Wierzę, że tak, ale aby tak było muszę tutaj się starać i nie popełniać zła. A w przypadku istnienia wieczności samobójstwo jest czynem złym. Dlatego popełniając je świadomie i z wyrachowania z pewnością zaciągnąłbym grzech i utraciłbym wieczną nagrodę. Jak mówi Sartre: "Wszyscy jesteśmy skazani na życie". Jak bym stracił wiarę w Boga, to żadne życie jest lepsze niż takie, które ma wartość ujemną (życie z bólem, cierpieniem).Wydaje mi się to z punktu widzenia logiki czymś możliwym. Najprawdopodobniej jednak dla ludzie będzie on dostępny dopiero po tym życiu. Może. Jeśli praca pozwala na utrzymanie, zycie, to ponoszony trud może zostać uznany jako znój prowadzący do większego dobra lub tylko neutralizacji cierpienia, wobec czego przykład ten nie wpisuje się w podaną przeze mnie zasadę i jej tym samym nie podważa. Ja staram się nie robić na złość innym. Mamy po prostu inne wartości. Dlatego w moim przypadku utrata wiary doprowadziłaby do mojej zguby.

Ja chyba bym się nie targnął na życie, ale to życie bardzo mi się dłuży. Dziwię się ludziom którzy mówią że trwa za krótko i ciągle im mało. Mam tylko nadzieję że nie ma reinkarnacji, bo wtedy całe życie na próżno,

Takim swiatem jest wlasnie Niebo i dlatego moga tam sie znalesc tylko ci ktorzy sa dobrzy.
Ci zli zrobili by tam tylko zamieszanie i cierpienia, wiec dla nich jest przeznaczone odpowiedniejszy dla nich swiat, swiat zla i cierpienia.

Jeden jest większe od zera, zero jest większe niż minus jeden. Ból, cierpienie to coś gorszego niż niebyt. Wolałbym, aby bólu w ogóle nie było. Bardzo boję się bólu, cierpienia i od tego lęku "wariuję". Bardzo boję się nieszczęśliwej wieczności i nie chcę jej dla nikogo, nawet najgorszego grzesznika. Ból jest czymś bardzo złym, ewidentnie złym. Uważam, że gdyby grzech nie istniał, to i ból by nie istniał. Ból to odczucie. Aby istniał ból, trzeba mieć zdolność odczuwania jego. Ból to "odwrotność radości".

Jakie atrakcje życia codziennego, są tam fajniejsze niż na Ziemi?




To w niebie nie będziesz w stanie odczuwać bólu?
Jak ktoś ci powie, że twoje ziemskie życie było beznadziejne, to to cie nie zaboli?





Skąd takie wnioski?




W jaki sposób tego cierpienia miałoby nie być?
Jak jeden człowiek będzie zazdrościł czegoś drugiemu? to czy takie coś nie wywołuje nienawiści? bólu?
W końcu przecież, sporo ludzi zostanie tam w niebie wywyższonych za swoje ziemskie zasługi, więc zawsze może być tak, że komuś to sie nie spodoba.



Ty całe życie mieszkałeś na bezludnej wyspie? żywiąc sie korzonkami?
Przecież w młodości musiało ci sie coś spodobać? choć w minimalnym stopniu, od czegoś musiałeś sie uzależnić, do czegoś przyzwyczaić, no i w efekcie dążyć do tego w życiu codziennym.
To nic nigdzie ci sie nie podoba?

Moze napisze innaczej; to co uwazasz za fajne na ziemi, to tylko zludzenie-omamienie.
Cos jak halucynacja, z ktorej obudzisz sie w chwili smierci i lepiej aby to nie bylo obudzenie "z reka w nocniku".

Nie tyle chodzi o dowód ale o poprawnosć rozumowania.
Nawet z najcieższych chorób ktoś zawsze wychodzi. Na przykład śmiertelnosć w przypadku glejaka wynosi 95%, z czego wynika, ze 5% przeżywa. Zapewne nie dzięki modlitwie.
W wielkich epidemiach tez nie wszyscy umierali.
Należałoby zrobic rzetelne badania, wziać jakąś ilosć chorych, dowiedzieć sie ilu sie modliło i ilu przezyło z grupy modlacych się i z całości. W przypadku rzeczonego glejaka nawet nie trzeba robic badań, bo gdyby nawet całe 5% przezyło w wynku modlitwy, to i tak jej skuteczność wychodzi słabiutka.
Niestety robi sie inaczej, nagłaśnia się pojedyncze przypadki wyleczenia i przypisuje sie je modlitwie.
Nie używałbym w ogóle terminu "przypadek" bo jest to mylące. Zawsze jest jakiś powód (choc z reguły go nie znamy) ze ktos przezyje, moze silniejszy organizm, moze mnie zaawansowana postać choroby i wiele innych mozliwych czynników.
Jeśli modlitwa pomaga, oczywiscie nalezy ja stosować. Udowodniono, ze placebo też pomaga.

A istnieje taka opcja, że to całe moje złudzenie i omamienie, mógłbym po śmierci zatrzymać?
I po drugiej stronie, żyć dalej z tym moim złudzeniem i omamieniem?





A co takie coś mogło by dać?
Jeśli faktycznie by wyszło że modlitwa coś pogada, to oczywiście uznano by to za cud, jeśliby nie pomagało wtedy uznano by że to sprawka szatana
Z której strony by nie patrzeć, to i tak wyjdzie na to samo.



To modlenie nic nie daje, gdyby było odwrotnie to ateistyczni Japończycy, nie żyliby dużo dłużej niż Polacy, w sumie przecież powinno być odwrotnie, to Polska powinna być przed Japonią

A po co?

No bo te całe złudzenia i omamy, mi sie bardzo spodobały, więc chciałbym żyć w nich dalej, w nieskończoność

Mało ci do szczęścia potrzeba.
Po śmierci spotkasz Boga i wybierzesz czy chcesz życie z Nim czy "życie" bez Niego.

To nawet dobrze
Bo na osiągniecie większego szcześcia to bym musiał być lepszym katolikiem.
A tak to mam spokój
Za dobry katolik to ze mnie nie jest, ale i za dużo tego całego szcześcia nie potrzebuje.

A tak poza tym, to wszyscy zdrowi?

A ty Go spotkałeś? Zapewniam Cię, nikt Go nie spotkał. To co czułeś, co widziałeś, to z góry można założyć, że były to odczucia, projekcje generowane przez twój mózg.

Jednak Andy72 jest osobą wierzącą, a jego współrozmówca nie. Jeśli oba podmioty doświadczyły w gruncie rzeczy tego samego, załóżmy, że były to projekcje generowane przez mózg, to dlaczego jest taka różnica w ich stanowiskach? Domaga się to wyjaśnienia. Andy72 wskazuje na doświadczenie "spotkania Boga". Zakładając dobrą wiarę naszego dyskutanta, trzeba mu zaufać i stwierdzić, że najwyraźniej doświadczenie religijne nie jest "przeciętną projekcją wywołaną przez mózg", inaczej nie zwróciłby na nie uwagi. Zazwyczaj potrafimy odróżnić nasze myśli i działania od czegoś nam obcego. Nad tym co należy do nas mamy władzę. Skoro Andy72 mówi, że ten ma tylko wątpliwości, kto Boga nie spotkał, to najwyraźniej Andy72 Boga spotkał i jest tylko kwestią naszego uznania, czy Andy72 jest osobą wiarygodną. Ja mu wierzę