Gdyby nie było SWII nie było by:
1. Apostazji w Europie
2. Spadku powołań kapłańskich
3. Zaniku wiary, tak że ludzie żyją jakby Boga nie było
4. Spadku dzietności małżeństw
5. Wzrostu rozwodów i rozbitych małzeństw
6. Zalewu grzechu: pornografia, homoseksualizm, związki partnerskie itd.
7. Ludzie nie wpadaliby do piekła jak deszcz
8. Nie byłoby odstępstwa

raczej - zgodnie z prawdą - wątpię w swoją wiedzę i kompetencję w tej dziedzinie.

Moja teza jest taka: V2 przyśpieszył procesy rewolucyjne w Kościele i społeczeństwie. Bez niego Kościół dzisiejszy byłby dziś pewnie w takiej kondycji jak np. Cerkiew w Grecji (bardzo silna, poważana, ale targana już pierwszemi skandalami). Do tego dodajmy silnych charyzmatycznych arcypasterzy takich jak Prymasi naszej Ojczyzny: Wyszyński (Korona), Słodkiewicz (Litwa), Slipyj (Ukraina). Może ktoś taki byłby dziś głową naszego Kościoła lokalnego. A nie człowiek o marnej orientacji politycznej i jeszcze gorszej teologicznej. Lub jego następca o okrojonych kompetencjach, kiedyś jakże niesłusznie kreowany na "ostatnią nadzieję Białych"

Systematyczna ateizacja od 1918 roku przybrała formy, które były powielane po drugiej wojnie światowej w tzw. krajach socjalistycznych, uzależnionych od ZSRR. Abp E. Ropp w dramatycznym wystąpieniu podczas I KKE podkreśał zagrożenia płynące dla Kościoła ze strony komunizmu: „...Na wszystko zwraca się uwagę i uważa. Jeżeli się gdzieś dostrzegło, że rodzice czy dzieci chodziły do kościoła odbierano im możliwość egzystencji. To są kartki na chleb, które są bardzo skąpe, które sam na sobie doświadczyłem, bo w ciągu jednego miesiąca na jedną kartkę chlebową dostałem 2 pudełka zapałek i jednego śledzia. Te kartki chlebowe nawet odebrano. Cierpienia na każdem kroku, cierpienia w każdej chwili, cierpienia, które odbierają człowiekowi możność rachowania na jutro, bo w nocy przychodzą, aresztują, a po aresztowaniu wiadomo co następuje, albo jest likwidowanie tzw., to znaczy po cichu rozstrzelanie, albo jest wygnanie tam, gdzieś na północ, gdzie jest gorzej niż zabójstwo, bo jest długie i powolne konanie...”. W ten sposób dokonywała się planowa ateizacja, która przybrała postać eksterminacji wierzących.

Od 1918 władza komunistyczna podjęła program ateizacji państwa, represjonując duchownych: prawosławnych, muzułmańskich, katolickich, protestanckich i żydowskich. Cerkiew prawosławna została oddzielona od państwa, pozbawiono ją osobowości prawnej (konsekwencją było odebranie nieruchomości), inicjowano grupy szykanujące religię (m.in. Ligę Bezbożników). 1943 w obliczu niepowodzeń ZSRR w II wojnie światowej Stalin zwrócił się do hierarchów Cerkwi z prośbą o wspieranie społeczeństwa w walce z Niemcami (kompromis ten umożliwił wyświęcenie na patriarchę Moskwy i Wszechrusi Sergiusza). Cerkiew prawosławna pozostawała do połowy lat 80. pod silną presją ateizacyjną

1. Komunizm sowiecki wypracował strategię walki z religią i Kościołami, co znalazło wyraz w ustawodawstwie radzieckim, zwłaszcza w konstytucji stalinowskiej z 1932 r., ale także w metodach sankcjonowanych przez służby specjalne. (...)Dlatego też, chociaż komunizm rzeczywiście zmierzał do całkowitego zniszczenia fenomenu religii i Kościołów wszystkich wyznań, to jednak skutki jego działań w tym kierunku były bardzo różne. Świadomość stopnia wyniszczenia Kościoła w poszczególnych państwach jest ważna, dlatego że po przełomie 1989 r. nie miały one jednakowego startu do pełnienia swoich zadań wobec społeczeństwa, w którym żyły.

