Dwa wymiary moralności:

1. Samo unikanie ciąży - jest moralne tylko wtedy, gdy istnieją "słuszne powody dla wprowadzenia przerw między kolejnymi urodzeniami dzieci" (HV - więcej cytowała mateola). Jest niemoralne jeśli takich powodów brak, nawet gdy stosuje się NPR.

2. Metody.

a) sztuczne (np. prezerwatywa) - niemoralne, ponieważ...

Takie rozszerzenie zakresu metod "panowania nad światem" zagraża osobie ludzkiej, dla której właściwa jest, i pozostaje, metoda "samo-pano-wania", ona bowiem odpowiada zasadniczej konstytucji osoby. Ona to właśnie jest metodą "naturalną" Rozszerzenie metod "sztucznych" narusza natomiast konstytutywny wymiar osoby, pozbawia człowieka właściwej mu podmiotowości działania, a czyni go przedmiotem manipulacji.
Jan Paweł II, "Mężczyzną i niewiastą stworzył ich..." Tom 4. Sakrament, Rozdz. 3 Prawo życia dał im Bóg w dziedzictwo
http://www.kbroszko.dominikanie.pl/min_t4_3.htm

b) naturalne (okresowa wstrzemięźliwość) - moralnie dobre, zgodne z naturą człowieka.
Należy tu też dodać, że nauka Kościoła nie potępia pieszczot w akcie małżeńskim, ale jasno mówi, co tym pełnym aktem zjednoczenia jest.
Więcej tutaj:
http://forum.wiara.pl/viewtopic.php?p=196072&highlight=#196072

Nalezaloby wiec porowna a/k do noza. Nikt o zdrowych zmyslach nie da noza do reki dziecku- ktore prawie napewno zrobi sobie nim krzywde, ale kazdy pelnoletni moze zakupic noz w sklepie- pytanie do czego go uzyje. Moze nim pokroic chleb, ale moze i pozbawic kogos zycia. Mysle ze jest to trafniejsza metafora.

Prawdopodobnie dzieje sie tak dlatego, że zasady tworzą duchowni (z założenia teoretycy), a ja jestem praktykiem (długoletnim...) i najzwyczajniej w świecie ta teoria nie sprawdza sie w moim zyciu.

Podoba mi sie przykład z nożem. Nóż to narzędzie samo w sobie obojętne moralnie - nie jest ani dobry, ani zły. To człowiek nadaje mu moralny kontekst poprzez swoje intencje.
To, że nóż może zranić albo nawet zabić, nie powoduje zakazu jego używania.

te powody moga być różnej natury: i finansowej i zdrowotnej w wymiarze fizycznym i psychicznym, itd... tylko, czy gdyby te powody nie istniały, ludzie w ogóle ograniczali(by) płodność?

dlaczego w każdej dziedzinie można rozszerzać "panowanie nad światem" i nie grozi to naruszaniem "konstruktywnego wymiaru osoby", natomiast w kwestii seksualnosći katolik jest tak drastycznie ograniczony - może jedynie obserwować, bo inaczej coś mu zagraża.

Co do podmiotowości działania, o którą autor pisze - to trudno mi sobie wyobrazić, że np. kochająca żona trzymając członek swojego męża obcuje z przedmiotem, do którego doczepiony jest jej mąż... podczas, gdy w innej sytuacji, gdy ten członek jest w jej pochwie, obcuje już z całą osobą...

tłumaczenie, z jakim sie do tej pory spotkłam, nie brzmi przekonująco. Nie dociera do mnie - może nie jestem wystarczająco mądra, oczytana? Ale czy nawet wtedy nie mam prawa do wyjaśnienia na takim poziomie, żeby to do mnie dotarło?

Mateola, nie będę się wymądrzał, bo nie jestem wieloletnim praktykiem (raptem trzyipółtygodniowym ). Więc napiszę tylko tyle, co wiem lub przeczuwam.

Niestety, część ludzi chyba tak. Dlatego, że poczucie bogactwa (finansowego) jest względne dla wielu ludzi.
Na przykład zawsze można powiedzieć, że nie stać nas na remont pokoju dla dziecka (obecnie to naprawdę spory wydatek), a przecież musi maleństwu być dobrze. Jeden człowiek będzie z tego powodu odkładał jeszcze 2 lata decyzję o poczęciu dziecka, inny tylko kupi łóżeczko i wstawi je do własnego pokoju.

