Kochani w piekny niedzielny poranek zycze wam mileg dnia.

Wiara katolicka to coś wyjątkowo prostego, ludziom sie wydaje że jak będą, co niedziela chodzić na kolanach do kościoła, modlić sie całymi dniami, i to wszystko przez całe życie, to po śmieci w nagrode dostaną nie wiadomo jak bardzo wspaniałe niebiańskie życie!
Zderzenie z rzeczywistością, może okazać sie bolesne, albo będzie nicość, albo niekończące sie pieśni dziękczynne, oczywiście w ramach podziękowania za to że zostaliśmy zbawieni, i możemy bez końca wyśpiewywać, jak to nam dobrze, w jakimś tam niebie

Dzięki za wyjaśnienie. Tylko dlaczego zupełnie sprzeczne z wiarą chrześcijańską?

Ale będą jaja, jak dokonasz wizji lokalnej. I czy uda się zmusić "zderzonych z rzeczywistością" do opisanej powyżej?

Jaka jest wizja chrześcijańska?

Nie czuję się powołany, ani kompetentny by wyjaśnić na czym polega chrześcijaństwo.
Ale odniosę się do poruszonych wcześniej kwestii.

>Wiara katolicka to coś wyjątkowo prostego< - tak, wystarczy kochać Boga i ludzi. I starać się iść śladami Chrystusa. To wystarczy.

> ludziom sie wydaje że jak będą< - masz rację. Ludziom się wydaje. Nie jesteś wyjątkiem.

> co niedziela chodzić na kolanach do kościoła< - na kolanach, nikt nie oczekuje aż takiej pokory. Tym bardziej w miejscach publicznych. I w deszczu lub śniegu.
I nie chodzić, ale uczestniczyć aktywnie w Najświętszej Ofierze. Samo chodzenie niewielką ma wartość. Nie chodzi o zwyczaj, ani formę, ale o treść.

> modlić sie całymi dniami< - nie całymi dniami, tylko codziennie. Nie klepiąc modlitwy, a swoją postawą, słowem, czynem. A także pracą, zabawą, rozmową.

> i to wszystko przez całe życie,< - tak, później może być za późno.

> to po śmieci w nagrode dostaną< - nie tyle naggrodę, co poniosą konsekwencje własnego postępowania.

> nie wiadomo jak bardzo wspaniałe niebiańskie życie! < - nie wiadomo jak bardzo, ale wiadomo, że najbardziej, jak to możliwe. Dla każdego to, co będzie czyniło go najszczęśliwszym.

> Zderzenie z rzeczywistością, może okazać sie bolesne < - zdecydowanie tak. Zwłąszcza dla osób odrzucających miłość.

> albo będzie nicość< - co jest sprzeczne z Objawieniem i logiką.

> albo niekończące sie pieśni dziękczynne< - tak, można śpiewać z radości. Można też tańczyć, śmiać się. Ale najważniejsza jest świadomość przebywania wśród kochjących i odczuwanie miłości do nich. A wyrażać je można także śpiewem. Czemu nie.

> oczywiście w ramach podziękowania za to że zostaliśmy zbawieni, i możemy bez końca wyśpiewywać, jak to nam dobrze< - jeszcze raz, nie podziękowania, ale z powodu oczuwanej radości i miłości. Przykro mi, że nie poznałeś jeszcze takiego uczucia.

> w jakimś tam niebie< - nie wiedziałem, że są różne.

Ale to perły wzgl. groch, jak sądzę.

Nie sądzisz, że takie harce i tańce to rzecz bardzo powierzchowna? A uczucie to nie zawsze jest 'miłość'.



Naprawdę myślisz, że w chrześcijaństwie chodzi o ckliwy sentymentalizm. A co z 'ciemną nocą duszy' ?

Nie pytam cie o definicje chrześcijaństwa, zaproponowałem jakąś tam wizje nieba, ty to zanegowałeś, w tej sytuacji wypadało by podać swoją wizje.
No chyba że nie wiesz jak tam będzie, ale za to wiesz jak nie będzie

1. Mogą być powierzchowne, mogą być ekspresyjnym wyrazem szczęścia.

2. Uczucie to nigdy nie jest miłość, gdyż miłość to nie uczucie. W miłości może być też ból, rozpacz i wiele innych uczuć. W szczęśliwej i doskonałej miłości są jedynie uczucia pozytywne.



Ani tak nie myślę, an tak nie napisałem. Chrześcijaństwo, to Droga. Często trudna. Ale szczęśliwa, bo do szczęścia i przez szczęście prowadzi.

Wiara ma to do siebie, że przeżywa wzloty i upadki. Ale "ciemna noc" skoro nie prowadzi na manowce, nie jest taka ciemna. Jest trudna. A światło wiary wskazuje kierunek, także w tej ciemności.

Jestem tylko człowiekiem, nie ośmielę się dokładnie opisać, jak to jest. Mogę jedynie opisać, jak sobie wyobrażam, jak czuję i co wynika z mojej wiary. Lecz żadnych stwierdzeń kategorycznych nie oczekuj. Przynajmniej do czasu, aż definitywnie przekroczę próg śmierci. Ale wtedy mogę mieć udtruniony dostęp do niniejszego forum.

Według mnie NIEBO nie jest miejsce, tylko stanem. Stanem (o czym pisałem, ale jak trzeba kawę na ławę ...) miłości. Najłatwiej wyobrazić sobie (jak zauważyłem wolisz operowanie obrazami) sytuacją w której przebywa się wśród osób kochających, które kocha się z całego serca. Wtedy nie trzeba nic. Wystarczy świadomość bliskości. Poczucia szczęścia własnego i szczęscia osób kochanych. Miescem głowy sobie nie zaprzątam. Nie ma znaczenie czy umieścisz niebo w kosmosie, na chmurce, czy na ziemi, np. w innym wymierze. To ino forma. Liczy się treść. Bliskość Boga, Osoby kochającej doskonale. I miłość do Boga. Oraz do współtowarzyszy tego szczęścia. Poniał?

Jestem sam, nie mam żadnych kochających mnie osób.

Nie. Są, tylko ich nie dostrzegasz. A może nawet odrzucasz.

Niestety andej, wszystko przemija i nie ma nic trwałego na tym świecie. Uczucia pozytywne też przeminą. Pożyjesz dłużej, a sam się przekonasz.

A skąd ty wierz, czego ja nie dostrzegam?
Czyżby świat który stworzyłeś w swojej głowie, przewidywał że każdy kogoś kocha i jest przez kogoś kochany?

Coraz częściej dochodzę do wniosku, że wierzę, bo się boję nie wierzyć.

Dzięki, ale ile jeszcze mogę żyć? Uważasz, że fizycznie możliwe jest, abym pożył drugie tyle? Czytałbyś wtedy o mnie. Że nie pożyję tak długo.

Całe szczęście, że wszystko przemija. W tym cała nadzieja.

Bóg jest trwały. Nie przemija. Jego Miłość też jest wieczna.

Zakładasz, że uczucia pozytywne przeminą, a negatywne nie? Przyjmujesz, że uczucia są lub powinny być wieczne? Dlaczego? Po co? To dziecinanda.