To już jakiś postęp.
Moja dusza marzy o ekstatycznych przeżyciach, takich jak te opisane w pieśni Jana od Krzyża.
Czuję się prawdziwie chora z miłości i tylko Eucharystia uśmierza na krótko mój ból.

Czy można sobie zrobić bożka z duchowości?

Można, dlatego właśnie zbytnia emocjonalność w wierze bywa niebezpieczna. Zrobić sobie bożka z duchowości, choć może brzmi trochę niefortunnie, oznacza uczynić własną duchowość obiektem kultu. Może się tak stać, gdy człowiek doświadcza podczas modlitwy lub w chwilach głębokiego kontaktu z innym człowiekiem swoistej ekstazy - istnieje wtedy niebezpieczeństwo że to doznanie zawładnie nim jak narkotyk i zacznie powtarzać określone czynności (modlitwa, rozmowy) nie dla ich właściwej celowości, ale po to by znów "to poczuć". Dodatkowo można tą swoją zdolność do głębszego używania uznać za wielki dar który czyni nas lepszymi od innych (co oczywiście nie musi być nieprawidłowe i prowadzić do złych skutków) i zacząć ubóstwiać tą własną cechę jako źródło swojej wielkości.

Dlaczego więc w Pieśni nad Pieśniami są słowa (niedokładny cytat) : Jeśli spotkacie mego miłego, wiecie co mu powiedzieć? Że jestem chora z miłości. To pokazuje, że emocjonalność może ubogacać.

Zaklinam was, córki jerozolimskie:
jeśli umiłowanego mego znajdziecie,
cóż mu oznajmicie?
Że chora jestem z miłości. [Pnp 5,8]
O ten fragment chodzi? Mniszko, ten fragment rzeczywiście przedstawia postawę silnej emocjonalności, ale nie stwierdza że ona wzbogaca człowieka. Nie stwierdza nawet, że jest dobra.

Czyżby Pieśń nad Pieśniami mówiła o czymś złym? Wiesz, że Święci bazując na tym tekście wzbogacali własną duchowość.

Na to wygląda - bycie "chorym z miłości" świadczy o niedojrzałości uczucia.

Biorąc pod uwagę to jak różnimy się w swoim rozumieniu właściwej duchowości, nie mogę traktować tego jako argumentu, bo np. duchowość św. Faustyny lub św. Tereski, które Tobie imponują, dla mnie jest infantylna.
Niemniej nawet jeśli byśmy doszli do kompromisu w kwestii przykładu pozytywnego wpływu Pieśni nad Pieśnami na duchowość, należy pamiętać, że co innego mówić o wpływie całego uworu, a co innego o wpływie danego fragmentu.

a nie o sile uczucia?

mozesz podać jakieś "wytyczne", po których mozna poznac, które uczucie jest dojrzale, a ktore nie?

a swoją drogą, to dość karkołomne, by ot tak sobie stwierdzić, że Pieśń nad Pieśniami - tekst natchniony przez Ducha świętego - mówi o czymś złym, i że to własnie miłosc jest tym czymś złym... w kontekście Boga, który "chory z miłosci" do człowieka poświęcił swojego Syna i pozwolił, by Syn umarł na krzyżu - i kazał swoim uczniom "umierać na krzyżu"....

jaki ten Bóg niedojrzały...