Nie w każdej dziedzinie, nie tam, gdzie narusza to jakikolwiek z boskich (nadanych przez Boga) "wymiarów osoby". A konstruktywny wymiar, to taki, który uzdalnia nas do tworzenia czegoś nowego, wartościowego. W przypadku płciowości, będzie to nowe życie. W przypadku rozumu, będzie to np. nowy, wartościowy wynalazek.

Znów zobaczmy, co oferuje nam świat: seksualność oderwaną od przekazywania życia.

Piszesz, że katolik może być w łóżku jedynie obserwatorem. Ale jest wręcz przeciwnie! Właśnie ma uczestniczyć, a nie obserwować! Dla dobra małżeństwa i dzieci, jeśli zostaną powołane do życia. Czyli dla dobra rodziny.

Poza tym naprawdę nie wiem, gdzie są te "drastyczne ograniczenia".

Może taki odbiór wskazówek Kościoła to efekt przekonania, że księża nie wiedzą nic o pożyciu małżeńskim? A konfesjonał? A tysiące małżeństw w poradniach rodzinnych? I przy tym ich dystans do sprawy, który umożliwia trzeźwy ogląd problemów?

Nie z "całą osobą" (skąd to sformułowanie?), a w sposób pełny.

Jeśli czytałaś "Deus caritas est" to wiesz, że Bóg przemienia swoją mocą miłość eros w agape. Czy dla małżeństwa może być piękniejszy moment na ten cud? Przyjmowanie i obdarowywanie, czułość i odpowiedzialność...

Czytałam, zwróciłam uwagę na to, że współistnieją na tym samym poziomie. Eros przechodzi w agape o tyle, że jest w małżeństwie pierwszy, ale potem nie ginie gdzieś w niebycie, bo jest równie istotny jak agape

Problem w tym, ze MSWiA nie zabrania zakupu broni, lecz reguluje, kto moze ja nabyc. Moga ja posiadac ludzie, ktorzy spelnia szereg warunkow.
Czy malzonkowie, po odpowiednim przeszkoleniu (np. na temat ktore pigulki sa wczesnoporonne) nie mogliby uzyskac "zezwolenia na bron"?
Zreszta porownanie na bron jest nieco niefortunne- pigulki hormonalne moga leczyc, a prezerwatywa moze byc jedynym zabezpieczeniem dla kobiety, ktora jest wykorzystywana przez meza- a trudno znalezc "dobroczynne" zastosowanie dla broni palnej- nawet jezeli zostaje ona uzyta w obronie wlasnej, wtedy moze komus odebrac zycie.

"Zezwolenie na posiadanie broni" tego rodzaju jak opisujesz, Krzysztofie, Kościół mógłby wydać tylko i wyłącznie w wypadku gdyby zaistniała realna konieczność obrony koniecznej.

W przypadku antykoncepcji takiej, jaka jest dziś - oznaczałoby to uznanie przez Kościół, że dziecko jest "wrogiem" człowieka którego można zamordować wg. własnego uznania - a na to Kościół nigdy nie pójdzie gdyż przeczyłby własnej roli powierzonej mu przez Chrystusa.

Stosowanie antykoncepcji jako środka pozwalającego na oderwanie od funkcji prokreacyjnej, godzącej w godność człowieka i stawianie seksu jako metody "relaksu" w oderwaniu od odpowiedzialności za to, co się robi (więcej w temacie NPR a antykoncepcja) - na to również Kościół nigdy nie przystanie.

Nie pisałem, że jedynie nowe życie jest wartością w sferze seksualności. Myślę, że tu też się zgadzamy. Zaakcentowałem jedynie, że nie wolno wartości nowego życia wyłączyć z aktu małżeńskiego.

To, że natura daje kobiecie czas niepłodny, nie znaczy, że naturalnie ją ubezpładania.

Nie odpowiem Ci przekonywająco nt. długich okresów "zawieszonego współżycia", bo mam zbyt krótki staż. Ale wiem, że warto uważnie wsłuchować się w to, co mówi na ten temat Kościół.

