DDV - a od kiedy partnerstwo musi oznaczać walkę o władzę? Wręcz nie powinno - mam wrażenie...

Każda walka między rodzicami jest dla dziecka szkodliwa - tak mi się wydaje. Każde podgryzanie. Każda forma - utajonego bądź jawnego konfliktu. A model rodziny tu nic nie zmienia...

No cóż - wiele kobiet chce się zrealizować zawodowo - jednak "coś za coś". Po to, by móc zrealizować się zawodowo - musi z czegoś zrezygnować.
Najczęściej - rezygnyje z męskiej opieki - lub macierzyństwa ...

Obecnie środowiska lekarskie promują karmienie piersią możliwie najdłużej, jak to tylko możliwe.
Dziecko staje się spokojniejsze, bardziej odporne na choroby, rośnie bardziej zdrowo.

Wiele z nas, wbrew lansowanej tezie, jakoby "każda matka mogła wykarmic
własne dziecko" nie jest w stanie dać maluszkowi najlepszego, naturalnego
pokarmu.(...)Niestety, napotykamy na ogromne problemy, które nierzadko zatruwają nam
pierwsze chwile spędzane z naszymi dziećmi. Wtedy, gdy powinnyśmy być
spokojne , odprężone i skupione na dziecku, musimy toczyć walkę z
przeciwnościami losu. Co złego nas spotyka?

Po pierwsze : brak rzetelnych informacji na temat wad, zalet oraz sposobów
karmienia.
Matka, która wie już przed porodem, że nie będzie mogła karmić piersią, jest
praktycznie zdana na samą siebie, swoją intuicję, metodę prób i błędów.
Miota się w poszukiwaniu ważnych informacji - ile butelek , czy i jak
sterylizować, jakie dobrać smoczki? A przede wszystkim - jakim rodzajem mleka
karmić?
Przecież z godnie z ustawą z ustawa o niepromowaniu mlek poczatkowych wsrod
mlodych rodzicow nie mamy nawet prawa do pełnego dostępu do informacji na
temat mleka modyfikowanego dla najmłodszych niemowląt. Strony internetowe
producentów mlek informują o... mlekach od 5 miesiąca życia, gdyż producenci
muszą przestrzegać prawa.
Także ci, na których powinnyśmy liczyć, czyli pediartrzy, bardzo często
odmawiają nam pomocy okraszając wykład o wyższości mleka naturalnego kąśliwym
komentarzem i uwagą, ze robimy krzywde naszym dzieciom, podczas gdy my po
prostu karmimy maluszki w jedyny dostępny nam sposób.

Po drugie : ogromna społeczna presja na karmienie piersią.
Zaczyna sie to już w szpitalu położniczym, gdzie najczęściej stosują
straszliwą presję na karmienie naturalne za wszelką cenę - „straszliwą” bo
ktoś, kto karmić nie może przeżywa serię upokarzających prób zmuszania do
karmienia, komentarzy personelu medycznego, odmowy pomocy w sztucznym
dokarmianiu dziecka.
Nagminne jest nieprzygotowanie szpitali do karmienia sztucznego - brak
smoczków i butelek, dokarmianie naszych dzieci przez sodę przyłożoną do
swoich palców, lub łyżeczką, nie bacząc na krztuszenie się maluszków. Butelka
i smoczek to często na oddziale położniczym tabu . Dochodzi do sytuacji, że
posiadanie własnego sprzętu jest niedozwolone.
Zdarza się i tak, że bez wiedzy i zgody matek podaje się dzieciom mleko
innej kobiety (!) zamiast mieszanki.
Na porządku dziennym są często nieudane próby "skłonienia" niemających mleka
matek do karmienia poprzez pozbawianie dziecka sztucznego pokarmu ( dziecko
ma próbować ssać i w ten sposób pobudzic laktację ).
Zdarza się także, że dzieci które z różnych powodów nie powinny być karmione
piersią lub wskazane jest ich dokarmienie pozbawione sa mleka modyfikowanego,
co odbija się później na ich zdrowiu.
Kiedy matka i noworodek opuszczają szpital i podejmują w domu nieudaną próbę
karmienia, najczęściej matka doznaje głębokiego rozczarowania i depresji,
pogłębionej przez presje otoczenia.
Zamiast cieszyć się z niepowtarzalnych chwil spędzonych z maleństwem,
popadamy w rozpacz, spiralę obwiniania się, nabieramy przekonania, że
jesteśmy złymi matkami, płaczemy...Można powiedzieć, że to sprawa osobista i
same jesteśmy odpowiedzialne za te stany - ale tak naprawdę większość z nas
nie przezywałaby tych niepowodzeń tak dramatycznie, gdyby nie wszechobecny
nacisk na bezwzględne karmienie piersią. Obecnie panuje „moda” na mówienie o
depresji poporodowej i udzielanie wsparcia matkom - ale żadna z nas nie
otrzymała takiego wsparcia w temacie problemów z karmieniem.

