Normalnie gramy role według tego samego scenariusza!
Chociaż jak narazie uważam, że w cale nie jest nam gorzej niż przed ślubem!
Acha: i nie są to moi rodzice tylko żony

Zencognito - błogosławieństwo boga na pewno jest nic nie warte. Natomiast błogosławieństwo Boga pozwala człowiekowi żyć pełnią (przebóstwionego) człowieczeństwa. Tyle tylko że zawsze jest łaską i nie można go kupić.

PS.: Druga sprawa - błogosławieństwo to nie tylko/nie zawsze brak trosk.

Czyli innymi słowy spełnienie pewnych warunków może zapewnić błogosławieństwo Boga, a samo błogosławieństwo nie musi być dla ludzi ulgą/pomocą/przyjemnością.

decyzja o kredycie była bardzo trudna i tylko jeden bank zgodził się nam go udzielić... ale były 3 wyjścia: 1. zostać u rodziców jako dzieci które bawią się w dorosłych 2. wynająć mieszkanie 3. zamiast wynajmować to za te 500, 600, 700 spłacać raty...
goostaf - masz szczęście jeśli rodzice nie wtrącają się do twojego małżeństwa. ja z początku miałam z tym problem moja mama mówiła: powiedz mu...coś tam a niby dlaczego ona mu tego nie chciała powiedzieć? rodzice są dobrzy na odległość! niektórzy nie dostrzegają że mają już dorosłe dzieci! dlatego my myślimy przedewszystkio o sobie nawzajem i teraz dopiero o dziecku! bo dzieci urosną i będą chciały żyć własnym życiem a my zostaniemy sami ze sobą i musimy mieć wspólne zainteresowania przyjemności i inne sprawy...

Mniej-więcej.
Z tym że uważam że Bóg zawsze błogosławi, tylko nie zawsze w taki sposób w jaki oczekuje się tego błogosławieństwa. Tzn. nie błogosławi w sensie "usuwa przeciwności", ale błogosławi w sensie "pomaga je przetrwać".

1. Ja pierniczę! Chyba Cię lubię!

2. Pierwsze wyjście: jakbym żonę słyszał . W ogóle to też rozważamy takie same 3 wyjścia. Właśnie rozglądamy się za działką. Ale to potrwa jeszcze kilka dobrych lat biorąc pod uwagę nasze finanse.

3. Teściowie się nie wtrącają bo sami mieszkali kilka lat u swoich rodziców . Są bardzo w porządku. Nasz pokój jest naszym pokojem.

4. Baaardzo chciałbym być tatusiem, ale Twoje podejście jest moim podejściem. Nie można za cel życia obierać sobie podporządkowanie dziecku, bo dzieci odchodzą, a małżonka zostaje . A poza tym pustka.

5. Ops! Chyba po raz kolejny naraziłem się administracji...

dlaczego się naraziłeś??

my na szczęście działkę dostaliśmy od babci więc jesteśmy w lepszej sytuacji niż większość młodych małżeństw...

poza tym też mi się czasem wydaje że nasze małżeństwo ogarnęła stagnacja a potem jest renesans uczuć i... w ogóle renesans...

apropo dzieci to ks. na "kolędzie" pyta nas: a ile lat po ślubie? 2? coś ta wasza miłość jest nieowocna!!! jak ja źle się wtedy poczułam... ile dzieci można mieć zaraz po ślubie nie licząc bliźniaków? 1? a gdyby ktoś naprawdę się starał i nie mógł?

Nasza miłość też bezowocna. Bo - nawet jakby cudem ten owoc się jakoś przytrafił - to nawet nie mielibyśmy go gdzie trzymać - skoro nawet rzeczy nie mamy swoich gdzie teraz trzymać (wiekszość leży byle gdzie). łóżeczko na pewno by sięnie zmieściło - nawet nie da się stołu zmienic na troszkę wiekszy bo już by sie nie dało nawet przeciskać po pokoju.

agatko a myśleliście o wynajęciu mieszkania? my wynajmowaliśmy prze 3 m-ce ale na szczęście dostaliśmy tą działkę i przeprowadziliśmy się żeby szybciej wybudować bo płaciliśmy tyle za czynsz+media że teraz raty nas tyle wynoszą... ale gdyby nie ta działka to dalejbyśmy wynajmowali albo wzięli kredyt na mieszkanie w bloku i tyle młode małżeństwo musi być samo, my np jak się pokłócimy to zaraz wszyscy wiedzą i wtrącają swoje 3 grosze, albo jak płaczę bo mi czasem smutno to niby pocieszają... albo jak mąż gra na kompie żeby się odstresować to zaraz "znajdują się" jakieś inne ważniejsze prace!

