Ale ja tam nie chcę. Tam jest gorąco, goręcej niż w piekle, w którym przynajmniej siarka zachowuje płynną postać. Niebo jest tak potwornie oświetlone, że siarka tam odparowuje.

Jeśli chodzi o mnie to bym sie zachował standardowo
Mianowicie z uwagi że mam mało przyjazny charakter, nie ma czegoś takiego że ktoś by mi przy czymś pomagał, sam sie sobą zajmuje, więc jeśli mam jakiś problem z którym nie jestem w stanie sobie samemu poradzić, to zostaje mi jedynie agresja, a przecież pamiętajmy że ludzie stworzeni zostali na podobieństwo Boga, a więc w drugą strone Bóg jest na podobieństwo człowieka, więc można Boga traktować jak jakiego człowieka, a tutaj dogadać sie nie da, bo po pierwsze dogadywanie sie z ludźmi, nie za bardzo mi wychodzi, a po drugie, jak wszyscy wiemy, o własnych siłach nikt sie samemu przecież nie zbawi, tutaj gadaniną nic sie nie osiągnie, więc przy czymś takim, zostaje jedynie agresja!



Skąd takie podejście?
Przecie w tym potencjalnym Niebie, mogą być jakieś mega fajne atrakcje.

@Robek
Tak policzyli. Jest gdzieś w Izajaszu pogrzebany fragment, w którym stoi jak byk, że Księżyc ma świecić siedem razy silniej od Słońca, a Słońce siedem razy silnej, niż obecnie. No więc światło grzeje, nawet światło zimnych ogni; fotony oddają energię temu, na co padają. Albo więc w Niebie będzie inna fizyka, albo jednak tak czy inaczej wszyscy będziemy się smażyli.

Widze u ciebie negatywne nastawienie do tego całego Nieba.
Ale przecież tam na serio, może być fajnie z jednej strony może sie okazać, że w tym Niebie będzie jakaś trwająca w nieskończoność msza święta, w jakimś tam niebiańskim kościele, i każdy bedzie sie tam modlił na kolanach, bez końca.
Ale przecież może być inaczej, może być fajnie.

Ale mnie jest dobrze w doczesności. Ja nawet nirwany nie wyglądam, bo chcę się wcielać dalej. Co nawiasem mówiąc daje niezły argument przeciwko Jahwemu: zakładając, że są na świecie szczerzy buddyści, to dla tych ludzi oferta Boża, jakoby cudowna dla każdego, stanowi piekło, bo oni chcą się rozpłynąć...

czy sądzisz, że istnieje różnica jakościowa pomiędzy rozpłynięciem a zanurzeniem w Bogu?

Tak mi się zdaje, bo to, co przygotował Bóg, zostało przygotowane dla kogoś, kto zachowuje swoją tożsamość, ba, jest obdarzony ciałem. Buddyści natomiast uparcie przywołują obraz nirwany jako wpadnięcia kropli wody do oceanu.

Czy to by było dla ciebie aż tak złe?
Życie doczesne wymaga żeby pracować czasem nawet kilkanaście godzin na dobę, i chce ci sie tego? tak w nieskończoność?
To w tym Niebie mogłoby być gorzej?

Taka trochę bez sensu ta nirwana. Skoro utracę tożsamość to jak będę tę nirwanę doceniał? W ogóle będę miał jej świadomość?

@medieval_man
No, nie bez powodu posądza się buddystów o ateizm, nirwana właśnie trąci mi śmiercią jako końcem ostatecznym. Jesli ktoś jest naprawdę znużony... Ale nie przetłumaczę Ci, niestety, bo zupełnie nie orientuję się w Kosmosie pojęć orientalnych, którymi buddyzm szermuje. Atman, anatman - fajnie, ale, żeby wiedzieć, co to naprawdę znaczy, trzeba obracać się w tamtejszym kontekście, wiedzieć, jak te słowa funkcjonują w języku, jak są wbudowane w siatkę skojarzeń. Ja tego nie wiem.

