Co do tego, kto trafi do piekła, to słyszałem na ten temat mnóstwo sprzecznych opinii. Niektórzy mówią, że tylko nieliczni pójdą do nieba, bo tylko nieliczni prawdziwie i w pełni wierzą w Jezusa. Inni mówią, że wszyscy pójdą do nieba, bo Jezus złożył już doskonałą ofiarę za nasze grzechy. Jeszcze inni mówią, że wystarczy wierzyć w zbawczą rolę Jezusa, a uczynki są nieistotne. Inni mówią, że trzeba jeszcze robić dobre uczynki. Jeszcze inni, że istnieje predestynacja i Bóg już z góry założył, kogo zbawi, a kogo potępi (jest to de facto pogodzenie istnienia wolnej woli z wszechwiedzą Boga). Inni mówią, że tylko ci najgorsi z najgorszych pójdą do piekła - czyli np. zbrodniarze wojenni i dyktatorzy. Słyszałem nawet opinię, że tylko ci, którzy do płaczu wzruszają się z powodu każdego popełnionego grzechu dostąpią zbawienia. Słyszałem też, że nawet ateiści mają szansę na zbawienie, o ile są dobrymi ludźmi i żyją moralnie. Katolicyzm (z tego co wiem) naucza, że do piekła idą ci, którzy umierają w stanie grzechu ciężkiego. A może piekło wcale nie istnieje albo istnieje, ale nie jest wiecznym cierpieniem i anihilacjoniści mają rację? Jak to w końcu jest?

Św. Antoni Wielki powtarzał sobie "wszyscy będą zbawieni, a ja jeden potępiony".

Skoro Jezus umarł za nasze grzechy, to by wychodziło że każdy zostanie zbawiony

A Szatan i jego demony też?

Zbawienie dotyczy jedynie ludzi.

Widziałeś kogoś żeby chodził po wodzie? Bo tylko ci wg tego mogliby dostać się do nieba.



Również nie. Przez ofiarę Jezusa wszyscy mogą pójść do nieba.



No to to już jest bzdura zupełna.



Nie tylko. W każdym razie nie jest to warunkiem.



Bóg już zbawił. Wszystkich. Natomiast zupełni nie wiem czemu cały czas pokutuje opinia, że potępia kogokolwiek.



Bóg chce, aby również oni tam nie poszli.



No tego nie słyszałem. Ale dziecinada to jakaś.



Nie ateiści. Doprecyzujmy - ci, którzy nie znają Dobrej Nowiny.



Racja. Trzeba jedynie pamiętać że stan taki nie bierze się od tak. Jest związany z całą masą wcześniejszych decyzji, uczynków, filozofii życiowej... jak zwał tak zwał.



Nie będę odkrywcą jak stwierdzę że to najstarszy z podstępów sztanów.



Odpowiedź jest tak prosta, że prawie niemożliwa.
Ten, kto chce.

U mnie w okolicy to wszyscy moi koledzy razem ze mną, to żyją w rozpuście, więc znajdują się cały czas w stanie grzechu ciężkiego, a z tych informacji co zasłyszałem, to w takim stanie żyje przeogromna liczba ludzi w Polsce i na całym świecie, w końcu Chiny czy Indie to tam są miliardy ludzi którzy żyją w rozpuście.

Każdy sobie interpretuje jak chce, bo jak połączyć sprawiedliwość Boga z miłosierdziem? Jak już pisałem w innym wątku, pewien kanadyjski autor - William P. Young - w swojej książce "Chata" przedstawia Boga, który jest tak nieskończenie dobry, miłosierny i łaskawy (a do tego nie wymaga przestrzegania przykazań, uczestnictwa w Mszy Św., ani w ogóle bycia chrześcijaninem), że niepodobna, by równocześnie był sędzią, który za dobro wynagradza, a za zło karze. No, chyba że po odbyciu kary, będzie jednak można trafić do nieba (ale wtedy wystarczy czyściec).