2. Najgwałtowniej zwalczano religię i Kościoły w samym Związku Radzieckim, który, pod tym względem, był wzorcem dla państw satelitarnych. Walka toczyła się przy użyciu wszelkich możliwych metod terroru, od zastraszania, przez pozbawianie pracy, wysiedlenia, masowe zsyłki na Sybir, skazywanie na wieloletnie więzienie i obozy pracy (łagry), a także na śmierć. W stosunku do Kościołów, zarówno katolickiego, zwłaszcza Unitów, jaki do protestanckiego i prawosławnego, w kanon represji wchodziły: aresztowania duchownych, zwłaszcza biskupów, pokazowe procesy, likwidacja seminariów duchownych, zakonów, szkolnictwa prowadzonego przez Kościoły, konfiskata dóbr kościelnych, delegalizacja organizacji i stowarzyszeń religijnych i kościelnych, zakaz publikacji, poddanie kontroli państwowej praktycznie całej działalności kościelnej, nieustanna inwigilacja tajnej policji, rozbijanie Kościoła od wewnątrz, przymusowa ateizacja społeczeństwa.(...)
Nie sposób ukazać skutki tej fizycznej i ideologicznej walki z Kościołami w byłych krajach komunistycznych. Jedne z nich walczyły w sposób dość otwarty do końca, inne schodziły do podziemi i próbowały przetrwać. Wszędzie jednak zniszczenia były ogromne, nie tylko materialne, ale przede wszystkim w sercach i umysłach ludzkich, czego symbolem może być homo sovieticus, człowiek o mentalności skażonej komunizmem.

3. Pierwszym zadaniem Kościołów, po uzyskaniu przez nie wolności na przełomie lat 80/90. było rozeznanie własnego stanu posiadania, po bratobójczej wojnie. Policzenie szeregów, ustalenie zasobów duchowych, określenie stanu gotowości do podjęcia zupełnie nowych wyzwań. A wyzwania były bardzo poważne. W wielu krajach trzeba było wyjść z podziemia, budować od nowa całą strukturę Kościoła: odzyskiwać świątynie, tworzyć administrację kościelną, otwierać seminaria duchowne, organizować duszpasterstwo, a także oczyszczać wspólnotę kościelną z ludzi wrogich, którzy w niej byli po to, by ją niszczyć. To budowanie jest ciągle jeszcze aktualne. (...) Skutkiem lansowanego przez komunizm, ale także przez współczesną cywilizację relatywizmu w odniesieniu do tak podstawowych pojęć jak prawda, dobro, piękno, sprawiedliwość, wierni, zamiast trzymać się Ewangelii i Bożych przykazań, tworzą sobie autorskie kodeksy prawd wiary i zasad moralnych. Kościół nie spełni swojej podstawowej roli, jeżeli nie potrafi odwrócić tej niebezpiecznej tendencji.

(...)

8. Konsekwencją demokracji jest pluralizm, także religijny, wyznaniowy i etyczny. Jest on kolejnym wyzwaniem i zadaniem dla Kościołów skoncentrowanych pod komunizmem na własnej tożsamości i jej obronie. Dziś muszą one wyjść na arenę świata różnorodnych wartości. Obrona tożsamości religijnej i wyznaniowej, zachowanie własnej hierarchii wartości są nadal konieczne, ale to już nie jest walka z wrogiem, który je chce odebrać, a raczej umiejętność w pełni świadomego i dobrowolnego ich wyboru, spośród wielu ofert, które są niejako na wolnym rynku. W tej sytuacji Kościoły muszą znaleźć skuteczne sposoby dotarcia ze swoją ofertą Ewangeliczną do jak najszerszego grona ludzi. Kościół nie może się zamykać na świat, by chronić to, czego jest depozytariuszem. Nie może obrażać się na świat i ludzi inaczej myślących, wyznających inne wartości. Musi się z nimi konfrontować, wchodzić z nimi w dialog, ukazywać Ewangelię jako dobro każdego człowieka. Chrystus wyraźnie wzywał: Idźcie i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16, 15) Trzeba to powiedzieć, ponieważ nie brak dzisiaj w Kościołach, które wyszły spod komunizmu, postawy wrogiej wobec dawnych przeciwników, a także ludzi, którzy są po prostu inni. Nie zawsze chcemy opatrywać cudze rany, by przypadkowo samemu się nie pobrudzić. Nie interesuje nas człowiek jako taki z jego osobową godnością, ale współwyznawca, w którego towarzystwie czujemy się bezpiecznie. Taka postawa jest sprzeczna z Ewangelią.

XXI SOBÓR POWSZECHNY, WATYKAŃSKI II
SESJA II (1963)
Konstytucja o świętej liturgii
II Sobór Watykański zapowiedziany został przez papieża Jana XXIII w dniu 25.1.1959, a otwarty 11.X.1962, w obecności około trzech tysięcy Oj-ców Soborowych jako najliczniejszy w historii Sobór Powszechny. Celem, ja-ki przyświecał papieżowi, było pogłębienie znajomości zasad chrześcijaństwa w duchu wewnętrznego odnowienia i stworzenia dzięki temu pewnych wytycznych, umożliwiających w przyszłości zjednoczenie wszystkich chrześci-jan.
Sobór, chociaż był zasadniczo sprawą wewnętrzną Kościoła katolickiego, obudził w krótkim czasie wiele nadziei.
Obecnie Kościołowi nie zagrażają żadne herezje i dlatego celem Soboru nie jest — jak w uprzednich wiekach — konsolidacja własnej doktryny przeciw ewentualnym błędom oraz wyłączenie ze swej społeczności chrześcijan ina-czej myślących. Stąd w zamiarach Jana XXIII oraz Pawła VI było ukazać światu pozytywne bogactwa nauki Chrystusa i jej wieczystą aktualność.