Odpowiem ci, jo_tka. To odbywało się w mieszkaniu vis a vis przy ich otwartych szeroko drzwiach. Byli już ubrani, gotowi do wyjścia, a dziecko płakało przeraźliwie głośno. Przez judasza podglądnęłam, co takiego się tam dzieje. Nie ważne, jak to nazwać: ciekawością z mojej strony czy inaczej, nie ważne. Ważne było to, co zobaczyłam. Tatuś owego płaczącego dziecka przebiegł w jego stronę z butelką wódki...i dziecko się uciszyło. Z tego wysnułam wniosek, że dzieje się tam coś okropnego. Powiedziałam mężowi, który zareagował po prostu wtargnięciem do ich mieszkania ze słowami, że tak powiem wychowawczymi.
I stało się, co się stało.

Masz też rację, że nie ma po co ładować się w problemy innych. Ale też i nie masz racji. Nie można bagatelizować, bo problem może być ogromnej wagi. No i masz szczęście, że nie jesteś świadkiem takowych lub podobnych sytuacji. Ale nie można przechodzić obojętnie obok problemów zwłaszcza dzieci tych nieodpowiedzialnych ludzi.

Poruszasz też tam kwerstię wdzięczności tych krzywdzonych. Przeciez nie po to się reaguje na te przykre zachowania, by ktokolwiek był wdzięczny, nawet o tym nie pomyślałam. Ale, że wręcz przeciwnie - "można dostać po uszach"- tego moigłam się spodziewać.

Reakcja mojego małżonka była spontaniczna, natychmiastowa, a później zaś nastąpiło chyba normalne zachowanie, czyli powiadomienie policji. A pomoc społeczna, jak piszesz, gdzie ona jest?! Zjawiła by się daleko za późno po kilkudniowych posiedzeniach, naradach, wywiadach środowiskowych.

Następny przykład z życia. Koleżanka mojej siostry była przez tatusia bita szerokim pasem, do czego przyznawała się tylko dziewczętom na lekcji W-F. Gdy nauczycielka ją pytała skąd te sine paski na jej ciele nie przyznawała się absolutnie do takiego katowania przez rodzica.
I, jak w takiej sutuacji ktokolwiek może zareagować, gdy sama zainteresowana neguje wszelkie podejrzenia?

Acha, zgadzam się z wypowiedzią karlusa, pozdrawiam.

Bobo - ja nie namawiam do braku reakcji przecież. Ja tylko mówię, że to nie takie proste... Masz rację - mam szczęście, że nie muszę reagować.

Ciągnąć temat dalej. Świadkowie molestowań, znęcania się nad dziećmi, bezbronnymi istotkami niejednokrotnie, są obarczeni (przynajmniej tu w Polsce) wieloma przykrymi doświadczeniami. Bo, trudno jest udowodnić takim pseudorodzicom ich "ciężką rękę". To takie wchodzenie w ich życie z butami. To, jakby wtrącanie sie w ich życie osobiste, tak przynajmnie oni uważają. Ale wszystkie dzieci nasze są. Troska o ich zdrowie i dobro jest naszą wspólną sprawą. Popieram media, które podnoszą tę kwestię (nie wymieniam wiele znanych programów TV (reklama).

Bobo a ile Ty już dzieci wychowałeś? (jeśli jesteś rodzaju żeńskiego to miej pretensje do siebie, że sie tak idiotycznie przedstawiasz. A może jesteś bez płciowcem?) A ponadto z mojego - no powiedzmy - sześćdziesięcioletniego życiowego doświadczenia; najpierw dziecka-wychowanka a potem ojca-wychowawcy wiem, że w katowaniu dominują matki a nie ojcowie. Conajmniej dziesięciokrotnie musiałem interweniować gdy matka szarpała swoje dzieci "jak chachor szmatą" (to po śląsku, w literackim języku polskim nie ma to porzekadło odpowiednika) Facetowi nie musiałem zwracać uwagi nigdy, bo nie było okazji. Tylko, że o katach-matkach się milczy, natomiast nawet tzw. "surowy ojciec" w babskim mniemaniu to kat. Dodam że miałem kolegę-sąsiada, któremu matka tak naderwała staw barkowy, że został kaleką na całe życie. Jeśli żyje, to ma teraz ok. 65 lat. Ale to jego ojciec przez osiedlowe "klachule" był uważany za brutala, bo owej mamie nieraz dał po pysku, gdy wściekała się na swoje dzieci i je wręcz maltretowała.
Pozatem ojciec, jak się wściecze, to da raz w tyłek. A matki jak zaczną bić, to gdyby je trzaśnięciem w pysk nie uspokoić, nawet gdyby zabiły jeszcze by się nad zwłokami znęcały. Radzę porozmawiać z więźniami obozów koncentracyjnych i zapytać kto się na więźniami bardziej znęcał, meżczyźni czy kobiety. Zresztą nie dawno zakończył sie proces amerykanki-żołnierza, która maltretowała więźniów irakijskich a gdy poczula "wolę bożą" to pod groźbą pistoletu zmuszała ich do kopulowania z nia.
Zacietrzewienie kobiet jest ich naturalną cechą, jako że uczucia u nich dominują nad zdrowym pomyślunkiem.
Ale czy jakokolwiek kobieta jest w stanie "wyjść z siebie" i popatrzeć na swoje postępowanie niejako z zewnątrz? Wątpię.