Żaden problem połączenie sprawiedliwości z miłosierdziem - miłosierdzie wobec ofiary wymaga sprawiedliwości wobec oprawcy.

A miłosierdzie wobec oprawcy?

Musi zaistnieć szczery żal i skrucha.

Odpowiedź na Twoje pytanie znajduje się w Piśmie Świętym.

Przede wszystkim czytamy, że:



Z powyższego stwierdzenia wynika, że gdyby zbawienie człowieka było uzależnione od jego uczynków, wówczas wszyscy zostaliby potępieni. Nie ma bowiem ani jednego człowieka, który spełniłby Boże kryterium świętości.

Dlatego Bóg postanowił zbawić ludzi za darmo, niejako z łaski, niezależnie od uczynków, które popełnili:



Bożego daru zbawienia nie otrzymają jednak wszyscy, lecz tylko ci, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa zgodnie z nauką Ewangelii:



Nie ma innej drogi do zbawienia. Nie jest prawdą, że pobożnie żyjący ludzie, którzy wyznają inne religie, mogą pójść do nieba. Jedynym sposobem, jaki przewidział dla nas Bóg, jest wiara w Pana Jezusa Chrystusa:



Należy pamiętać, że ci, którzy uwierzyli, otrzymali też Ducha Świętego, który sprawia przemianę ich życia na lepsze. Uczynki nie są potrzebne do zbawienia, lecz są jego naturalną konsekwencją. Chrześcijanie pełnią dobre uczynki nie po to, aby zapracować na swoje zbawienie, lecz ponieważ zostali zbawieni:



oraz



Mam nadzieję, że odpowiedziałem na Twoje pytania i rozjaśniłem Twoje wątpliwości.

[edytowano 1 x... poprawiono kolor.... kolor czerwony zwyczajowo przeznaczony jest dla moderacji]

Niezależnie od uczynków powiadasz...
A czy głoszenie Ewangelii, to przypadkiem nie uczynek? Bo wygląda na to, że jest to uczynek i że w dodatku jest na ów uczynek duże zapotrzebowanie.
A miało być niezależnie od niego.
Czy np. Mojżesz wierzył w Jezusa? Bo Mojżesz niewiele o Jezusie opowiadał, więc chyba nie wiedział zbyt wiele o dziele Zbawiciela, ani nawet jak miał na imię. Jednak mimo wszystko podejrzewać należy, że Mojżesz został zbawiony. Jak to się stało?
A jak to zrobić, jak wygenerować ten początek, żeby uwierzyć?

Głoszenie Ewangelii to uczynek. Uczynek głoszenia Ewangelii pełnią ci, którzy już są zbawieni. Nie trzeba głosić Ewangelii, aby dostąpić zbawienia. Kiedy już się jednak zbawienia dostąpi, wówczas wielu ludzi chce dzielić się Ewangelią przez wzgląd na miłość do Boga i do innych ludzi.

Czy np. Mojżesz wierzył w Jezusa? Bo Mojżesz niewiele o Jezusie opowiadał, więc chyba nie wiedział zbyt wiele o dziele Zbawiciela, ani nawet jak miał na imię. Jednak mimo wszystko podejrzewać należy, że Mojżesz został zbawiony. Jak to się stało?[/quote]

Zadajesz bardzo mądre i dobre pytania. Wygląda na to, że rozważasz Słowo Boże rozumnie i głęboko.

Ewangelia o Panu Jezusie Chrystusie po raz pierwszy została ogłoszona jeszcze Adamowi i Ewie w raju:



Zmiażdżenie pięty to oczywiście ukrzyżowanie Chrystusa. Zmiażdżenie głowy szatana to oczywiście tryumf nad złem, grzechem i śmiercią.

