Byt, który nie istnieje w czasie, jest po prostu martwy. Jeśli dusza nic nie robi, nie zmienia się (choćby w sensie myślenia), praktycznie nie istnieje. To samo dotyczy Boga. Czas to nic innego jak miara zmian. Koncepcja istnienia poza czasem jest wewnetrznie sprzeczna, no chyba ze przyjęłoby sie jakiś inny rodzaj czasu, np. czas niebiański.

Może rzeczywiście należy przyjąć koncepcję innego rodzaju czasu, nie w sensie tego co znamy tutaj. Czas jest różnie postrzegany przez nas, kiedy siedzimy na nudnych wykładach myślimy - ale ten czas się wlecze.... kiedy robimy coś co nas pochłonęło to nagle - co ? Już wieczór ? Nawet się nie zorientowałem że już tak pózno.
Także osoby które miały doświadczenie poważnych wypadków samochodowych mówią o wrażeniu jakby spowolnienia czasu. Ale to tylko nasze odczucia, czas płynie swoim rytmem.
I tutaj być może jest to pojęcie bezczasowości polegające na tym jaka będzie nasza percepcja czasu. Tutaj odczuwamy każdą mijającą sekundę, zmieniamy się w czasie, zmienia się nasze ciało i to drastycznie. Tak że inni a nawet sam człowiek nie jest w stanie siebie rozpoznać na przestrzeni upływających lat.

W innym świecie gdzie nie będzie zjawiska starzenia się, nie będziemy odczuwać przemijania czasu tak jak tutaj. Nie wiem czy tam może istnieć coś takiego jak noc, dzień, zmieniające się pory roku, to wszystko wyznacza nasz czas na ziemi. Poza tym, pojęcie wieczności samo w sobie jest trudne do zrozumienia. Ale myślę że na pewno nie będzie to stan stagnacji.

equuleuss napisał "nie obowiązuje", czyli taki byt duchowy może być np. niezwiązany prawami przyczynowo-skutkowymi, logiką następstw czy równoczesności, etc. - powiedziałbyś o nim, że nie istnieje ?



Miara istnieje tam, gdzie ktoś mierzy.

Wystarczy, ze jedna dusza będąca po tej drugiej stronie (niezależnie od tego jak ją kto interpretuje) powie coś do drugiej (niekoniecznie w sensie ziemskiego mówienia, chodzi o komunikowanie się) a wtedy chyba trudno zaprzeczyc, ze dzieje sie to w czasie.

Trudno powiedzieć, gdyż nie wiem jaki byłby ten byt. Lepiej byłoby powiedzieć jaki on jest a nie- jaki nie jest.

Gdyby ktos chciał mierzyc ilosciowo, to tak; jeśli jakościowo- wystarczy obserwator zamiast mierniczego. Przypuszczam, ze obserwatorów byłoby co niemiara.

Travis napisał(a):
szumi napisał(a):
Dusza powstaje razem z istnieniem. Zatem ile istnień tyle dusz.
Tak więc klon również miałby duszę. I ona nie byłaby klonem duszy pierwowzoru. Byłaby osobną duszą nowego człowieka, stworzoną specjalnie dla niego.
Zwierzę to chyba też istnienie? (zależy jak definiować). A chyba - według nauki KK - nie ma duszy? Czyli wynikałoby z tego, że - według nauki KK - dusz jest mniej niż istnień?
Zatem ja bym się wstrzymał od głosu


Ale dusza zwierzęcia, o ile można mówić w takim przypadku o duszy to coś innego niż dusza człowieka. Zresztą nie wiem dlaczego mówimy o zwierzętach w pojęciu duszy, przez to wszystko się rozmydla, miesza się ze sobą, dusza taka a dusza taka. Dusza w odniesieniu do zwierzęcia to po prostu życie. Człowiek ma jednak duszę inteligentną, posiada samoświadomość.

Myślę, o czym pisałem w poprzednich postach, że Bóg nie ma udziału w takich eksperymentach człowieka. Dusza nie jest automatycznie z przydziału w sensie że człowiek będzie sobie tworzył klony a Bóg trzask i prask, no to damy duszyczkę.


Nie wyobrażam sobie aby narodzone dziecko w labolatorium, które w całym swoim życiu będzie postępować godnie i np. kochać boga nie miało duszy i po śmierci nie trafić do nieba.
To się kupy nie trzyma

Spraw sobie psa, kota albo świnkę wietnamską, a się przekonasz... BTW, pamiętacie jak mówiłem, że rozmawiałem sobie z moim psem? No to teraz rozmawiam z kotem sąsiadów. Jest w tym pewna trudność, bo ile można przekazać przez jedno "miau"? Niemniej doszliśmy do tego, że jak kot ucieka z parapetu (mieszkam na parterze), to najpierw zagląda do pokoju i się ze mną żegna. I jest to jego inicjatywa.


Na ile zrozumiałem filozofię Kościoła, za pośrednictwem PT. Forumowiczów, dusza ma się do ciała jak kontur kreski do samej kreski. Nie da się postawić na kartce kreski bez konturu.


Oho.

Z innego wątku:





Dobrze, przeczytałem. I niewiele rozumiem oprócz tego, że pewnie zacząłem próbować mieć jakiekolwiek pojęcie o sprawach, do rozumienia których nie mam dostatecznego przygotowania.