Kolejny problem pojawia się, gdy idziemy z dzieckiem do lekarza. Bez względu
na to, czy jest to wizyta kontrolna, szczepienie, czy interwencja w przypadku
choroby malca - jesteśmy pytane o karmienie. To oczywiście jest uzasadnione,
w końcu rozmawiamy z lekarzami, którzy muszą dobrze poznać nasze dziecko.
Jednak kompletnie nieuzasadnione są raniące komentarze, przytyki, potępiające
tyrady , wścibskie dopytywanie. Lekarz powinien uszanować naszą intymność,
odnotować fakt, że dziecko jest karmione sztucznie i pomóc nam wybrać
najlepszą mieszankę, omówić sposób karmienia, reakcje przewodu pokarmowego
dziecka itp. Z gabinetu lekarskiego powinnyśmy wyjść zadowolone i spokojne o
dziecko. Niestety - najczęściej wychodzimy czerwone z upokorzenia,
zapłakane , pognębione.

Tak szeroki nacisk i propaganda na temat karmienia naturalnego nie pozostaje
bez wpływu na osoby z otoczeni , z którymi się stykamy.
Ile razy można odpowiadać na pytania krewnych, znajomych, sąsiadów czy
wreszcie nawet obcych osób - czy karmimy piersią?
Ile razy musimy bronić swojego prawa do prywatności i nie dać wciągnąć się w
tłumaczenia - dlaczego nie?
Ile razy zdarzyło się, że nasze wyjaśnienia komentowano z lekceważeniem i
dalej wtrącano się w nasze intymne sprawy?
Nie tylko młode matki słyszą słowa potępienia - ojcowie też spotykają się z
przykrymi komentarzami- np. w miejscu pracy itp. Komentarzami kompletnie
obcych osób, które nagle czują się kompetentne i chętne do dyskusji o naszych
piersiach, brodawkach i kanalikach mlekowych.

A - tak, żeby nie było wątpliwości - to osobiście uważam, że (w większości przypadków) tzw "partnerski" układ w rodzinie - to nic innego, jak tylko wstęp do matriarchatu ...

Konkretny przykład - Spójrz na proporcję zaludnienia w Bieszczadach.
Ok. 60 - 70 % mężczyzn i tylko ok.30 - 40 % kobiet ...

Nie mam własnych dzieci - patrząc z obserwacji, myślę, że ten symbiotyczny okres to pół roku lub rok. Ale nawet i wtedy byłabym przeciwna temu, żeby kobieta poświęciła dla dziecka wszystko - własne zainteresowania, pragnienia, odpoczynek, itp...

Znając optynakbe warunki rozwoju dziecka wiemy, że żłobek nie jest idealnym środowiskiem wychowawczym. Niemożliwy jest tam bowiem pogłębiony indywidualny kontakt dziecka z osobą dorosłą - ten kontakt, który warunkuje charakter nastawienia wobec świata i daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Z uwagi na dużą liczbę osób w najbliższym otoczeniu, suma bodźców społecznych, które docierają do dziecka, znacznie przekracza możliwości ich zasymilowania. Łatwo wówczas o wystąpienie objawów nadpobudliwości

Nie bez znaczenia pozostaje również, zwłaszcza na początku okresu poniemowlęcego [czyli pierwsza połowa drugiego roku życia] fakt przebywania przez parę godzin dziennie z dala od matki, do opieki której dziecko przyzwycziło się i której brak sprawia mu przykrość. Jest to główny powód stwierdzonych stosunkowo często zaburzeń emocjonalnych u dzieci wychowywanych w żłobku (por. też H. Olechnowicz, Stan psychiczny dzieci w wieku poniemowlęcym w żłobku W: Pediatria Polska 1959, nr 4; J.Kostrzewski, Rozwój dziecka ze żłobków i domów rodzinnych W: Przegląd Psychologiczny 1973 nr 1)

Od 7 miesiąca [mowa o 7.miesiącu ciąży] dziecko uczy się rytmu serca swej matki

Lee Salka który noworodkom na sali odtwarzał z taśmy rytm serca matki. Dzieci te mniej krzyczal, mniej płakały, mniej chorowały, miały mniej trudności z oddychaniem, lepiej piły i spały, szybciej przybierały na wadze

W innych badaniach stwierdzono, że dwudniowe noworodki dają pierwszeństwo takiemu sposobowi ssania, który zapewnia im słuchanie rytmu serca matki przed takim, który powoduje słuchanie głosu męskiego czytającego wierszyki dziecięce. G.Kolata relacjonuje również podobne badania, w których proszono ojców obecnych przy porodzie, aby przez następne dwa dni przemawiali do dziecka tak dużo, na ile jest to możliwe. W próbie ssania noworodki nadal preferowały dźwięk serca matki nad głos ojca

Dziecko rejestruje również w pamięci głos matki, co udokumentowały badania Manaciniego. Noworodki preferowały taki sposób ssania, który zapewniał im słuchanie głosu matki (a nie głosu innej kobiety)

Fakt pamięci spostrzeżeń słuchowych okresu prenatalnego potwierdzają również obserwacje rodziców, gdyż dziecko do 2 roku życia rozpoznaje głos matki lepiej niż kogokolwiek innego

Jaki model malżeństwa Ci odpowiada?