Nie tylko Księga Rodzaju, lecz cały stary testament mówi o Panu Jezusie, więc wszyscy, którzy żyli w czasach ST, znali dobrą nowinę o Jezusie. Dlatego Pan Jezus powiedział żydom zanim jeszcze powstał Nowy Testament:



Dlatego też nawet wielcy mężowie Starego Testamentu zostali zbawieni przez wiarę w Pana Jezusa Chrystusa. Oto, co jest napisane o Abrahamie:





Wiara nie jest uczuciem, lecz aktem woli. W sercu można wątpić, lecz umysłem zaakceptować Słowo Boże. Akt wiary dokonuje się poprzez akceptację Słowa Bożego:



Wiara zaczyna się zatem od decyzji zaakceptowania Słowa Bożego.
Ponieważ jednak Bóg jest w stanie wesprzeć nas w naszych zmaganiach, warto prosić Go o łaskę wiary i pomoc Ducha Świętego.

[edytowano 1x... poprawiono kolor - kolor czerwony zwyczajowo jest zarezerwowany dla moderacji. M.]

Skąd ta informacja? Czy jeżeli jutro wyjdę na ulicę i przez pięć minut będę głosił Ewangelię, to będzie oznaczało, że jestem zbawiony?

Rzeczywiście, Jezus wymienił inne uczynki: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę (Mk 10.19), głoszenia Ewangelii nie ma wśród nich.


Potomstwo niewiasty to człowiek. Mojżesz jako starotestamentowy Żyd, wierzył w Boga Jedynego, a nie w potomka niewiasty, człowieka. Trudno przypuszczać - a tym bardziej nie ma świadectwa o tym, że Mojżesz wierzył w człowieka.


Pan Jezus powiedział to Żydom 2 tysiące lat temu, ale nie Mojżeszowi. Mojżesz żył przecież kilka wieków wcześniej i nie miał szans tych słów Jezusa usłyszeć i te słowa nie mogly go w żaden sposób przekonać.


Jak widać, jest tu mowa o Bogu i zawierzeniu Bogu, a nie o zawierzeniu Jezusowi. Zawierzenie komuś innemu niż Bóg, nie mieściło się Abrahamowi, podobnie jak Mojżeszowi, czy innemu religijnemu Żydowi w głowie.

Nie twierdziłem, że wiara jest uczuciem. I skąd informacja, że wiara jest aktem woli?

Pytałem, jak w myśl cytowanego zdania Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony wygenerować wiarę, jako że jest ona niezbędna do zbawienia.
Skoro receptą na zbawienie jest wiara, a receptą na wiarę jest akceptowanie Słowa Bożego, to dlaczego Pismo nie podaje akceptowania Słowa Bożego, jako recepty na osiągnięcie zbawienia? Było by to czytelniejsze i prostsze, bo pomijało by jeden etap pośredni, konieczny w drodze do zbawienia.
Poza tym, co rozumiesz przez "akceptowanie"? Żeby coś zaakceptować (wg Ciebie umysłowo), musi się to jawić jako przekonujące i logiczne, bo umysł działa logicznie i racjonalnie. Wiara natomiast, to relacja raczej irracjonalna (np obietnica dana Abrahamowi), którą umysł odrzuca. Jeśli tę obietnicę przyjmuje, to jedynie wiarą.
Znaleźliśmy się chyba w punkcie wyjścia: żeby uwierzyć, trzeba zaakceptować umysłem, ale umysł nie powinien potrafić zaakceptować tego w inny sposób niż wiarą, bo nie jest to racjonalnie uzasadnione.

Dlaczego nie jest więc powiedziane, że do zbawienia niezbędna jest decyzja zaakceptowania Słowa Bożego, skoro to zaakceptowanie jest początkiem procesu?

Żeby prosić, trzeba mieć chyba przekonanie o skuteczności pomocy, a to przekonanie może mieć dwa źródła: pewność, albo wiarę.
Jeżeli do osiągnięcia wiary, trzeba mieć wiarę w skuteczność prośby o pomoc, to chyba sprawa się zapętla. Nie można w celu osiągnięcia wiary, prosić o łaskę wiary, na podstawie wiary w prośbę.
Jeśli natomiast ma się pewność co do skuteczności prośby, to mając taką pewność mamy chyba również pewność zbawienia i tym samym nie potrzebujemy już wiary, bo mamy coś więcej.