Witam Czy w sytuacji kiedy jadę autobusem i chce się pomodlić, ale nie mam odwagi wykonać znaku krzyża popełniam grzech ciężki? Normalnie nie wstydzę się swojej wiary, gdy ktoś się mnie pyta czy jestem wierząca to zawsze potwierdzam, ale w takich sytuacjach mam blokadę i nie umiem się przełamać.

I jeszcze jedno pytanie. Jak zadośćuczynić osobie, z którą się już dawno pokłóciłam, a teraz mi się przypomniało, że się nigdy nie pogodziłyśmy. Nie wyobrażam sobie do niej pisać, bo otwarcie mi powiedziała, że mnie nie lubi, a zresztą nie utrzymujemy kontaktu już kilka lat. Gdyby to się stało niedawno to pewnie bym się przełamała, ale tak po latach... Czy wystarczy modlitwa za nią i postanowienie, że jak kiedyś przypadkiem się spotkamy to z nią porozmawiam? Wiem, że to tchórzostwo, ale nie wiem jak inaczej rozwiązać tę sprawę.

Wiem, że forum to nie konfesjonał, jednak ciągle przypominają mi się nowe rzeczy i nie chcę zadręczać spowiednika praktycznie codziennie swoimi wątpliwościami, więc może ktoś jest w stanie mi odpowiedzieć

To żaden grzech nie mieć odwagi. Jeśli chcesz poradzić sobie z tym, najlepiej zacznij od takich okoliczności, w których będziesz czuła się pewniej, np. pod kościołem. Potem stopniowo w większej odległości itd. Taką właśnie metodą pokonuje się tego typu problemy. Po prostu krok po kroku.

A kłótnia to niekoniecznie grzech Tylko wyrządzenie komuś krzywdy jest grzechem.

Pamiętaj, że Bóg Cię kocha bez względu na wszystko.

Natomiast grzech ciężki popełnia się tylko wtedy, gdy nie ma się co do tego wątpliwości.
viewtopic.php?f=50&t=27097

Aby się pomodlić nie trzeba ani klękać, ani kreślić krzyża ani robić cokolwiek, po prostu wystarczy sie pomodlić.

I tak Cię podziwiam, że w tak prozaicznych momentach znajdujesz czas na modlitwę. Ja często o tym zapominam i potem mam wyrzuty sumienia.

Mnie się wydaje ze za uczucia nie odpowiadany a za czyny. Jesli sie przezegnam - a umieram ze wstydu - to nie na znaczenia - moze nawet zasługa jest większa...

Nigdy jakoś nie miałem oporów przed np. przeżegnaniem się w restauracji przed posiłkiem.
Mam jednak problem inny - nie tyle chyba wstydu, co - nie wiem jak to nazwać - przeginania.
No bo jak idę koło kościoła i się żegnam to jest naturalne. Jesli jednak jadę przez Gdańsk (albo i w trasie szosą przez wioski) i co 2-3 minuty jest kościół, to żegnanie się przed każdym z nich trąci jakąś ostentacją.
Co o tym myślicie?

Jeśli jest ci to potrzebne, to przecież nie będziesz sobie odmawiał

Czy za uczynienie znaku Krzyza Św. nie na czasem odpustu cząstkowego - teraz nie umiem tego znaleźć?

Jesli tak to im więcej tym lepiej

O jest:



http://brewiarz.pl/czytelnia/odpusty.php3

Motocyklowi koledzy, katolicy zawsze zegnaja sie przed posilkiem, nawet w zupelnie duzej grupie ( no ale nie odmawiaja "grace" ).
Reszta grupy - niekatolicy, w tym ja czekamy chwile ze schylonymi glowami by okazac szacunek dla ich wiary poczym zaczynamy jesc i rozmawiac. Nic sie nie dzieje, nie ma czego sie wstydzic.
W budynku YMCA gdzie chodzimy plywac, w szatni spotkalem ostatnio modlacego sie muzulmanina na dywaniku, poczekalem chwile az skonczy i zaczalem sie przebierac.
Gorzej ma zona chodzaca na golasa pod prysznic miedzy w pelni ubranymi muzulmankami, ale ostatnio stwierdzila ze nawet te ktore dawniej patrzyly na nia bykiem zaczely sie oswajac i usmiechac ( oraz lzej ubierac ). Strasznie spanikowane towarzystwo sprowadzone niedawno z Syrii i zderzone w damskiej szatni
z wogole nie przejmujacymi sie wlasnym cialem azjatkami i bialymi kanadyjkami.

Marek, czyli Barney - zbyt czeste zegnanie sie w ruchu drogowym moze ci grozic wypadkiem .

Ja myślę, że będąc w grupie ludzi (np. w autobusie, w restauracji, w galerii...) przeżegnanie się na znak rozpoczęcia modlitwy jest uwarunkowane rozwojem duchowym człowieka. Jeden bez zażenowania się przeżegna a inny uczyni to w myśli. Nie oznacza to, że ten kto łączy się z Bogiem w myślach jest mniej rozwiniętym duchowo od tego czyniącego ręką znak krzyża publicznie. Jeśli jesteśmy na pielgrzymce, na Mszy, na spotkaniach o tematyce religijnej - nie mamy problemu z wyznaniem wiary. Jeśli w nieznanej nam grupie wyznaniowej - zachowujemy się bez zwracania na siebie uwagi. Ja jestem za tzw. cichością. Bóg mnie zna i wie dlaczego w pewnym miejscu gorąco się do Niego modlę klęcząc a w innym - tylko sercem.

Czy ja wiem? Jeśli mam opór, to właśnie wśród wierzących - bo to jakbym się chwalił.