Czy nie uważasz, że w Kościele za mało się mówi o konieczności rozwoju miłości małżeńskiej?
Dla nas, kaznodziejów, życie małżeńskie jest terenem obcym. Możemy idealizować bądź brutalizować małżeńską rzeczywistość. Albo przedstawiamy małżonków jako aniołów, albo sprowadzamy na poziom biologii i popędów. Ja wiem, że ornitolog nie musi latać, a chirurg nie musi dać sobie uciąć ręki. Pięknie, tylko te metafory zawodzą w odniesieniu do życia małżeńskiego i rodzinnego. Myślę, że tu się niewiele zmieni, dopóki teologię będą uprawiać jedynie ludzie żyjący w celibacie. Dopiero gdy przyjdą teologowie świeccy, zacznie się coś zmieniać, zaczniemy inaczej patrzeć na człowieka. Odarliśmy cielesność człowieka z piękna, głosząc, że współżycie wymaga usprawiedliwienia, choćby przez to, że powinno być nastawione włącznie na przekazanie życia. To słuszna skądinąd perspektywa, bo rzeczywiście seks oderwany od płodności staje się zaprzeczeniem siebie samego, jednak seks jest najpierw darem dla małżonków jako sposób budowania wspólnoty miłości, a więc również właściwego środowiska dla dziecka, dla potomstwa.
Chodzi o nową duchowość i celibatu, i życia małżeńskiego. Nie można podtrzymywać mitu, że wartość życia chrześcijańskiego polega na odseparowaniu od świata i zajęciu się Panem Bogiem, tak jakby wcielenie Syna Bożego nigdy nie miało miejsca i jakby Kościół nie był ciałem Zmartwychwstałego, a jedynie jeszcze jedną instytucją pozwalającą kaście kapłańskiej, jak to ktoś powiedział, spokojnie przejadać nieuświadomioną hojność wiernych. Dopóki słowo Kościół nie będzie nam się kojarzyło ze wszystkimi ochrzczonymi, a tylko z klerem, nic nie zrozumiemy z Kościoła. Jesteśmy po to, by mu służyć. Mówi się, że trzeba dać więcej miejsca świeckim w Kościele. Ale zaraz... Kto tu komu daje miejsce? To świeccy nam dają miejsce. Najczęściej jest tak, że dopuszczamy do różnych funkcji w Kościele tylko takich świeckich, którzy mówią głosem kapłanów — świeccy mają wnosić swoje niepowtarzalne doświadczenie i widzenie Boga żyjącego w dzisiejszym świecie. Przychodzi też czas, żeby zastanowić się nad pluralizmem poglądów, pluralizmem upoważnionym, gdyż w Kościele pojmowanym jako wspólnota wiary i miłości w wielu sprawach ważnych dla człowieka nie ma jednego stanowiska. Gdy np. mówimy o etyce seksualnej, nie mogę zbyt łatwo odrzucić nauczania papieskiego, ale nie mogę zbyt łatwo odrzucić argumentacji reszty Kościoła. Znam prywatne zdanie wielu biskupów i teologów i wiem też, że część dzisiejszego nauczania jest uwarunkowana historycznie. http://www.mateusz.pl/wdrodze/nr346/01-wdr.htm

Obawiam się, że nie o to chodziło Benedyktowi XVI. Dokładnie jest tak:

Kocha jednak nie sama dusza, ani nie samo ciało: kocha, człowiek, osoba, która kocha jako stworzenie jednostkowe, złożone z ciała i duszy. Jedynie wówczas, kiedy obydwa wymiary stapiają się naprawdę w jedną całość, człowiek staje się w pełni sobą. Tylko w ten sposób miłość – eros – może dojrzewać, osiągając swoją prawdziwą wielkość.

