Za chwilę wychodzę na Mszę św. Wszechczasów, na której nie ma takich czytań. To jest zupełnie inna msza.

Konserwatysto - wypowiedź O. Salija nauczaniem ex cathedra nie jest z pewnością. Natomiast jest nim oficjalny dokument Stolicy Apostolskiej, na który się powołuje i ekskomunika... Niestety nie mam dostępu do samego dokumentu - ale nie mam też podstaw do podważania prawdziwości słów człowieka, który się na niego powołał.

O kurcze.
Jak mam to rozumieć?
1. Nie było czytane Słowo Boże?
2. Czy też nie był czytany wspomniany fragment z Ezechiela?
Pierwsze muszę chyba sprawdzić w starym mszaliku. A drugie w jakimś wydaniu Pisma Świętego sprzed Soboru, czy faktycznie Księga Ezechiela była uznana za niekanoniczną

Zaczynamy od nowa? Tego dogmatu NIKT nie neguje...
I sam stwierdziłeś, że są to dwa RÓŻNE stwierdzenia.

Decree
The Priest Leonard Feeneyis Declared Excommunicated

Since the priest Leonard Feeney, a resident of Boston (Saint Benedict Center), who for a long time has been suspended a divinis for grave disobedience toward church authority, has not, despite repeated warnings and threats of incurring excommunication ipso facto, come to his senses, the Most Eminent and Reverend Fathers, charged with safeguarding matters of faith and morals, have, in a Plenary Session held on Wednesday 4 February 1953, declared him excommunicated with all the effects of the law.

On Thursday, 12 February 1953, our Most Holy Lord Pius XII, by Divine Providence Pope, approved and confirmed the decree of the Most Eminent Fathers, and ordered that it be made a matter of public law.

Given at Rome, at the headquarters of the Holy Office, 13 February 1953.

Nie ma czegoś takiego "nie zdążył się wyspowiadać". Żal doskonały (wynikający nie ze strachu, ale z miłości Boga) gładzi w tej sytuacji każdy grzech. Do żalu trzeba - sekundy? Może i to nie?

Wierzę, że każdy, kto szczerze szukał Boga i starał się żyć jak najlepiej - dostąpi tego żalu...

Już nie mówiąc o tym, że mówimy o grzechu ciężkim - a zatem wielkim złu, popełnionym świadomie i dobrowolnie.

Dekret
Ksiądz Leonard Feeney został ekskomunikowany.

Ponieważ ks Leonard Feeney, przebywający w Bostonie (Centrum Św Benedykta), który od dawna był suspendowany a divinis z powodu ciężkiego nieposłuszeństwa wobec autorytetu Kościoła, mimo powtarzanych ostrzeżeń i groźby zaciągnięcia ekskomuniki mocą samego faktu, nie doszedł do zrozumienia, Najznakomitsi i Najczcigodniejsi Ojcowie, którym powierzono strzeżenie bezpieczeństwa wiary i moralności, na Sesji Plenarnej, które odbyła się w środę 4 lutego 1953 r. ogłosili go ekskomunikowanym ze wszystkimi skutkami prawa.

W czwartek 12 lutego 1953 Ojciec Święty Pius XII, z Bożej Opatrzności papież, zaakceptował i potwierdził dekret Najznakomitszych i Najczcigodniejszych Ojców i nakazał uczynienie go częścią prawa publicznego.

Rzym, siedziba Świętego Officjum 13 lutego 1953

No to Konserwatysto nie wiem, o co ci chodzi
1. Nikt po Soborze nie głosi, że zbawienie jest poza Kościołem
2. Ty sam twierdzisz, że nie tylko katolik może być zbawiony
więc w czym rzecz? Kłócisz się dla samej idei kłócenia się?
Nie odpowiedzialeś nadal na moje pytanie, dlaczego w Mszy przedsoborowej nie był czytany Ezechiel

Co do drugiego pytania, nie ja ustaliłem czytania po wsze czasy na Mszy św. Wszechczasów.

Św. Officium: List do abpa Bostonu Cushinga
(1949)

Należy wierzyć wiarą boską i katolicką (fide divina et catholica) w to wszystko, co jest zawarte w słowie Bożym napisanym lub też przekazanym i co Kościół podaje do wierzenia nie tylko za pośrednictwem uroczystego orzeczenia, lecz także zwyczajnego i powszechnego nauczania jako przez Boga objawione [por. I. 52].

Między tymi prawdami, jakie Kościół zawsze głosił i nigdy nie przestanie głosić, znajduje się również owo nieomylne orzeczenie, które nas uczy, że poza Kościołem nie ma zbawienia. Ten dogmat jednak należy rozumieć w takim znaczeniu, w jakim go rozumie sam Kościół. W istocie bowiem nie prywatnym osądom powierzył nasz Zbawiciel wyjaśnienie rzeczy zawartych w depozycie wiary, lecz Magisterium kościelnemu.

Na pierwszym miejscu Kościół naucza, że w tym zagadnieniu chodzi o najbardziej ścisły nakaz Chrystusa. Sam bowiem swoim Apostołom wyraźnie nakazał, aby nauczali wszystkie narody zachowywać to wszystko, co On sam rozkazał [Mt 28, 19-20].