Po 1. Jestem kobietą
po 2. Wychowuję troje dzieci i jestem szczęśliwą mamą
po 3. karlusie, mój bobo to moja i tylko moja sprawa, tak chciałam, tak jest, czy ci się to podoba, czy nie, (a wcale nie musi). Gdybym wiedziała, że nazwiesz to idiotycznym przedstawianiem się, zapytałabym ciebie wprzódy!!!
Czy to, że ja też jestem ślązaczką oznacza, że mam się przedstawiać podobnie, jak ty? karluska??? No, wybacz, ale nie mogę zignorować tej twojej uszczypliwej uwagi.
po 4. Przykłady akurat męskie co do znęcania i katowania dzieci są całkowicie przypadkowe, bo akurat takowe przyszły mi na myśł
po 5. zgadzam się z tobą, że matki potrafią być ostrzejsze w "wychowywaniu" dzieci. (Dałam w cudzysłów, gdyż takie wychowanie drastyczne, o jakim piszesz też niejednokrotnie widziałam , czy to na ulicy, czy w sklepie. Szarpanie, poniewieranie fizyczne, poszturchiwanie. Nawet z boku na to patrząc, człowiek wstydzi się za taką mamusię.

Piszesz o "zacietrzewieniu kobiet jako o ich cesze naturalnej, i że ich uczucia dominują nad zdrowym umysłem." NIE, no z tym się nie zgodzę. Czy my mamy inny układ nerwowy niż wy - mężczyźni? A ileż to my możemy wytrzymać?! Zwłaszcza w teraźniejszych czasach, kiedy mąż jest dyspozycyjny w pracy zawodowej przez 24h/dobę. A my prasujemy, pracujemy zawodowo, gotujemy, robimy zakupy, sprzątamy etc, etc.
Weź poprawkę na wiele okoliczności, ot choćby na sutuację materialną ludzi, na sutuację socjalno-bytową, na szalony rytm życia. Tu nie ma miejsca nawet na jakiekolwiek uczucia. Zwracam się do ciebie, jak do mądrego dorosłego człowieka, który wie prawie wszystko o życiu, prawie - podkreślam.
W ogóle uważam, że zamiast nauk przedmałżeńskich lub może oprócz, powinni młodzi przed ślubem uczyć się życia w rodzinie i, jak wychowywać dzieci
A, może P. Bóg tak to wszystko ułożył, że tak wielu rzeczy uczymy się przez całe życie i tak wielu rzeczy się NIE NAUCZYMY. Bo to On jest wszystkowiedzący, a my mamy tu - na ziemi pracować i tą cnotą się wykazywać (między innymi). Pracować nad sobą i ze sobą.
Fajno, że dzielisz się swoimi spostrzeżeniami człowieka doświadczonego, ale nie miej się za wszystkowiedzącego, bo daleko ci do tego. (Jak każdemu z nas).

Sugerujesz, że można z miłości zakatować dziecko na śmierć?

Żaden sztywny algorytm opisujący życie nie będzie idealny. Wydaje mi się jednak, że statystycznie jak najbardziej można stwierdzić istotną korelację między liczbą połamanych kości u dziecka a temperaturą uczucia, jakim darzy je rodzic. A gdyby nawet tak nie było, to i tak uważam katowanie dzieci za koszmarne zwyrodnienie.

A w kwestii formalnej: nie mieszajmy bicia z katowaniem. Co innego jest komuś przyłożyć (słusznie czy nie), a co innego kopać leżącego do utraty przytomności.

