Chodzi mi o to, czy "własności bytów" mogą opisywać taki byt jak "płonąca woda" albo "latający słoń" czy nie.

Bo taka koncepcja stwarza szereg problemów logicznych.

1. Podał już św. Tomasz:


Słuszna uwaga, aby się poruszyć trzeba być zależnym od poprzedniego poruszyciela, ale ten także stoi, bo czeka na poprzedniego no i gdyby tak każdy tylko czekał na ruch to żadnego ruchu by nie było. Po prostu coś musiało zacząć, nie może być tak żeby wszystko czekało na swoją kolej, przy czym ciąg jest nieskończony.

2 Ciało nie może poruszać się z prędkością nieskończoną, prędkość, siła, energia lub moc z jaką zadziała na kolejne ciało ulegnie zmniejszeniu, ponieważ ciało które otrzymuje daną energię zużyje jej część na własne przemieszczenie i nie przekaże sto procent energii otrzymane ale tylko jej część, dlatego ciała będą się poruszały coraz wolniej, gdyż siła uderzenia będzie stale słabnąć. Gdyby więc ciąg przyczyn sprawczych szedł od nieskończoności powinien bardzo szybko ustać, zatrzymać się.

Chodzi o to, że gdy przyjmiemy nieskończoną ilość wszechświatów, no to jak jeden miałby powstawać z drugiego to nie będzie już taki jak ten poprzedni, dlatego że część energii zużyje na własne procesy i na to by poprzez nowy Big Bang przekształcić się w drugi, ostatecznie więc nastanie taki który będzie niezdolny do dalszego rozwoju. chyba, że ktoś nie uznaje praw termodynamiki i powie że istnieje coś co może dziać się w nieskończoność... Ale bądźmy poważni.

Także Arystoteles w dziele "O fizyce" podał szereg argumentów, dlaczego ciąg przyczyn sprawczych ciągnący się w nieskończoność prowadzi do absurdów.
Nie czytaliście tego?

że to my mówimy "istota konieczna stworzyła świat". Dlaczego jest to pomijane?

wydaje mi się iż problem stwarzany jest tutaj przez odgórne domniemanie, że musi być początek

no to jest tu jeszcze jeden problem: co poruszyło pierwszego poruszyciela?

- no to jest tu jeszcze jeden problem: co poruszyło pierwszego poruszyciela?

To nie jest pomijane, tylko zakładane. W jakim sensie chciałbyś to odrębnie wziąć pod uwagę ?

Początek nie stwarza żadnego problemu, raczej brak początku stwarza problemy.

Czy naprawdę jest tak trudno zrozumieć, że pytanie "co poruszyło pierwszego poruszyciela ?" jest zwyczajnie nielogiczne ? Jeżeli on jest pierwszy, to nic go nie poruszyło - jest pierwszy właśnie dlatego. Równie dobrze można pytać np. ile kątów ma koło. Jeżeli to jest koło, to nie ma kątów i właśnie dlatego jest kołem.

Załamuję ręce, zastanawiam się czy taka rozmowa ma jeszcze sens....

Posłuchaj filozofie buscador: Przydały by ci się podstawy logiki. Jak mamy dwa przeciwstawne zdania to obalając jedno udowadnia się natychmiast drugie.

Np: "Piłka jest w pokoju". Takie jest zdanie. I teraz przeciwne zdanie będzie: "piłka nie jest w pokoju". jeśli teraz udowodnimy że piłki nie może nie być w pokoju to udowadniamy natychmiast że ona tam jest.

To jest tylko przykład. Więc, jeśli dojdziemy do wniosku że nie może być nieskończonego ciągu przyczyn sprawczych to natychmiast udowadniamy że ciąg en ma początek. Bo albo go ma, albo jest nieskończony. Tak więc kto pyta: "A co poruszyło pierwszego poruszyciela" no to wniosek: rozmówca nie ma pojęcia o logice i myśli, że dwa sprzeczne ze sobą zdania mogą razem współgrać.