Ale na Tubie leży pewien dosyć koszmarkowaty teledysk z bardzo buddyjską, jak sądzę, pointą.

@Robek
A, w sensie że się reinkarnuję w górnika indonezyjskiego, co zasuwa z nosidełkami po siarkę w krateru i z powrotem, i tak na okrągło? No... faktycznie mógłbym się zastanowić. Ale jeśli można, to ja proszę o reinkarnację słowiańską, o powrót do rodu. Wtedy najgorsze, myślę, co mogłoby mnie spotkać, to układanie kostki albo konserwacja powierzchni płaskich.

Apostołowie mieli inaczej, ciągali te kilogramy ryb śmierdzących dzień za dniem i cukierków jeszcze nie znali, to marzyli o Niebie. Ciekawe, że powtarza się w tym kontekście metafora uczty.

Nirwana to stan nieuwarunkowany, nie będzie zatem złudzenia ja, które mogłoby coś "doceniać", jakkolwiek nirwana nie jest bynajmniej tożsama z nieistnieniem.

Po co ci reinkarnacja, jak i tak po śmierci, stracisz swoją świadomość? ta reinkarnacja nic ci nie da.

To w takim razie poproszę o piekło z tego dowcipu pt. proszę się nie przejmowac, to tylko chrześcijanie sobie wymyślili. Jak napisałem w wątku na górze, po doświadczeniach totalitaryzmów w Piśmie Świętym rozpoznaję propagandę wojenną jednej i tylko jednej ze stron apokaliptycznego konfliktu, skupionej na robieniu szmaty z nieprzyjaciela. Nic dziwnego zresztą, bo to pisali ludzie nie znający władzy innej niż despotyczna.

Gdzie robią szmatę z Szatana? Nie pamiętam przypadku, aby Bóg nie rozmawiał z Szatanem zupełnie normalnie. Na pewno lepiej niż wygląda wiele rozmów na forum.

Poza tym, jeśli Bóg skłamałby w przypadku Szatana, to mógłby być najwyżej jakimś bogiem, Biblia nie mogła być wiarygodna i w ogóle nie byłoby o czym rozmawiać.

Bóg wszechmocny, Pierwsza Przyczyna, absolut to jest zupełnie co innego niż jakieś ograniczone bóstwa. Tym bardziej takie, o których nie ma sensu mówić, bo właśnie źródła wiedzy o nich uznaliśmy za niewiarygodne.

Ale to jest własnie jedno wiellkie ściemnianie i robienie z tzw. pogan idiotów, co nie odróżniają ducha od obrazu. Np. wizerunki bogów słowiańskich pojawiły się dopiero w dobie pierwszych kontaktów z chrześcijanami; wcześniej załatwiano sprawy na łysicach ogrodzonych dodatkowo wałami, albo w gajach, czy w innych jeszcze, rozpoznanych jako święte, miejscach Kosmosu (rozumianym jako wszystko, co istnieje i w czym poganin jest zanurzony; nie mylić ze współczesnym nam pojęciem przestrzeni międzygwiezdnej).

Pismo Święte... jeśli ujmować je całościowo, to kontekst ostateczny wyznacza niestety Apokalipsa, a tam Bóg jest wściekły z gniewu, Jego dwór usłużnie Mu basuje, natomiast święci domagają się głośno pomsty za swoje krzywdy. O żadnych rozmowach ze Smokiem, wężem starodawnym i Szatanem, oczywiście mowy nie ma; jest za to wprost podkreślone, że ówże już przegrał i pozostało mu tylko pieklić się w doczesności kosztem ludzi, bo czasu ma mało.

Zresztą, o czymż ja mówię; Pismo Święte interpretuje się podług Magisterium, a Magisterium o Szatanie ma do powiedzenia tyle, co bolszewicy o faszystach (i vice versa), tyle że używając łagodniejszych sformułowań.