Niekoniecznie musi świadczyć o sile uczucia, niepozorna, spokojna miłość może okazać się silniejsza i mocniejsza niż namiętny ogień. Prawdziwa, dojrzała miłość jest źródłem spokoju i rozwoju człowieka, gdyż jest esencją doskonałego Boga. Bóg jest miłością i człowiek jest do miłości powołany, zresztą jak pisze św. Paweł, to miłość nadaje wartość człowiekowi i jest jego skarbem. Miłość sprawia, że człowiek wzrasta, jest drogowskazem do boskiej doskonałości dzięki któremu odzyskujemy to, co straciliśmy poprzez grzech - dlatego właśnie miłość nie może być destrukcyjna, a właśnie taka jest choroba. Ze swojej definicji choroba jest stanem złym, niewłaściwym - przeciwieństwem postawy zdrowej i właściwej, czyli zamierzonej dla bytu. Choroba zawsze jest jakąś ułomnością, a ułomność ogranicza człowieka w określony sposób. Jeśli pewne uczucie sprawia, że człowiek czuje się chory, musi burzyć w nim wewnętrzny pokój i harmonię, a bez stałego fundamentu nie da się nic zbudować. Choroba ogranicza możliwości rozwoju, koncentruje organizm na jej zwalczaniu, jest więc przeciwieństwem tego co ofiaruje prawdziwa miłość czyli wzrastaniu ku Bożej doskonałości.
To czy Bóg jest chory z miłości, jest kwestią dyskusyjną. Biorąc pod uwagę to, że Bóg nie jest bytem cielesnym, teoretycznie choroba Boga mogłaby mieć wpływ tylko na Jego umysł. Choroby umysłu zaś powodują jego niedoskonałość, przytłumienie. Widać więc wyraźnie, że Bóg nie może być chory w jakikolwiek sposób bo to byłoby sprzeczne z Jego doskonałością. Stwierdzenia o Bogu "chorym z miłości" pozostają jedynie niefortunnymi hasłami.
Swoją drogą, dla nieskończonego Boga dla którego życie gwiazd jest jedną chwilą i którego mądrość, cierpliwość oraz wszelkie cnoty przewyższają wszystko, stanie się człowiekiem na trzydzieścikilka lat nie jest żadnym wyzwaniem, podobnie jak śmierć w ludzkim ciele.

oczywiście, że Boga trudno jest opisać własnymi, ludzkimi słowami, jednak tylko na takie jestesmy "skazani", bo nie jesteśmy aniołami
jak mówi Paweł: "teraz widzimy niejasno"

ale przypisywanie słowom poetyckim PnP głoszenia zła ["chora jestem z miłosci"] jest lekkim nadużycim z twojej strony

dla ciebie ten zwrot moze oznaczac zło, dla mnie mówi on o sile miłosci - tak wielkim uczuciu, że człowiek cały koncentruje sie na nim... bo cóz to znaczy dla człowieka - choroba - poza tym, co ty wymieniles? gdy ktoś choruje i to poważnie i mocno, cały skupiony jest na tym - uwaza, by coś mu bardziej nie zaszkodzilo, szuka lekarstwa - tu: obecności oblubieńca - całe życie człowieka "kręci" się wokół choroby: ktoś, kto nie może dużo chodzic nie zgodzi sie na dłuuugie wycieczki, ktos, kto nie moze jeść określonych potraw będzie uważał na swoje menu - i myślę że bardziej o to chodziło w tym zwrocie...
spytałam mojego 14letniego syna, co wg niego ten zwrot oznacza - odpowiedzial, ze ta dziewczyna jest zakochana do szaleństwa.... a czyż nie tak kocha Bóg? całe Pismo poświęcone jest Jego wierności człowiekowi pomimo wszystko, nie licząc się z grzechami, niewiernością, złem jakie jest w człowieku... nie cenimy takiej miłości, nie cenimy kobiety, którą zdradza mąż, a ona go mimo to kocha [kłania sie tu księga Ozeasza], nie cenimy miłosci, która nie szuka swego, nie pamięta złego, wszystkiemu wierzy... dziwimy się jej i patrzymy z powątpiewaniem...

a gdy ktoś odda dla miłosci [za miłość] całą majętność swoją, pogardzą nim tylko...

a swoją drogą: przeczytałeś kilka razy Pieśń nad Pieśniami z przypisami? one mogą ci wiele wyjaśnić, jak Kościół interpretuje słowa tej księgi



a tego zupełnie nie rozumiem - twoim zdaniem dla Boga śmierć Syna, dla Syna Jego własne życie, odrzucenie przez ludzi, śmierć na krzyżu - to było "małe piwo"? bo trwało tylko 33 lata?

