1. Nie będziesz miał Bogów cudzych przede mną.

Starożytni Słowianie, nie zmieniali wiary, nie oddawali czci innym Bogom niż swoi, bo i po co mieli to robić skoro czuli się duchowo spełnieni i było im dobrze z tym w co wierzyli.

2. Nie będziesz brał imienia pana Boga swego nadaremnie.

Starożytni Słowianie zwracali się do Bogów w konkternych sprawach, czyli wtedy gdy ich potrzebowali - nigdy nie zwracali się do nich bez powodu.

3. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.

Starożytni Słowianie mieli swoje święta, które hucznie i radośnie obchodzili, pozatym Niedziela jako Dzień Peruna, była jakby "dniem wolnym od pracy".

4. Czcij ojca swego i matkę swoją.

Rodzice byli przez Starożytnych Słowian bardzo szanowani, tak jak i przodkowie.

5. Nie zabijaj.

Starożytni Słowianie nigdy nie zabijali bez wyraźnego powodu, tak ogólnie to można powiedzieć, że zabijali tylko podczas wojen. Kiedyś ludzie się szanowali i przestrzegali prawa oraz tzw. "Kodeksu Honorowego" - znając zasadę "Śmierć za Śmierć" nikt nie dopuszczał się morderstw (bez powodu) bo nie chciał ściągać na siebie wróżdy (zemsty) rodziny zabitego.

6. Nie códzołóż.

Códzołóstwo było potępiane i bardzo surowo karane (jak we wszystkich kulturach), wsród Starożytnych Słowian praktycznie się nie zdażało.

7. Nie kradnij.

Jak wyżej.

8. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.

Jak wyżej. Ludzie honorowi nie kłamali - czyli zdecydowana większość.

9. Nie pożądaj żony bliźniego swego.

Patrz punkt 6.

10. Ani żadnej rzeczy, która jego jest.

Patrz punkt 7.

Blizbor

Podaj mi jeszcze źródło tych Twoich "rewelacji " ...
czy też - sam sobie je wymyśliłes

Czekam na źródło ...

Buddyzm liczący ponad 600 milionów wyznawców jest czwartym co do wielkości systemem wierzeniowym świata, po chrześcijaństwie, islamie i hinduizmie. Jednak buddyzm to raczej nie religia, lecz swoisty prąd duchowy lub system filozoficzny, choćby dlatego, że brak w nim pojęcia Boga. Przede wszystkim jest to nauka jednego człowieka, nazwanego "milczącym mędrcem". Człowiekiem tym był Siddharta Gautama, zwany inaczej Buddą.

Budda
Podstawą buddyzmu są tzw. cztery prawdy, które Budda ogłosił w swym kazaniu w mieście Benares.
Prawda o cierpieniu mówi, że życie jest cierpieniem, ponieważ cierpieniem są narodziny, śmierć, starość, choroba, rozstanie.
Prawda o powstawaniu cierpienia mówi, iż cierpienie, efekt pragnienia życia, ma trzy odmiany: pragnienie rozkoszy, pragnienie stawania się oraz pragnienie przemijania.
Prawda o zniweczeniu cierpień mówi, iż cierpienie można usunąć przez stłumienie w sobie pragnienia życia i pożądań, co w istocie jest wygaśnięciem egzystencji.
Prawda o drodze do usunięcia cierpienia mówi o "szlachetnej ośmiorakiej ścieżce": poznania, postanowienia, słowa, czynu, życia (jego sposobie), wysiłku, myślenia oraz medytacji.
Buddyzm wskazuje drogę do samowyzwolenia, osiągnięcia samodoskonałości, jest dlatego systemem autosoteriologicznym. Nie stara się wyjaśnić problemu pochodzenia człowieka, nie opiera się na mitach kosmogonicznych czy panteonie bóstw. Budda nie negował istnienia bogów, a nawet jak mówią legendy, przed przyjściem na świat wykładał w niebie bogom prawo. Istotą buddyzmu jest bowiem przestrzeganie podanych przez Buddę prawd i podążanie wyznaczoną przez nie drogą, co doprowadzi do wyzwolenia człowieka.
Budda twierdził, iż świat to dynamiczny układ elementów, które zmieniają się w sposób nieustanny, a wyłoniły się z pustki zwanej śunjata. Owe elementy, zwane dharma nie istnieją same z siebie, lecz są wzajemnie uwarunkowane łańcuchem zależności pomiędzy tym, co było, a tym, co ma się wydarzyć. Podobną strukturę ma człowiek, stąd dla Buddy nie istnieje substancjalna dusza ludzka. Człowiek uwikłany jest w krąg wcieleń, w którym to kręgu jest absolutnie odpowiedzialny za swoje czyny. Dlatego też to on sam może się od kręgu wcieleń uwolnić, nie ma tu miejsca na żadne zbawcze interwencje z zewnątrz. Istotą wiary w Buddę jest wiara, iż był on nie tylko osobą, która pojawiła się na ziemi, aby głosić naukę o wyzwoleniu, ale również, iż on sam dał przykład jak tego dokonać, realizując w pełni swoje nauki.

