Etyka spirytyzmu na ten temat mówi tak:

ciach... nie interesuje nas propagowanie poglądów sprzecznych z poglądami gospodarzy forum

Regulamin I, 3; I, 4.
Już przeczytałeś regulamin czy skłamałeś składając oświadczenie o zapoznaniu się z nim?

Przede wszystkim, to ja niczego nie doradzałem odnośnie dalszego postępowania. A wyrażenie, że nie wiem, czy to grzech było tutaj podważeniem jednoznacznego przekonania o grzeszności czynu. Wiemy, że wg nauki KK zwykły pocałunek pomiędzy dwojgiem osób różnej płci nie jest grzechem. Czy zatem pocałunek między osobami tej samej płci na pewno grzechem jest?

Aczkolwiek, w chrześcijaństwie najważniejsza jest intencja i świadomość czynu. Zatem, gdy ktoś sam uważa, że popełnia grzech - innymi słowy: uważa, że sprzeciwia się Bogu - wtedy faktycznie ten grzech popełnia.

Ale można też dodać, że, według nauki KK, różne czynniki mogą zmniejszać wagę moralną czynu będącego grzechem. Są to kwestie do oceny indywidualnej.


Z postu autorki wątku wynikało, że opisaną sytuację potraktowała jako bardzo poważny problem. Niemal tragedię. Dlatego chciałem podkreślić, że wcale nie był to żaden wyjątkowo wielki grzech, który miałby prowadzić do jakiejś rozpaczy. Każdy grzech to jest coś, co powinno traktować się poważnie ale też bez przesady. Pocałunek dwóch kobiet to nie morderstwo.


Jeszcze w kwestii leczenia, niedawno o tym pisałem:

Czasem pojawiają się historie zmiany orientacji, ale wszystkie, które widziałem, przypominały historie leczenia uzależnień. Wydaje się zatem, że byli to biseksualiści uzależnieni od seksu homo.


Nie istnieje żaden certyfikowany terapeuta, który leczy homoseksualizm, ponieważ takiego rodzaju terapie w ogóle nie istnieją. Czyli tacy "terapeuci" to najwyżej odpowiednicy znachorów.


Tak znaczące czynniki psychologiczne działające w łonie matki, które powodują zmianę orientacji? A nawet widoczną zmianę budowy ciała?

Szczerze mówiąc, to zwykły kretynizm. Ta cała terapeutka wychodzi na niezbyt kreatywną szarlatankę i oszustkę. Przypomina bioenergoterapeutę, u którego byłem w dzieciństwie. Najpierw przez minutę machał nade mną łapami, jak jakiś pajac, po czym stwierdził, że wyczuł u mnie przebyty wstrząs mózgu (?). Oczywiście kasę zgarniano przed drzwiami.


I chwała Bogu.

Nie wiem czy jest możliwe wyjście z prawdziwego i typowego homoseksualizmu. Mam wrażenie że jest możliwe tylko stłumienie homoseksualnych odczuć za pomocą jakiejś inwazyjnej terapii, ale też nie całkowicie. W sumie to jest tak że istnieje mniej osób typowo homoseksualnych, a być może większość osób podających się jako homo jest w rzeczywistości bi.



Mnie też to wydaje się dziwne, mam wrażenie że w moim przypadku mogą to być nawet czynniki biologiczne które mogły ukształtować orientację homoseksualną, jakby podstawa tej orientacji w polączeniu z czynnikami psychologicznymi, rozwojowymi, bowiem tak kształtuje się psychoseksualna orientacja, wiele rzeczy ma na to wpływ.