Ponownie - jeżeli dwa ze sobą sprzeczne zdania mogą współgrać, ....

Ostatni raz to tłumaczę.

. Jestem zdania, że jeśli udowodnimy że piłki nie może nie być w pokoju to ona musi tam być.

Po prostu obalenie zdania przeciwnego natychmiast dowodzi że musi zachodzić drugie.

Co????

Nigdy w życiu! Nigdy dwa zdania przeciwne sobie nie mogą zachodzić pod tym samym względem.

Nigdy.
Jeśli jesteś innego zdania to podaj przykład.

Schrödinger wymyślił urządzenie oddziałujące na kota, zamkniętego w pojemniku z trucizną (np. z trującym gazem). Do szczelnego pojemnika wkładamy: żywego kota, źródło promieniotwórcze emitujące średnio jedną cząstkę na godzinę oraz detektor promieniowania (np. licznik Geigera-Müllera), który w chwili wykrycia cząstki uwalnia trujący gaz. Po zamknięciu pojemnika i odczekaniu jednej godziny mamy 50% prawdopodobieństwo, że kot jest martwy, i takie samo prawdopodobieństwo, że jest nadal żywy. Tak sugerowałby tzw. zdrowy rozsądek. Jeśli nastąpi radioaktywny rozpad i licznik go zarejestruje, zostanie uruchomiony mechanizm, który uwolni truciznę, wtedy kot zginie. Jeśli rozpad nie będzie miał miejsca, zwierzę nadal będzie cieszyło się życiem. Promieniotwórczość jest zjawiskiem kwantowym, więc możemy określić tylko prawdopodobieństwo zajścia rozpadu, a tym samym prawdopodobieństwo otrucia kota.

Z opisu kwantowo-mechanicznego wynika jednak coś innego - przed otwarciem pojemnika kot jest jednocześnie i martwy, i żywy. Znajduje się on w dziwnej mieszaninie (tzw. superpozycji) wszystkich możliwych stanów. Dopiero otwarcie pojemnika i sprawdzenie jego zawartości redukuje układ do jednego stanu - kot wyskakuje przerażony z pojemnika albo pozostaje w nim martwy.

Zgodnie z regułami tzw. interpretacji kopenhaskiej, do momentu przeprowadzenia pomiaru, tzn. stwierdzenia, co dzieje się z kotem, jego stan jest fundamentalnie nieokreślony - kot jest jednocześnie żywy i martwy. Fizycy mówią o mieszanym stanie żywego i martwego kota. Dopiero pomiar rozstrzygnie jego losy. Występowanie mieszaniny, superpozycji stanów jest zjawiskiem powszechnym w świecie mikroskopowych obiektów.

Eksperyment kłóci się ze zdrowym rozsądkiem, co wynika z faktu, że jest niemożliwy do przeprowadzenia w świecie makroskopowym. Przedmioty dostępne nam do obserwacji w naszej skali składają się z obiektów podlegających prawom mechaniki kwantowej. Jednak, ze względu na bardzo dużą ilość tych obiektów, ich poszczególne stany uśredniają się, nie pozwalając obserwować efektów kwantowych.

Bo albo istnieje logika, albo nie.

Znasz przykład kota Shrodingera, który jednocześnie jest i martwy i żywy?

W jaki sposób, poza filozofią, można to empirycznie udowodnić?

Nie musi. Można zastosować technikę obalenia argumentu bez zajmowania przeciwnego stanowiska.

Specjalnie zaznaczyłem, zresztą, jeśli ten przykład ma obalać całą logikę to ja dziękuję. To nie jest poważny argument.

Nie musi. Można zastosować technikę obalenia argumentu bez zajmowania przeciwnego stanowiska. Nie da się obalić nie-zajętego stanowiska, bo nie ma w nim czegokolwiek do obalenia.

Dwa zdania przeciwne sobie mogą zachodzić pod tym samym względem i jest to jak najbardziej logiczne i co więcej - udowadnialne empirycznie.