Czy to rozumienie powyższych wypowiedzi jest poprawne: dusza jest tylko ogółem cech, przynależnych człowiekowi jako istocie żywej i jednoznacznie i w pełni tego człowieka określających. Czyli, dusza jest jakby pełnym i wyczerpującym opisem danego człowieka, i tyle.

Zatem, dusza nie istnieje jako osobny „narząd” czy „organ” człowieka, jak np. ręka czy wątroba; ile raczej „istnieje” na takiej samej zasadzie, na jakiej istnieje wzrost człowieka, jego kolor skóry, czy może jego DNA, tak?

Czy znowu gadam głupoty?

Druga sprawa: czy sama materia jest zdolna do wytworzenia świadomości? Do odczuwania szczęścia czy cierpienia? Do wolnej woli? (wszystko to są przymioty człowieka, o wolnej woli mówi KK). Na wszystkie te pytania do tej pory intuicyjnie odpowiedziałbym, że pewnie nie.

Szczególnie dziwna wydaje mi się być wolna wola, bo przecież materia jest zdeterminowana przez losowość (z tego co zasłyszałem z mechaniki kwantowej) i przez prawa pozwalające przewidywać z określonym prawdopodobieństwem zjawiska. Co do świadomości i odczuwania – jeszcze raz, skoro tak to w takim razie automatycznie człowiek jest w stanie, przynajmniej teoretycznie, zbudować robota zdolnego odczuwać cierpienie identycznie, jak człowiek odczuwa. Mógłby ktoś to obalić lub potwierdzić?

Czy człowiek posiada w ogóle jakikolwiek „narząd” pozamaterialny, czy w całości jest „zbudowany” wyłącznie z materii? Jeśli jednak tak, to skąd u niego wolna wolna, świadomość, zdolność odczuwania? A może tym razem mylę duszę z duchem? Czy człowiek posiada ducha? Czy poprzednie zdanie jest absurdalne?

Dotąd rozumiałem świat duchowy jako świat rzeczywisty, ale istniejący poza światem materialnym, i w związku z tym niemożliwy do badania metodami nauk przyrodniczych. Świat materialny natomiast to jest ogół cząstek i oddziaływań między tymi cząstkami, w którym w związku z tym może być mowa tylko o bezdusznych, martwych mechanizmach – zjawiskach rządzących się prawami tego świata, które są prawami fizyki) W świecie materialnym istnieje ciało człowieka, w świecie duchowym istnieje jego dusza (duch?), dlatego człowiek posiada „narządy” czy „członki” w obu tych światach ze sobą nierozerwalnie połączone, i przez to istnieje człowiek w obu tych światach na raz; w odróżnieniu od kamienia / planety / góry / rośliny / zwierzęcia / robota, które istnieją wyłącznie w świecie materialnym (przez co niezależnie od poziomu skompl, i w odróżnieniu od aniołów, którzy istnieją wyłącznie w świecie duchowym (choć mogą na świat materialny wpływać). Czy w ogóle nie rozumiem pojęć „świat materialny” oraz „świat duchowy”?

Jeszcze raz – czy ktoś może potwierdzić lub obalić, że – przynajmniej teoretycznie – człowiek jest w stanie zbudować robota, który będzie miał wolną wolę, i który będzie zdolny odczuwać szczęście bądź cierpienie identycznie jak człowiek, i który będzie miał identyczną ludzkiej świadomość?

Zdolność do odczuwania cierpienia mają zwierzęta, ale nie roboty! Najdoskonalszy robot ma tyle świadomości co kamień. Dlatego że nikt w ogóle nie wie, co to świadomość z punktu widzenia fizyki.

Po czym poznajesz tę świadomość u zwierząt, co zarazem pozwoliłoby Ci poznać, że nie ma jej robot?

Świadomość nie jest niczym nadprzyrodzonym, mogę nie wierzyć w duszę i Boga, mogę być ateistą, ale to że mam świadomość to widzę u siebie. gdybym nie myślał, mógłbym się tu zatrzymać i na przykład torturować cię, a twoje krzyki traktować jako krzyki robota. Ale wiem że nie jestem żadnym wyjątkiem mającym świadomość, tak samo człowiek nie jest wyjątkowym gatunkiem. Człowiek ma części mózgu odpowiedzialne za mowę i rozumowowanie, jednak części mózgu odpowiedzialne za przyjemność/nieprzyjemność są najstarsze, bo zwierzę musiało rozpoznawać to.
Świadomość jest dla nauki całkowitą zagadką, robot oczywiście wiadomo jak działa i że ma niezaimplementowaną świadomość więc jest nieświadomy, gdyby miał zaimplementowaną (musielibyśmy wiedzieć co to jest) to byłby świadomy.

Nie musimy koniecznie "wiedzieć co czymś jest", by to zaimplementować. Do zainicjowania ludzkiej swiadomości wystarczą dwie (nieświadome) komórki i zawarty w nich (nieświadomy) kod genetyczny. Uważasz, że nigdy nie osiagniemy technologii pozwalającej na syntezę pojedynczych komórek i odrobiny DNA?

Jeśli nazwiesz ludzkiego klona "sztuczną świadomością" to tak, robot nie będzie świadomy ale klon i owszem, tylko dalej nie wiemy jak ten klon działa.

Nie mówimy o klonie, tylko w pełni syntetycznym człowieku.

Syntetyczny człowiek to klon