Nasze refleksje o istocie miłości, początkowo raczej filozoficzne, przywiodły nas, przez dynamikę wewnętrzną, aż do wiary biblijnej. Na początku zostało postawione zagadnienie, czy różne, a nawet przeciwstawne znaczenia słowa miłość mają na myśli jakąś głęboką jedność, czy raczej powinny pozostawać rozdzielone. Przede wszystkim jednak wynikła kwestia, czy przesłanie o miłości ogłoszone nam przez Pismo Święte i Tradycję Kościoła miałoby coś wspólnego z powszechnym doświadczeniem ludzkiej miłości, czy wręcz przeciwstawiałoby się jemu. W tym względzie natrafiliśmy na dwa fundamentalne słowa: eros jako określenie miłości « ziemskiej » i agape jako wyrażenie oznaczające miłość opartą na wierze i przez nią kształtowaną. Obydwa pojęcia są często przeciwstawiane jako miłość « wstępująca » i miłość « zstępująca ». Są także inne podobne klasyfikacje, jak na przykład rozróżnienie pomiędzy miłością posesywną i miłością ofiarną (amor concupiscentiae — amor benevolentiae), do którego czasami bywa dołączona jeszcze miłość interesowna.
W dyskusji filozoficznej i teologicznej te rozróżnienia często były zradykalizowane aż do autentycznego przeciwstawienia: typowo chrześcijańską byłaby miłość zstępująca, ofiarna, właśnie agape; kultura zaś niechrześcijańska, przede wszystkim grecka, charakteryzowałaby się miłością wstępującą, pożądliwą i posesywną, czyli erosem. Chcąc doprowadzić do ostateczności to przeciwstawienie, istota chrześcijaństwa byłaby oderwana od podstawowych relacji życiowych ludzkiego istnienia i stanowiłaby dla siebie odrębny świat, który mógłby być uważany jako godny podziwu, ale całkowicie odcięty od całości ludzkiej egzystencji. W rzeczywistości eros i agape — miłość wstępująca i miłość zstępująca — nie dają się nigdy całkowicie oddzielić jedna od drugiej. Im bardziej obydwie, niewątpliwie w różnych wymiarach, znajdują właściwą jedność w jedynej rzeczywistości miłości, tym bardziej spełnia się prawdziwa natura miłości w ogóle. Także jeżeli eros początkowo jest przede wszystkim pożądający, wstępujący — fascynacja ze względu na wielką obietnicę szczęścia — w zbliżeniu się potem do drugiej osoby będzie stawiał coraz mniej pytań o siebie samego, będzie coraz bardziej szukał szczęścia drugiej osoby, będzie się o nią coraz bardziej troszczył, będzie się poświęcał i pragnął « być dla » niej. W ten sposób włącza się w niego moment agape; w przeciwnym razie eros upada i traci swoją własną naturę. Z drugiej strony, człowiek nie może żyć wyłącznie w miłości oblatywnej, zstępującej. Nie może zawsze tylko dawać, musi także otrzymywać. Kto chce ofiarować miłość, sam musi ją otrzymać w darze. Oczywiście, człowiek może — jak mówi nam Chrystus — stać się źródłem, z którego wypływają rzeki żywej wody . Lecz aby stać się takim źródłem, sam musi pić wciąż na nowo z tego pierwszego, oryginalnego źródła, którym jest Jezus Chrystus, z którego przebitego Serca wypływa miłość samego Boga (por. J 19, 34).

Cały problem w tym, że ten zakaz antykoncepcji nie jest sprzeczny z Biblią. Nie znajduje w niej mocnego uzasadnienia, ale też nie jest jawnie z nią sprzeczny. Po prostu wyższy w hierarchi ustawodawca nie uregulował sprawy precyzyjnie i pozostawił pole do popisu dla instancji niższego szczebla.

Przywiozłem ze sobą zapis znamiennej dyskusji sprzed 10 lat między kardynałem Franzem Königiem a kardynałem Josephem Ratzingerem na temat, który poruszamy. Chciałbym, żebyś przeczytał jej fragment:

RATZINGER: W historii nauczania Kościoła miały miejsce — co trzeba powiedzieć — decyzje, które wydawano w majestacie autorytetu Kościoła, ale zarazem przy nadużyciu tego autorytetu. (...) Regułą postępowania w przyszłości musi być dla Kościoła dokładne ostrożne wyważenie, jak daleko można się posunąć, nie tracąc z oczu rozmaitych pewników. (...)
KÖNIG: Ale to, co powiedziałeś o ostrożności jako regule w postępowaniu Kościoła, powinno odnosić się także do tematu regulacji urodzin. W tej sprawie wmanewrowano się przecież w ślepy zaułek, głównie z powodu rozróżnienia, kwestionowanego także przez medycynę, na metody „sztuczne” i „naturalne”; tak jakby również pod względem moralnym wszystko sprowadzało się do spłatania figla naturze! W dzisiejszym świecie, w którym rozpowszechniają się takie zjawiska jak seksizm (oznaczający dominację jednej, silniejszej płci męskiej nad drugą) i promiskuityzm (styl częstej zmiany partnera bez uczuciowego związku), nauczanie Kościoła powinno wziąć za cel humanizację w małżeństwie i rodzinie.
RATZINGER: Argumentacja Kościoła w tej kwestii była na pewno dotąd zbyt często abstrakcyjna, wywodziła się z założeń filozoficznych, metafizyki i sens nauczania pozostawał dla wielu niezrozumiały. Co innego rozumie pod pojęciem „natura” lekarz, co innego metafizyk, a jeszcze inne znaczenie ma to słowo w języku codziennym. (...)
KÖNIG: Powstaje wrażenie, jakby katolicka teologia moralna obracała się wyłącznie wokół tych tematów, do tego jeszcze z owym irytującym rozróżnieniem na „sztuczne” i „naturalne” metody zapobiegania ciąży. Bardzo wielu ludzi nabiera przy tym przekonania, że regulacja urodzin graniczy z aborcją. W ten sposób ryzykuje się utratę wiarygodności w tym, co z moralnego punktu widzenia najistotniejsze.
RATZINGER: Terminologia „sztuczne — naturalne” wywołuje niewątpliwie nieporozumienia i kieruje cały problem na niewłaściwie tory.

