Wątek wydzielony z Jedyne dziecko księdzem?


Ja się wtrące i z Pędziwiatrem nie zgodzę Nie zgodzę na podstawie własnych odczuć - byćmoże inni czują inaczej, ale napiszę o co mi chodzi. Moim zdaniem rekolekcje oferując warunki przesiąknięte religijną atmosferą nie są "neutralnym gruntem" do podjęcia decyzji. Ja czasem gdy jestem w świątyni, recytuję sutry i słucham nauk, to mam takie uczucie, że już chciałbym nic innego nie robić, tylko praktykować. To znów jak wczytam się w ciąg artykułów o webdesignie albo ornamentyce to też dostaję takiego zapału, że tylko bym tworzył i tworzył Odosobnienie to dobry pomysł, ale jeśli ktoś chce wybrać między ścieżką kapłańską a świeckością ze względu na rodziców, to moim zdaniem powinien wyjechać w takie miejsce, gdzie będzie z dala i od rodziców, i od księży, rekolekcji itd. W ten sposób znajdzie się w warunkach neutralnych w których będzie mógł zaobserwować co się z nim dzieje i pomyśleć o swoim wyborze bez żadnych oddziaływań z zewnątrz. Zachwyt postacią charyzmatycznego i serdecznego kapłana lub jakąś mądrą mową rekolekcyjną, a następnie myśl "ja też tak chce!" chyba nietrudno sobie wyobrazić.

Zencognito, chyba jednak nie rozumiesz idei takich rekolekcji. One nie maja sluzyc przeciaganiu na ktoras strone, ale znalezieniu odpowiedzi na to, co sie w czlowieku klebi. Od czasu rekolekcyjnego do wstapienia do seminarium czy zawarcia zwiazku malzenskiego jest jeszcze bardzo daleka droga. Ta euforia, o ktorej piszesz jest charakterystyczna na drodze poczatkujacego, kogos, kto dopiero zostal dotkniety miloscia Boza i wtedy normalnym jest rowniez to, ze wszystko chce porzucic dla Boga. Zupelnie jak w przypadku zakochanej pary. Jesli zakochanie nie przerodzi sie w prawdziwa odpowiedzialna milosc, to kiedy pierwsze uroki prysna, czesto nie zostaje z tego nic.

Rekolekcje powołaniowe to nie rekolekcja na których rozeznaje sie "czy mam byc księdzem", "czy mam byc zakonnicą w zgromadzeniu XYZ", ale na jaką drogę (kapłaństwo, małżeństwo, zycie konsekrowane,...) wzywa mnie Bóg. Rekolekcje takie prowadzone sa przez osoby odpowiedzialne i doświadczone w rozeznawaniu powołania (a nie np. przez księdza który zachwala jak to fajnie być kapłanem). Towarzyszenie w rozeznawaniu powołania nie polega na tym żeby zdobyć jak najwięcej owieczek dla swojego zakonu czy seminarium i jeżeli ktokolwiek prowadziłby je w ten sposób to robiłby to źle (jednak raczej sie to nie zdarza).

Byłem na takich rekolekcjach w murach seminarium. Zamknięte, 3 (albo 4 - nie pamiętam) dni. Były to rekolekcje powołaniowe prowadzone przez księży z pomocą kleryków. Dużo czasu na modlitwę, rozmyślanie. Mówiono dużo o ojcostwie. Nikt nie naganiał na bycie księdzem. Nie było propagandy. Wręcz przeciwnie: zachwalano uroki życia rodzinnego
Z trójki znajomych którzy w nich uczestniczyli jeden potem zdecydował się wstąpić do seminarium. Gorąco polecam.

Jeszcze jedna uwaga: zazwyczaj do seminarium nie wstępowali ci, których zachowania wskazywałoby na to, że są najbardziej uduchowieni. Wnioski (dwa przeciwstawne, ale nie wykluczające się całkowicie):
- dobrzy ludzie nie idą do seminarium
- do seminarium idą ludzie dojrzalsi, którzy przeszli już etap młodzieńczej, idealnej i utopijnej fascynacji (która nie jest niczym złym - jest pięknym i ważnym dla dalszego życia etapem rozwoju).

Takie rekolekcje powołaniowe to rekolekcje wyboru drogi życia, bardziej są nastawione na ogólne pogłębienie życia religijnego i modlitewnego oraz więzi z Jezusem, niż na poznanie życia zakonnego.
Dużo na tych rekolekcjach mówi się o modlitwie, czytaniu Pisma Świętego i przyjaźni z Jezusem, a mało, a często prawie wcale o życiu zakonnym. Stąd też często osoby, które są nastawione na życie zakonne są rozczarowane po takich rekolekcjach, że praktycznie nic nie dowiedziały się o życiu zakonnym, gdy o nim myślą.
W odróżnieniu od rekolekcji wyboru drogi życia (gdzie ogólnie rozeznaje się powołanie, swoją ścieżkę drogi życia) są też rekolekcje ścisłego rozeznania powołania zakonnego, dla osób które na poważnie myślą o życiu zakonnym i może tam wiecej o życiu zakonnym, wtedy jeśli jest możliwość uczestniczenia w rytmie życia zakonnego (modlitwach i pracach wspólnoty zakonnej). Takie uczestnictwo w życiu zakonu daje możliwość zobaczenia jak wygląda życie w klasztorze, natomiast rekolekcje to tylko pogłębienie życia religijnego, w nich nie widać jakie jest życie zakonne.
Na rekolekcjach powołaniowych często jest nauka modlitwy medytacyjnej, indywidualnej pracy z Pismem Świętym, że czyta się Słowo Boże i odnosi się do swego życia. Ma to na celu, by ten wybór drogi życia dokonać z Chrystusem na modlitwie.