Wystarczy wziąć pierwszy lepszy podręcznik o miłości aby zobaczyć jak oceniana jest miłość która nie widzi nic poza obiektem - jako zaślepienie, emocje które spalają i niszczą. Jeżeli człowiek jest chory z miłości i koncentruje się tylko na jednej osobie, a poza nią w ogóle świata nie widzi, znaczy to, że jego miłość jest niedojrzała, bo nie patrzy w przyszłość i koncentruje się tylko na własnej ekstazie. Aby móc coś komuś dać, trzeba też pamiętać o sobie i w interakcji ze światem siebie kształtować oraz udoskonalać, inaczej człowiek stanie się cieniem, odbiciem tej drugiej osoby, całkowicie zamkniętym na rozwój. A pragnienie rozwoju drugiej osoby oraz jedność z nią są podstawowymi założeniami miłości.
Zakochanie do szaleństwa oznacza górowanie uczuć nad rozumem, a za tym idzie pewien brak kontroli nad sobą i własnymi czynami. Do tego widać tu wyraźną różnicę między zakochaniem a miłością. Miłość nie bywa szalona, bo jest decyzją, aktem rozumu i woli - właśnie w tym tkwi jej stałość. Dlatego właśnie "kochają do szaleństwa" te osoby, które jeszcze nie wiedzą czym miłość jest i znają tylko zakochanie, czyli którym brak dojrzałości w tej sferze.

Bóg wiedział dokładnie czym jest śmierć fizyczna i że jest za nią życie wieczne, wiedział, że po śmierci fizycznej nic Mu nie grozi, dodatkowo miał na ziemi 33 lata na przygotowanie do tego jednego dnia męki o którym wiedział od początku i o którym wiedział ile będzie trwać. Tak, w porównaniu z gehenną którą przechodzili niektórzy ludzie podczas wojen, nie wiedząc czy ona kiedyś się skończy, to było małe piwo. Nie zapominaj, że Syn to Bóg.

no coz, podręczniki od miłości są potrzebne na pewno, ale jesli mówimy o Bożej miosci to ja jednak proponowałabym Pismo św
nie odpowiedziales na moje pytanie o przeczytanie Pieśni nad Pieśniami - mam rozumiec, ześ jej nie przeczytał?

bo w sumie to ta księga mówi o zakochaniu - tak jak piszesz - o "pierwszym" etapie miłosci - z tym, że nie mozna powiedzieć [tu sie nadal będę upierała ] że ten pierwszy etap jest zły - kazdy podręcznik o milosci równiez to potwierdzi
ten etap jest potrzebny - podobnie jak wiedza o tym, że ta milość sie zmienia - że ma dojrzewać
mozna powiedzieć chyba, ze PnP traktuje o zakochaniu, a Kor 13 o "koncowym" etapie milosci - o ile jednak milosc ma początek [zakochanie] to czy mozna jednak powiedziec, że zakonczył sie etap jej dojrzewania? chyba nie



te zdania są moim zdaniem bardzo niepokojące - nie wiem, na ile studiowałeś zagadnienie, na ile Jezus był świadomy tego, że jest Bogiem oraz czym dla Niego bylo Jego Człowieczeństwo itd bo to co piszesz, może relatywizować i pomniejszać Krzyż i Mękę - a przecież dzięki Nim zostaliśmy odkupieni - poprosiłam znajomego księdza by przyjrzał sie twoim stwierdzeniom i podpowiedział, w jakim kierunku szukać wyjaśnien z tym ze to ksiądz "zalatany", wiec moze to troche potrwać dlatego z wypowiedziami na ten temat ja sie na razie wstrzymuję od głosu

ps. czy moderacja moze wątek o PnP wyłaczyc z tematu o sterydach?

