Tak. Analogia jest ciekawa. Pytanie tylko czemu w przypadku relacji z Bogiem doskonałym potrzebna jest ta cala droga, poszukiwania, rozeznawanie, szukanie?

Pytanie jest szersze: dlaczego doskonały Bóg zamiast trwać niezmiennie w swej doskonałości, stworzył Świat a w nim człowieka. I potem - dlaczego zadaniem tego Człowieka jest doskonalić się, zmieniać siebie i Świat. Przypuszczam, że mądrzy ludzie w ciągu wieków zadawali sobie to pytanie. I coś tam odpowiadali.
Możnaby np. wyobrazić sobie, że Doskonałość zawiera w sobie Miłość, która to Miłość nie jest kategorią statyczną i wymaga więcej niż jednej Osoby i jakichś relacji między nimi. No dobra, to mamy Trójcę Świętą. A gdzie tu człowiek? Może jest jakimś odbiciem, echem Większego Wydarzenia. Może Chrystus jest jakąś następną falą boskości, która przenika naszą rzeczywistość? Może Bóg ma naturę falową? Może nie ma bezruchu w przyrodzie? Może inaczej rozumiemy pojęcia ruchu, czasu?

Mniej więcej Cię rozumiem, ale za bardzo stawiasz nacisk na słowo ''sami''. Poszukiwanie Jezusa, wiara w Niego itd. jest łaską Boga. A więc nawet w poszukiwaniu i zbliżaniu się do Jezusa nie jesteśmy sami. Upadamy, coś gubimy, wracamy, znowu się zbliżamy....w tym wszystkim nigdy nie jesteśmy sami. Choć rozumiem, tak czasami możemy to odczuwać, a nawet tak uznać. Ale są to pokusy szatana. Przy naszych upadkach, wzlotach, zawsze jest przy nas Jezus. On jest tak blisko nas każdego dnia, a kiedy widzi jak się potknęliśmy, to zawsze czeka na nas z otwartymi ramionami, abyśmy do niego znowu przybiegli. Dlatego Bóg nigdy nie mówi podnoście się z tego sami, jak się uporacie to przyjdzcie. On przy każdym upadku jest przy nas aby podać nam rękę. Mało tego, kiedy jesteśmy w stanie łaski uświęcającej On mieszka w naszych sercach. I kiedy coś budujemy on chce przy tym być i nam pomagać, błogosławić, taki jest hojny. Bo kiedy budujemy sami, bez pomocy Boga której tak chce nam udzielać, to jest to jak budowanie dziurawego domu.

I tak można się zastanawiać, przeróżne są poglądy na Boga itd. Ale i łatwo można wtedy odpłynąć daleko od Jezusa, Boga w Trójcy Jedynego, a zaplatać się w teorie dla katolika niebezpieczne, oddalające od prawdy i prawdziwego sensu.

Pięknie piszesz, quas, jak ksiądz. Tylko tu rozmowa jest o prostym człowieku, który wiary ma mniej niż ziarnko grochu a chciałby jej tyle aby góry przenosić. I częściej mu się wydaje, że Bóg jest daleko niż blisko. Ale, tak myślę, jeżeli tylko jest się prawdziwym, szczerym, uczciwym wobec siebie - to do tego Boga prędzej czy później się dojdzie. Gdzieś na dnie serca u każdego ta boża pieczątka jest, niezależnie nawet od religii, rasy, wychowania. Bóg jest z nami ale może nawet bardziej w nas. I w tym moja nadzieja.

Problem nie jest w pytaniach bo te faktycznie sobie stawiamy, ale w konkretnej odpowiedzi. W naszym świecie odpowiedzi mogą być skomplikowane bo świat nie jest prosty. Lecz czy Bóg nie skomplikował swojego stworzenia i po co to uczynił? Przez sam fakt że nie wiemy, nie jesteśmy pewni, nie mamy ostatecznych dowodów, wielu ludzi zwyczajnie się gubi. Nie na złość Bogu, ale widząc skomplikowany świat nie widzą w nim tego konkretnego jedynego Boga. Jeśli Bóg sam nie dotknie to człowiek nie ma podstaw uwierzyć.

http://www.youtube.com/watch?v=FmsyXxWhqQc a mi w chwilach trudnych w rozterkach w rozdrożach pomagają żywoty świętych ,nie raz ich życie jest koszmarem jak życie Św.Rity ale obejrzenie całości daje szerszy pogląd na to czego od nas BÓG oczekuje ,dla tego wklejam linka z filmem i może tak jak i mi tak i komuś pomoże .