W każdym razie warto korzystać z takich rekolekcji. Skąd młody człowiek ma wiedzieć jak wygląda życie w klasztorze? Z opowieści, z netu, z kazań duchownych (zachwalających bądź odradzających)? a gdzie czas i miejsce na własną opinię? Gorąco polecam - przyjedź, zobacz, posłuchaj a nade wszystko spotkaj się z Chrystusem. Sam na sam. Pozdrawiam o. Tomasz

ja spotkałam się z różnymi odcieniami rekolekcji powołaniowych. Jedne prowadzone przez pewne siostry były typowym graniem na uczuciach i naciąganiem, odstraszyła mnie to, u innych i był plan dnia, modlitwy, masza św. ale proszono o zachowanie ciszy ( ale nie ścisłego milczenia) by była atmosfera do refleksji i w sumie to było wszystko, żadnej mowy o tym że mamy być zakonnicami, można było poprosić o rozmowęale nie było to konieczne, to właśnie te rekolekcje zaowocowały w moim przypadku.

No i właśnie o to chodzi. Dzisiaj nie mamy czasu w ciągu dnia by poświęcić chwilę Panu. Zbyt wiele spraw nas rozprasza. Takie dni skupienia, to przede wszystkim spotkanie z Bogiem, wyciszenie i skupienie tylko na Nim.

Sama obecność w murach klasztornych, ośrodku rekolekcyjnym sprawia, że uaktywniają się schematy poznawcze, związane ze sferą, tematem religii - to fakt. W takich miejscach zachowujemy się inaczej, ze względu na ich specyfikę, i już sama zmiana zachowania często wystarczy, by korygować, dostosowywać do niego swoje myśli. Neutralna myśl jest więc filtrowana i nie jest "100%" czysta. Zaczynamy się przekonywać, żę to jest właśnie to co chcemy robić, po prostu zakładamy pewną rzecz i staramy się dostosować do niej nasze myślenie i wydaje się, że wszystko nam w tym pomaga. Będąc na profilu biol-chem - w pierwszej wersji przecież rozważa się pójście na... medycynę, biologię, biotechnologię; dopiero później po SPRÓBOWANIU tego w praktyce rozważamy kolejne opcje.

Uważam, że najcenniejsze w rozeznaniu powołanie jest słuchanie tego co dochodzi od naszych bliskich, znajomych/przyjaciół, ludzi, którzy z nami współpracują. Dopiero skonfrontowanie tego z tym co (PRAWDZIWIE) odczuwamy może przynieść pozytywne rezultaty.

I właśnie w tym celu powinno się wg mnie korzystać ze wszelkich ofert zakonów oferujących chwilkę samotności w swoich murach. Dla mnie najcenniejsza pozostaje w takiej sytuacji sama możliwość wyciszenia (a to z racji, że nie lubię zbytniej stymulacji;) - wtedy bowiem mogę skoncentrować się na tym co chcę sobie powiedzieć. Daleki jestem jednak od tego by podejmować w tym stanie jakiekolwiek decyzje. Wiedząc o tym, co czuję mogę porównać to z oceną jaką dostaję od otoczenia. Odkrywam więc często, że robię coś na pokaz, że udaję. Owszem jest to bolesne, rani "ego", i w tym momencie znów potrzeba pomocy, by nie powziąć sobie czegoś, co do nas nie pasuje....

Czytałem kiedyś o takiej teorii inkubacji - gdzie człowiek jak ma coś wymyślić - powinien spędzić jeden dzień na intensywnym poszukiwaniu rozwiązania tego problemu i później zapomnieć o wszystkim na dwa-trzy dni. Gwarantowane, że najlepsze (twórcze) rozwiązanie pojawi się samo

wiesz ja miałam zawsze na odwrót, właśnie wtedy najbardziej się buntowałam i pokazywałam światu, że ja będę żyć inaczej, że wcale nie chcę takiego życia, po prostu nie da się wszystkiego wytłumaczyć p ludzku czy z biologicznego punktu widzenia, człowiek to tajemnica i to co w nim pracuje treż, jego pragnienia i plany to jego osobista sprawa, którą musi sam rozeznac.

ZAPROSZENIE NA POWOŁANIOWE DNI SKUPIENIA DLA MŁODZIEŻY MĘSKIEJ


Wspólnota Zakonna Zgromadzenia Ducha Świętego organizuje powołaniowe Dni Skupienia dla młodzieży męskiej zainteresowanej życiem zakonnym i pracą misyjną w charakterze brata zakonnego lub kapłana.
Jeśli zastanawiasz się jaką drogą iść przez życie, przyjedź by zobaczyć, doświadczyć i poznać. Może i Ciebie Chrystus wzywa na drogę, którą kroczymy!

Najbliższe spotkanie:

Bydgoszcz 13 - 15 maja 2011 r.

W programie: codzienna Eucharystia, wspólne modlitwy, nabożeństwa, konferencje, okazja do refleksji, kierownictwo duchowe, dyskusje z klerykami, czas na wspólną rekreację
(sport, gry, spacery, film)...
Przyjazd w piątek do godz. 18:00, a zakończenie w niedzielę około godz. 14:00. Ze względów organizacyjnych prosimy o jak najszybsze potwierdzenie swego udziału w spotkaniu i przesłanie zgłoszenia na adres:

o. Józef Zwoliński CSSp
Aleje Jana Pawła II 117
85-152 BYDGOSZCZ
Zgłoszenia przyjmujemy także:
tel.: 52-371-27-89, 52-375-02-63
e-mail: cssppow@lo.pl
lub:
kleryk Robert Bartoszek CSSp
tel.: (0) 512 950 402
e-mail: robert-cssp@o2.pl

www.duchacze.pl Zapraszamy !