Człowiek zakochany, to człowiek <chory>.

Świat człowieka zakochanego jest światem zachwianym, odwróconym w innym kierunku. Człowiek zakochany szuka oparcia dla właściwej (nowej) równowagi. Środek ciężkości oscyluje wokół tego kogo się kocha. Dopasowywanie swoich wszystkich <możliwości> do nowej sytuacji, jest zachwianiem poprzedniego stanu.
Człowiek który kocha jest <szaleńcem>, wszystko uczyni dla miłości. Kto przy zdrowych zmysłach (?) idzie dobrowolnie na śmierć?
Pada deszcz a dla człowieka zakochanego świeci słońce. Jest zimno a czuje się ciepło gdy jest obok mnie ten, kogo kocham.
Tęsknota za osobą kochaną, sprawia, że nic poza spotkaniem z nią nie ma znaczenia. Chory jest człowiek z miłości wtedy, kiedy czując swoje ograniczenia, usiłuje obdarzyć osobę ukochaną tym, co czuje, ale nie potrafi jej dać tego wszystkiego czego pragnie.
Miłość nie ma granic stąd pragnienie obdarowania, tym co chcemy ofiarować, jest zawsze zbyt niedoskonałe.
Chwile uniesień kończą się szybko.
Miłość otwiera na inny świat, ale w tym życiu nie jest to na tyle możliwe, by stan ten trwał bez przerwy. Każde oddalenie jest cierpieniem. Nieustanne pragnienie zaspokojenia - obdarowywania, tego kogo się kocha jest chorobą.
O świętych mówi się, że są szaleńcami Bożymi. Szaleniec do zaspokojenia niepokoju zrobi wszystko. Zakochany człowiek to człowiek który patrzy na świat zupełnie inaczej. Wszystko staje się już inne. Nic już nie wygląda tak jak dawniej.
Do najwyższego poznania dochodzimy w miłości. Do poznania siebie dochodzimy wtedy, kiedy jesteśmy kochani i kochamy.
Kochać znaczy być tak dalece zależnym od innego człowieka, że otrzymujemy od niego nawet swój własny byt. Jestem prawdziwie sobą gdy kocham. Ale kocham dlatego , że jest ten drugi człowiek. Jestem, ponieważ on jest. Jestem o tyle o ile on jest.
Poprzez miłość człowiek oddaje się w ręce innego człowieka. Kochać tzn. wystawić się na zranienia. Miłość ziemska doskonali się i wydobywa z egoizmu – stąd ten stan chorobowy. Ustawiczne braki i tęsknota, to też miłość – a to w zupełności można nazwać stanem chorobowym. W tym świecie nie ma nic stałego – wszystko się zmienia, to boli i przeszkadza - zmusza do ustawicznego poszukiwania.
Uwalnianie się ze swojego ja wymaga podobnych zmagań jakie dokonuje się w procesie leczenia. Szuka się <lekarstwa> które przynosi ulgę w cierpieniu.
Miłość boleśnie rozrywa przywiązanie do siebie samego – całe życie tęsknimy do miłości. Zdrowi będziemy wtedy kiedy ją osiągniemy, a to może się dokonać wtedy kiedy zaspokoimy na stałe swoje pragnienia.

W bardzo wielkim skrócie:



Bóg biorący dobrowolnie na siebie cierpienia wszystkich ludzi...

jeśli dla kogoś to było



to mnie w tym momencie brakuje po prostu słów...

I myślę, że warto się zstanowić nad faktem, że im więcej miłości, tym więcej cierpienia kiedy krzywdzi osoba kochana.
A kiedy Miłość jest nieskonczona...

Poza tym totalnym uproszczeniem i nieporozumieniem jest sprowadzanie cierpienia Chrystusa jedynie do płaszczyzny fizycznej...