Sweet i wszyscy inni: kiedy pisalem tego posta chodzilo mi dokladnie o to, co w ostatnim poscie napisal Sweet Child. Nie wiem czemu zostal tak a nie inaczej zrozumiany, ale chodzilo mi o to, ze zadne bicie i zadne wzgledy nie usprawiedliwiaja katowania.


Pijany Crosis

[...]

Crosis, masz rację, że żadne, ale to żadne względy nie mogą być usprawiedliwieniem katowania, czy molestowania dzieci.

I dlatego bardzo podobają mi się takie przedsięwzięcia odbywane w szkołach podstawowych, gimnazjach itd,( jak pogadanki z rodzicami, malowanie przez dzieci plakatów, innego rodzaju prace) na temat znęcania sie nad dziećmi i na temat przemocy w rodzinie. Z tych prac uczniów robione są wystawy, które oglądają potem rodzice i zapraszani goście. To jest dobra inicjatywa - takie nagłasnianie tego, jakby nie było smutnego tematu.


[...] - angua

Tak, napewno niektórzy wyładowują swoją frustrację na dzieciach, ae częściej te dzieci skatowane to wynik działania psychiki człowieka, który często w swoim życiu był sam bity przez rodziców i teraz to odreagowuje na swoich dzieciach. I trudno tu takiego człowieka nie usprawiedliwić w jakims stopniu, bo napewno taki czyn zsaługuje na karę, ale w takim przypadku napewno może być a nawet powinna być mniejsza.
Nie mozna bowiem traktować na równi osoby zdrowej psychicznie z osobą, która w dzieciństwie była bita przez rodziców. To już tylko człowiek, który nie ma poczucia sprawiedliwości mógłby karac takiego człowieka na równi ze zdrową osobą.

A co do strony, która katuje dziecko: tak naprawdę robią to i matki i ojcowie. Ważne jest jednak, by skupić się też na powodach katowania dzieci. A często konkretnych powodów nie ma, robi się to albo dlatego, ze dziecko płacze, albo dlatego, ze jest dobrym workiem treningowym.
Bardzo często w takich przypadkach nie ma uzasadnionego powodu bicia dziecka, nie ma ich winy. I ostatnia sprawa która jest ściśle związana z takim kstowaniem dzieci : co robić by je przed tym uchronić? Jakie kary byłyby najodpowiedniejsze dla takich rodziców?

Pozdrawiam

Tomaszu nie ma czegoś takiego, jak uzasadnione katowanie dziecka. Tu nie ma w ogóle problemu jego winy lub nie.

Moim zdaniem nikt zdrowy psychicznie nie będzie katował drugiego człowieka, nie mówiąc o własnym dziecku. Takie zapędy to potworne zwyrodnienie i zapewne osobista tragedia również samego kata. Na szczęście całościowy osąd możemy pozostawić Bogu, ale nie zmienia to mojej oceny katowania dzieci jako strasznej zbrodni, bez względu na okoliczności.

Głupota to mało powiedziane. Nie rozumiem takich ludzi jak mozna katować takie małe nie winne dziecko które nikomu nic nigdy nie zrobiło. Ludzie wyżywaja się na dzieciach bo wiedza że im nie oddadzą. Ja osobiście uważam że powinno się tak samo potraktować tych co ta kżywde robią jak oni traktują dzieci wtedy by zobaczyli jak taki maluch się czuje i cierpi.

Pulchniutka roczna dziewczynka przytula się do piersi swojej mamy, jedną rączkę ufnie opiera na ramieniu przytulonego do nich ojca. Maleństwo to Lena. Pozuje razem z rodzicami - Karoliną i Tomaszem, którzy w październiku biorą ślub.

Ta gdyńska rodzina pojawiła się właśnie - w ramach akcji "Kocham. Nie biję" - na tysiącu billboardów w całej Polsce. Kampanię i jej hasło wymyśliła Anna Mazepa-Sobiak, mama ośmiomiesięcznego Miłosza z Gdańska.

Więcej tu: Kocham. Nie biję - akcja przeciw przemocy w rodzinie.

Myślicie, że takie billboardy coś pomogą? To trochę przypomina akcję "Bo zupa była za słona", tyle że tu przedstawione są nie konsekwencje przemocy, a jej braku.

Ja, prawdę mówiąc, jestem nieco sceptycznie nastawiona. Nie wierzę, żeby tych, którzy rzeczywiście znęcają się nad dziećmi, skłoniło to do refleksji chociaż. Może bardziej zwróci uwagę osób, które wlepiają klapsa od czasu do czasu, ale chyba nie oni są adresatami kampanii.