Witam wszystkich

Mam pytanie dotyczace malzenstwa z osoba nie bedaca katolikiem.
Otoz jestesmy z moim partnerem juz prawie 8 lat i w koncu zdecydowalismy sie
na malzenstwo. Ja uwazam sie za katoliczke, a moj partner jest wyznawca Asatru
(od razu uprzedzam prosze nie komentowac ze to jakies nie wiadomo co strasznego,
na Islandii czy Norwegii jest to jedno z oficjalnych wyznan).
Otoz moj partner nie ma nic przeciwko slubowi koscielnemu (jego wiara wymaga zeby szanowal bogow innych ludzi). Poszlismy z tym do ksiedza jak bylismy ostatnio w Polsce (mieszkamy za granica - od razu przepraszam za brak polskich znakow) i on stwierdzil, ze nie ma mowy o zawarciu takiego slubu! Poradzcie co mam zrobic?

Takie małżeństwo jest możliwe za dyspensą. Z tym, że starania o takową powinno się czynic za pośrednictwem swojego proboszcza, czyli tego, na terenie parafii którego faktycznie stale mieszkacie.

Problem polega na tym, ze mieszkamy na dalekiej polnocy Norwegii, kosciol jest jeden i trzeba do niego jechac prawie 60km, a podczas mszy niedzielnej jest moze 5 osob.
Chcialabym wziasc slub w kosciele w Polsce. Z logistycznego punktu widzenia ciezko jest przetransportowac gosci i zorganizowac wesele etc.
Co powinnam zrobic w takiej sytucaji?

Na mój rozum formalności (czyli m. in. uzyskanie dyspensy) musicie załatwiać w swojej parafii, czyli w Norwegii. W takiej sytuacji raczej nie powinno być też problemu z uzyskaniem licencji (zgody na zawarcie sakramentu w innej parafii, czyli np. gdzieś w Polsce). Ale formalności w miejscu zamieszkania.

A może by tak zacząć od pytania, dlaczego ksiądz odmówił - mogą być do tego istotne powody.

Poszlismy do ksiedza w naszej dawnej parafii - niestety podczas naszej nieobecnosci w PL nastapila zmiana "kadry" i nie bylo juz naszego "starego" ksiedza.
Ten z ktorym rozmawialismy stwierdzil, ze moj partner jest jakims poganinem i on takich do kosciola wpuszczac nie zamierza i ze on nas nie zna i wogole byl strasznie niemily.

No cóż, ja się dziwię, że wiążesz się z kimś, kto cyt: "Są to wierzenia politeistyczne – w ich założeniach jest zarówno wiara jak i oddawanie czci wielu Bogom i Boginiom (na równych prawach), duchom oraz przodkom..."
Dla mnie jako katolika byłaby to przeszkoda niedopokonania.
Nie dziwię się więc reakcji księdza. Może nazbyt ostra forma ale z treścią się zgadzam.
Ludzie nazbyt relatywistycznie podchodzą sobie do prawd wiary. Jestem katolikiem ale.... Wierzę w Boga ale...
To "ale" nie ma wiele wspólnego z chrześcijaństwem.
mariusz

Jeśli mieszkacie poza Polską przynajmniej pięć lat, lub z zamiarem tam pozostania, to nie masz co szukać w Polsce. Sprawy związane z sakramentami załatwiasz w swojej parafii,a Twoja parafia jest tam, gdzie mieszkasz.
Możesz poprosić o pozwolenie na przyjęcie tego sakramentu w innej parafii, ale poprosić o to musisz też u siebie w parafii.

Więc musicie się dostać do kancelarii i tam to załatwić.

A w związku z tym, że jest różnica religii to potrzebna jest dyspensa od tej przeszkody.

szumi - tak, jestesmy za granica dluzej niz 5 lat, ale chcialabym wziasc slub w Polsce ze wzgledu na kwestie logistyczno-rodzinne generalnie wkurzylo mnie podejscie ksiedza na zasadzie nie mieszkasz tu to nie masz czego szukac

piona - szanuje mojego partnera wiec szanuje rowniez jego wiare, nigdy nie staral sie przekonywac do swojej ja rowniez nie mam zamiaru naklaniac go mojej. Oficjalnie wystapil z KRK juz dawno temu, jest apostata.

Pozostaje jeszcze jedna kwestia - rozmawialismy na temat "podwojnego" slubu tzn. w Polsce zawieramy slub koscielny zgodny z moja wiara, a w Norwegii odbyc sie ma uroczystosc zaslubin zgodna z wiara mojego partnera, przy czym nie jest to slubowanie przed jego bogami tylko uroczystosc swiecka podczas ktorej bedziemy sobie na wzajem slubowac w obecnosci swiadkow.
Czy zgodnie z naukami kosciola moge to zrobic?

key_ka - ja rozumiem, że chcesz mieć w Polsce i to jest wykonalne, ale trzeba spełnić kilka formalności. Pierwszą z nich jest udanie się, do swojego proboszcza; swojego, czyli tego na terenie, którego parafii mieszkacie. Zatem w Norwegii.

Co do kwestii 'drugiego' ślubu to Instrukcja Episkopatu Polski podaje:

szumi - jezeli dobrze rozumiem i bedzie to uroczystosc swiecka to moge to zrobic?

rozmawialam wlasnie z ksiedzem i wysle mi zaswiadczenie mailem (skan - strasznie nowoczesni sa tutaj ksieza i tu pojawia sie kolejny problem - zaswiadczenie bedzie no norwesku.
Czy musze robic tlumaczenie przysiegle tego?

Podejrzewam, że będzie potrzebne przysięgłe, gdyż to do kurii do akt pójdzie. Więc to jest oficjalny dokument.

Ale jak może być uroczystość zaślubin 'zgodna z jego wiarą' i świecka, bez odniesień religijnych? Czy to będzie oficjalna uroczystość cywilna norweska (tak jak u nas w USC), czy jednak z podtekstem religijnym?

Widzisz oni nie traktuja bogow i boginie w hmmm powiedzmy naszym katolickim ujeciu.
Taka uroczystosci opiera sie bardziej na wartosciach charakteru wyznawanym przez nich (honor, szacunek etc.), bogowie sa brani na swiadkow na rowni z ludzmi ale przysiega jest skladana bezposrednio pomiedzy przyszlymi malzonkami.
Taka roznica semantyczna:
- u nas przysiegasz przed Bogiem i bierzesz zgromadzonych na swiadkow
- u nich przysiegasz przed przyszla zona/mezem i bierzesz zgromadzonych i bogow na swiadkow
Poza tym w zwiazku z tym ze nie neguja innych bogow ja moge wezwac na swiadka Boga Wszechmogacego i zgromadzonych gosci.

Czyli jest to uroczystość religijna.
Nie ważne, jakiej religii. Nie można i tyle.

Prowadzona też pewnie będzie przez jakiegoś duchownego tej religii, lub przynajmniej przedstawiciela tej religii?

Na to się Kościół nie zgadza.

W wielu ruchach neopogańskich zawarcie małżeństwa nie jest uroczystością religijną. Obrzęd jest świecki, to znaczy dokonywany wobec siebie wzajemnie i wobec lokalnej społeczności. Nie ma sakralnej otoczki, i jest po prostu kolejnym rite de passage na naszej drodze.