a ja wiem że i tak mnie nie zrozumiecie. Właśnie na żywo spotkałem kilku ludzi i oni naprawdę mnie rozumieją, są bardzo mili do mnie. Tyle co miałem do powiedzenia

ja jako zawodowiec wiem, że mogę liczyć tylko na siebie

jak byłem w szpitalu psychiatrycznym to tam sie bardzo nudziłem. Byłem tam przez pomyłkę. Wyszedłem i teraz dopiero zaznałem spokoju. Żyje prywatnie i pracuje prywatnie

wróciłem jakoś. Trochę byłem wśród ludzi, ale najwidoczniej samotność jest dla mnie najlepsza. Oczywiście byłem przez nich nie zrozumiany, dziwnie się tam czułem jak zawsze. Po takim czymś dopadają mnie stany depresyjne. Prawdę powiedziawszy to przestaje tęsknić za życiem i wolę sobie w domu siedzieć

najgorsze są oczekiwania innych względem nas. to jest straszna zwłaszcza kiedy mamy deficyt kontaktów takie oczekiwania są większe i trudniej je zaspokoić. twoje gorsze samopoczucie może jest tego wynikiem. a to jest trochę błędne koło. bo masz oczekiwania ich nie zaspokajasz i masz jeszcze większe. redukcja takich objawów byłaby możliwa gdybyś po prostu takich oczekiwań do innych nie miał. a nie miałbyś takich objawów gdybyś sobie uświadomił, że nie jesteś centrum i w centrum zainteresowania. tylko każdy ma swój priorytet. dla zwykłych ludzi to naturalne, że musisz wyjść z inicjatywą, a nie czekać i narzekać.

i tak mnie nie zrozumiesz. Ja sam siebie nie mogę zrozumieć a co dopiero ktoś inny/.

nie mam żadnych oczekiwań względem innych. Ja nie mam złego samopoczucia jak żyje samotnie, jedynie jak wejdę w towarzystwo to mi się pogarsza. Po drugie na nic nie narzekam tylko stwierdzam fakty.

to niezbyt przyjemne że się źle czujesz. pytanie jakie powinieneś sobie zadać to czego oczekujesz od życia. jeżeli takie życie ci odpowiada, to ok. jeżeli nie, to je zmień. i po sprawie.

jeżeli masz potrzebę pisania o swojej samotności, to przecież nikt poza moderatorami ci tego nie zabroni.

od czasu do czasu mam potrzebę

za bardzo jestem przewrażliwiony wszystkim i bardzo wrażliwy na różne złe rzeczy. Jakoś tak widzę idealny, bajkowy świat a później konfrontacja z rzeczywistością jest dla mnie opłakana. Za dużo miałem negatywnych przeżyć w dzieciństwie. I nawet psycholog mi to mówił, że jestem osobą inteligentną, łapiąc wiele rzeczy, wiedząc o mojej sytuacji.

od kilku dni znowu mnie dopadły duże stany depresyjne, ale walczę z tym. Chcę to oszukać, że to jest chwilowe, że przejdzie za jakiś czas, że tak musi być.

Z początku na niczym Ci nie zależy, czujesz sie opuszczony to co miało barwy je traci pozniej zamykasz sie w sobie myślisz o tym jak mogło by być