem makroekonomii... Współczesny człowiek ceni poprawnie zorganizowane systemy. Nie myśli zbyt słusznie ten katolik, kto twierdzi że zarzuty o finansowanie KRzK są niepotrzebne. Jeśli ja nie słyszę szczegółowych informacji z ratusza mojego miasta, jak to świetnie aktualna Rada Miasta zarządza miastem - z weryfikowalnymi przykładami oczywiście, to mam prawo przypuszczać, że coś tam jednak nie jest O.K. bo przecież gdyby było O.K. to w ich interesie leżałoby się chwalić. Takiej sytuacji nie ma w KRzK. System nie wywołuje potrzeby uczciwości i gotowości do przekazywania pełnych informacji. Można powiedzieć tak jak ekonom KRzK się wypowiedział parę lat temu - wszystko jest dobrze, bo ufamy w sumienie księży. Cudnie. Tylko, że w USA też ufano w sumienie księży, a w wakacje nowy biskup pewnej diecezji zaproponował ugodowe 5 mln $ dla osób pokrzywdzonych przez księży pedofilów, która to propozycja została odrzucona. Może więc jednak ten system lepiej byłoby oprzeć na układzie, który wymusza uczciwość przez choćby efektywne kontrole?
Oczywiście ksiądz pedofil to inna materia niż finanse, ale wskazuje na to, że można być księdzem i nie zachowywać się tak jak tego oczekuje społeczność od kapłana.

Ja tu nie wylewam swojej żółci na KRzK. Ja tu pokazuję, że ewangelizacja to nie tylko mówienie że Jezus Cię kocha, ale to też bardzo konkretne działania, do których wielu ludzi nie ma w ogóle przygotowania, które mogą być niepopularne, które miałyby jednak konkretny również ewangeliczny wymiar ale w bardzo odległej choć nie aż tak bardzo perspektywie.

Chrześcijaństwo ogólnie a KRzK w szczególności będzie w ciągu 100-300 lat zdolne odpowiedzieć potrzebom ludzi w pełnym zakresie.
Wyjdzie nowy impuls nie ewangelizacji, ale szacunku i miłości z jakichś wąskich dziś środowisk chrześcijaństwa. Nie wyjdzie on z innych środowisk, gdyż inne środowiska funkcjonują tylko na zasadzie wzajemności. Kiedy jednak pojawi się owa forma współistnienia - która już teraz bywa widoczna, ale nie na szeroką skalę, której wciąż brakuje czegoś co by zarażało - taką formę życia przyjmie współczesny człowiek.

Tak jak upadła wizja silnego człowieka w starożytnym Rzymie, w którym w schyłkowym jego okresie dla rozrywki zabijano ludzi, tak dziś upadnie owa potrzeba dominacji nad psychiką drugiego człowieka. Kolejne pokolenia uznają to za wyraz jakiejś nowej jakości chrześcijaństwa, a być może szczególnej opieki Boga co będzie wertykalnym opisem sytuacji.
Ja jednak miałem pozostać przy horyzontalnym - a z tego punktu widzenia po prostu układ pozostawiony sam sobie nauczy się formy współistnienia.

Natomiast przez człowieka działa Duch Święty.

[/img]