(...)
Twórcą islamu był Arab Muhammad ibn Abdallah zwany też Mahometem. Kolebką islamu jest Arabia, stąd silne piętno narodowe arabów tej religii, szczególnie w pierwszym etapie jej rozwoju. Korzenie islamu bowiem znajdują się w starożytnych wierzeniach koczowniczych ludów arabskich. Sam Mahomet uważny jest za wysłannika Boga. Prawdy przez niego głoszone zostały po jego śmierci spisane w świętej księdze - Koranie, który jest podstawą doktrynalną islamu. Doktryna stanowi połączenie judaizmu i chrześcijaństwa z widocznymi wpływami filozofii hellenistycznej.
Istotą islamu jest wiara w jednego Boga Allaha. Wyznanie wiary muzułmanina jest proste, a brzmi: "Nie ma Boga innego prócz Allaha, a Mahomet jest wysłannikiem Allaha". Wypowiedzenie tych słów ze szczerą intencją wystarczy do tego, aby zostać muzułmaninem.

Święte miejsce islamu - Mekka
Islam opiera się na pięciu zasadach (filarach):
Szahada - wyznanie wiary,
Salat - modlitwa,
Zakat - jałmużna,
Saum - post,
Hadżdż - pielgrzymka do Mekki.
W niektórych sektach dołącza się jeszcze szósty filar - wojnę świętą w obronie wiary - dżihad. Dżihad nie jest jednak uznawana za podstawę wiary w islamie ortodoksyjnym.
Zakat (jałmużna) początkowo miała charakter dobrowolnej daniny, z czasem stała się obowiązkową daniną od majątku. Saum (post) obowiązuje raz w roku w miesiącu ramadan i polega na powstrzymaniu się od spożywania wszelkich pokarmów i picia od świtu do zachodu słońca. Hadżdż, pielgrzymka, którą raz w życiu musi odbyć do Mekki każdy muzułmanin i muzułmanka.
Allah jest Bogiem osobowym, stwórcą nieba i ziemi, i wszystkiego, co się w niebie i na ziemi znajduje. Człowiek jest istotą o wolnej woli, odpowiedzialną za swoje czyny i postępki; za dobre czeka go po śmierci nagroda w raju, a za złe kara piekła. Muzułmanin zobowiązany jest do zachowania wiary, gdyż odstępstwo od niej uważane jest za najcięższe przestępstwo. Oprócz tego muzułmanin winien stosować się ściśle do wskazań Koranu.
Zalecenia te można podzielić na pięć grup:
Fart, Wadżib - istotne obowiązki, których wypełnianie jest wynagradzane, a zaniedbanie karane.
Mandub - obowiązki zalecane, lecz nieistotne, których wypełnienie jest nagradzane, ale zaniedbanie nie jest karane.
Dża`iz, Mubah - czynności prawnie i moralnie obojętne.
Makruh - czyny ganione, lecz nie zakazane.
Haram - czyny zabronione i karalne.
(...)