Goostaf to Ty chyba jesteś jakiś wyjątkiem ...bo ja też znam pary, które podobnie jak Agata po tylu latach hamowania popędu i niszczenia go po wstąpieniu w związek narzekają ( z reguły mężczyzna, ale czasami też kobiety ) że im/albo przynajmniej jednej ze stron już się nie chce - bo nauczyli się przez tyle lat żyć bez tego. Ja z obserwacji wiem, że zachowanie czystości małżeńskiej nie jest czymś co zapewni trwałość małżeństwu ( jak co niektórzy lubią to mówić )...rozpadają się bowiem zarówno to jedne jak i drugie małżeństwa ( wystarczy wejść na strone chociażby trudnych małżeństw, żeby się o tym przekonać )
Inną rzeczą jest sprawa mieszkaniowa...Agato naprawdę dobrą sprawą jest wyjazd za granicę. W tej chwili Holandia otworzyła swoje granice - może byście jednak spróbowali. Wasza sytuacja jest chora i dodatkowo zabija między wami uczucie. Musicie to jak najszybciej przerwać. jeżeli obydwoje pracujecie to pomyślcie o kredycie hipotecznym...po co komuś płacić czynsz skoro możecie opłacać swoje mieszkanie....działajcie póki jest co ratować!!

w naszym kraju polityka pro rodzinna właśnie tak wygląda: jak nie masz bogatych rodziców albo nie pracujesz za granicą to radzcie sobie sami!! niby co to za gratis takie becikowe? powinni to zamienić na dłuższy urlop macierzyński!! 1000 to właśnie 5 tyg więcej! a te które chcą zaraz wracać do pracy to i tak stać na niańki...

Nic odkrywczego nie napiszę, bo twierdzę - podobnie jak Desdemona - że ta cała sytuacja jest chora.

Nie sądzę natomiast, by sytuacja zachowywania czystości przed ślubem mogła wpłynąć na Waszą obecną relację. Bo wyobraźcie sobie, że po ślubie mieszkacie oddzielnie? Czy wtedy byłoby tak samo jak teraz?

Cóż, my też nie mamy łatwo (jesteśmy prawie rok po ślubie). Przeprowadziłam się do innego miasta, od października szukałam pracy i nic. Pracuje tylko mąż, a mieszkamy w mieszkaniu teściów, ale na szczęście bez nich W listopadzie urodzi nam się dziecko, więc jest przed nami perspektywa jednej pensji przez dłuższy czas. Ale wiecie co, sami tego chcieliśmy i jesteśmy szczęśliwi. Wiemy, że jesteśmy na swoim miejscu, że tak ma wyglądać nasze życie w tej chwili. Czasem pojawia się strach o przyszłość, ale to zupełnie ludzkie. Człowiek chyba z natury chciałby żyć wygodnie i przyjemnie. Czasem jednak trzeba się dostosować do warunków i mieć nadzieję na lepszy czas.

Radzę Ci Agato27, porozmawiać z mężem. Ta trudna sytuacja sama się nie rozwiąże. Zamiast patrzenia się w sufit, zajmij się czymkolwiek (poczytaj, pójdź na spacer, rower, ugotuj obiad, namów męża na wspólne wyjście). Spójrz na swoją sytuację jak na coś, co jest chwilowe i staraj się nie tracić nadziei pamiętając, że Pan Bóg nad Wami czuwa i nie pozwoli Wam zginąć. Umocnij więź z mężem, otwórz się, bo naprawdę łatwiej jest dzielić trudy z drugim człowiekiem - zwłaszcza z ukochanym mężem.

Pozdrawiam.

"Bo wyobraźcie sobie, że po ślubie mieszkacie oddzielnie? Czy wtedy byłoby tak samo jak teraz?"

JA sobie tego nie muszę wyobrażać. Przez większosć czasu - mieszkamy oddzielnie - średnio 2 dni w tygodniu jesteśmy/śpimy razem w tym pokoju u teściowej.
W pozostałe dni - ja siedzę u swoich rodziców, mąż u swoich.

Oddzielnie w sensie niezależnie od rodziców

I pytanie: dlaczego nie mieszkacie razem?