Między poleceniami zaś Chrystusa wcale nie ostatnie miejsce zajmuje nakaz, abyśmy przez chrzest włączyli się w Ciało Mistyczne Chrystusa, jakim jest Kościół, i abyśmy byli złączeni z Chrystusem i Jego zastępcą, przez którego On sam w sposób widzialny rządzi swoim Kościołem na ziemi. Dlatego nie zbawi się nikt, kto wiedząc, że Kościół został mocą Boską ustanowiony przez Chrystusa, nie chce jednak poddać się Kościołowi lub odmawia posłuszeństwa Rzymskiemu Biskupowi, zastępcy Chrystusa na ziemi.

Zbawiciel bowiem nie tylko nakazał, aby wszystkie ludy weszły do Kościoła, lecz ustanowił także Kościół jako środek do zbawienia, bez którego nikt nie może wejść do królestwa chwały niebieskiej.

W nieskończonym swoim miłosierdziu Bóg chciał, aby skutki tych pomocy koniecznych do zbawienia, jakie do osiągnięcia ostatecznego celu człowieka są nakazane z ustanowienia Bożego, a nie z wewnętrznej konieczności, można było osiągnąć w pewnych okolicznościach, jeśli ktoś okaże ich pragnienie lub życzenie (votum vel desiderium). Widzimy to jasno wyrażone na Soborze Trydenckim w odniesieniu tak do sakramentu odrodzenia, jak i do sakramentu pokuty [VII . 63, 73].

Toż samo na swój sposób trzeba odnieść do Kościoła o ile mianowicie jest on powszechnym środkiem zbawienia. Ponieważ nie zawsze wymaga się do osiągnięcia wiecznego zbawienia, by ktoś w rzeczywistości został włączony do Kościoła jako członek, przynajmniej jest wymagane, by do niego należał przez życzenie lub pragnienie. To zaś pragnienie nie zawsze musi być wyraźne, jak to jest u katechumenów, lecz wtedy również ma miejsce, kiedy człowiek znajduje się w niewiedzy niemożliwej do usunięcia. Bóg także przyjmuje ukryte pragnienia (votum implicitum), nazwane w ten sposób, ponieważ jest ono zawarte w dobrym usposobieniu duszy, dzięki któremu człowiek chce uzgodnić swoją wolę z wolą Bożą.

Oto wyraźna nauka Ojca św. papieża Piusa XII w jego encyklice O Mistycznym Ciele Jezusa Chrystusa, wydanej 29 czerwca 1943 r. [AAS 35. 1943, s. 193 n] . W niej bowiem wyraźnie papież rozróżnia między tymi, którzy w rzeczywistości są włączeni do Kościoła jako członki, a tymi, którzy do Kościoła należą tylko przez pragnienie. Rozprawiając bowiem na temat członków, z których tutaj na ziemi składa się Ciało Mistyczne, tenże papież mówił: “Do rzeczywistych zaś członków Kościoła zaliczać można tylko tych ludzi, którzy przyjęli chrzest odrodzenia i wyznają prawdziwą wiarę, a którzy nie oderwali się pożałowania godną samowolą od organicznej jedności ciała lub też nie zostali odłączeni przez prawowitą władzę z powodu ciężkich przestępstw” [II. 86]. Przy końcu zaś tejże encykliki, zapraszając najserdeczniej do jedności ludzi nie należących do organizmu katolickiego Kościoła, wspomina o tych, “którymi kieruje nieuświadomione pragnienie i tęsknota ku Mistycznemu Ciału Odkupiciela”. Nie wyłączając ich wcale od zbawienia wiecznego, z drugiej, jednak strony twierdzi, że przebywają w takim stanie, “w jakim nie mogą być bezpieczni o swoje wieczne zbawienie... ponieważ brak im tylu i tak wielkich niebiańskich pomocy, z których można korzystać tylko w Kościele katolickim” [AAS, loc. cit., s. 243].

Tymi rozważnymi słowy potępia zarówno tych, którzy wyłączają od zbawienia wiecznego wszystkich ludzi złączonych z Kościołem tylko przez samo ukryte pragnienie (votum implicitum), jak i tych, którzy fałszywie twierdzą, że ludzie równie dobrze mogą się zbawić w każdej religii [por. przemówienie Piusa IX Singulari quadam, wyżej nr 32; por. również encyklikę tegoż Piusa IX Quanto conficiamur rnoerore, Dz. 1677].

Nie należy myśleć, że wystarczy jakiekolwiek pragnienie wstąpienia do Kościoła, aby człowiek się zbawił. Jest bowiem konieczne, aby pragnienie kierujące konkretnego człowieka ku Kościołowi było ożywione doskonałą miłością. Pragnienie ukryte nie może być skuteczne, chyba że człowiek posiadłby wiarę nadprzyrodzoną: “Albowiem przystępujący do Boga powinien wierzyć, że jest i że nagradza tych, co go szukają” [Hbr 11, 6]. Głosi bowiem Sobór Trydencki [sesja VI, rozdz. 8 – nr VII. 67], że “wiara jest początkiem zbawienia człowieka, fundamentem i korzeniem wszelkiego usprawiedliwienia; bez niej niemożliwą jest rzeczą podobać się Bogu” [Hbr 11, 6] i “należeć do grona Jego synów” [VII. 67].