Zwany inaczej mozaizmem, jest najstarszą religią monoteistyczną. Judaizm to narodowa religia Żydów, która ma charakter zamknięty - jedynie ten, kto urodził się z matki Żydówki może być wyznawcą Judaizmu. Przyjmowanie wyznawców innego pochodzenia etnicznego jest zjawiskiem wyjątkowo rzadkim.
Judaizm uznaje jedynego Boga, stwórcę wszystkiego co istnieje. Imię Boga to Jahwe (JHWH), choć imienia tego Żydzi nie wymawiają. Bóg jest wszechmocny, wszechobecny, choć zewnętrzny wobec świata, bezcielesny (stąd zakaz jego wyobrażeń za pośrednictwem materii), sprawiedliwy i miłosierny, sprawujący opatrzność nad światem. Bóg objawia się poprzez słowa proroków, spośród których najważniejszym był Mojżesz, uważany za twórcę tej religii. Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo i obdarzył go wolną wolą. Jednocześnie dał mu wskazówki co do prawidłowego zachowania.
(...)
Koncepcja człowieka zakłada jedność ciała i duszy, co pozwala człowiekowi spełniać powinności wobec Boga i świata (realizację zadań wyznaczonych przez Boga). Człowiek chcący wypełnić zadania wyznaczone przez Boga musi się powstrzymać od: bałwochwalstwa, bluźnierstwa, kazirodztwa, zabójstwa, kradzieży, jedzenia mięsa wyrwanego z żywych zwierząt, łamania praw sprawiedliwości.
Judaizm przetrwał w swych założeniach przez cztery tysiące lat, stając się podstawowym elementem spajającym rozsiany po świecie naród żydowski. Żydzi wierzą, iż są narodem wybranym przez Boga i jako taki zostaje przez Boga szczególnie doświadczony.
Jako najstarsza z religii monoteistycznych Judaizm jest podstawą zarówno dla chrześcijaństwa jak i islamu.

Jedna z pięciu głównych religii świata. Wyznawcy chrześcijaństwa, czyli chrześcijanie stanowią około 37% ludności świata. Geneza chrześcijaństwa związana jest z postacią Jezusa Chrystusa. Powstała po jego śmierci na terenach Palestyny. Doktrynalną podstawą chrześcijaństwa jest uznanie Biblii, na którą składają się Stary Testament i Nowy Testament. Chrześcijanie wierzą, iż Chrystus jest synem bożym zesłanym w celu odkupienia grzechów ludzi. Chrystus skazany przez Rzymian na śmierć umarł na krzyżu a następnie zmartwychwstał otwierając tym samym Królestwo Niebieskie dla wszystkich, którzy na nie zasługują.
Początkowo Chrześcijaństwo rozwijało się jedynie na terenie Palestyny, która wówczas była rzymską prowincją. Ponieważ jednak wiara ta przeznaczona była głównie dla ludzi ubogich i ciemiężonych, szybko zaczęła się rozprzestrzeniać w innych rzymskich prowincjach, stając się religią ponadnarodową. Olbrzymią zasługę miała w tym działalność misyjna Pawła z Tarsu. Chrześcijanie skupieni byli w luźnych gminach, ale na przełomie II i III wieku powstała instytucja kościoła z siedzibą w Rzymie.

(...)
Chrześcijanie byli sektą prześladowaną w Rzymie do czasu tzw. edyktu mediolańskiego, wydanego w 313 roku przez cesarza Konstantyna Wielkiego. Edykt ten zapewniał chrześcijanom wolność wyznania. Od roku 380 chrześcijaństwo jest natomiast w Rzymie religią panującą. Dzięki temu nastąpiła szybka jego ekspansja i rozwój, powodujący między innymi powstanie wielu biskupstw w całej Europie. Prowadzono szeroką działalność misyjną i umacniano doktrynę chrześcijańską.