Tak uwazasz? To nic tylko czekac jak nam zabronia jesc czekolady, jezdzic na rowerze czy grac w pilke - przeciez zakazanie ktorejs z tych czynnosci nie jest sprzeczne z Biblia, a umocowanie w niej rownie mizerne co i a/k sie znajdzie.
Co do precyzyjnych regulacji - dlaczego w przypadku kazdego innego przykazania mamy sie kierowac wlasnym sumieniem przy ocenie grzechu a akurat w 6 wszystko zostalo "uregulowane"?

Problem grzechu śmiertelnego staje się szczególnie palący w odniesieniu do ludzkiej seksualności. Żyjemy w czasach rozpasanej erotyzacji życia. Ale być może jest to w pewnej mierze reakcja na przeciwną skrajność, a mianowicie na demonizowanie wszystkiego, co związane z seksem. W swoim czasie istniała koncepcja grzechu śmiertelnego ex toto genere suo (w każdym swym rozmiarze), według której w niektórych dziedzinach ilościowo drobny wymiar sprawy nie chroni przed grzechem śmiertelnym. Taką dziedziną miała być seksualność. Otóż dość precyzyjnie brzmiące VI przykazanie (Nie cudzołóż!) rozciągano na wszelkie przejawy nieporządku (czy też po prostu trudności) w sferze seksualnej, które z kolei ex toto genere suo uważano za grzech śmiertelny. Efekt jest taki, że chociaż Pan Jezus nic nie mówił o masturbacji i antykoncepcji, a bardzo dużo nauczał np. o przebaczeniu, to w konfesjonałach oraz na katolickich portalach rozmawia się dużo więcej o masturbacji i antykoncepcji niż o przebaczeniu. Ciekawe, że o masturbacji (onanizmie) w ogóle nie mówi się w Biblii. Historia Onana bowiem (Rdz 38,1nn) dotyczy stosunku przerywanego będącego wynikiem niechęci do wypełnienia prawa tzw. lewiratu, a nie masturbacji. Do powstania pewnej obsesji na tle ludzkiej seksualności przyczynił się św. Augustyn, który wśród złych skłonności, które zapanowały nad człowiekiem po grzechu pierworodnym, na pierwszym miejscu wymienia pożądanie seksualne. Co gorsza, przekazywanie grzechu pierworodnego dziecku Augustyn łączy z fizycznym aktem płciowym rodziców, a szczególnie z towarzyszącymi temu aktowi cielesnymi emocjami 2 Nic dziwnego, że tego rodzaju teorie zaowocowały pełnym podejrzeń myśleniem o seksualności i doszukiwaniem się w niej diabelskich zapachów.

W dyskusji o grzechu śmiertelnym ważnym wątkiem jest relacja pomiędzy prawem Bożym a prawem kościelnym. Chodzi przede wszystkim o to, czy Kościół ma prawo ustanawiać dyscyplinę (niewynikającą z przykazań Bożych) pod sankcją grzechu ciężkiego. Jeszcze nie tak dawno złamanie nakazanego postu było uważane za bardzo poważny grzech: „Zdaniem moralistów, post [jakościowy] obowiązuje pod grzechem ciężkim, chyba że spożyje ktoś niedużą ilość zakazanych potraw i napojów. Zdaniem Noldina, spożycie ponad 60 gramów mięsa jest z całą pewnością grzechem ciężkim” 3 Tego rodzaju poglądy dziś raczej śmieszą, ale problem pozostaje. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Wierni są zobowiązani do uczestnictwa w Eucharystii w dni nakazane […]. Ci, którzy dobrowolnie zaniedbują ten obowiązek, popełniają grzech ciężki” (nr 2181). Uczestnictwo we mszy świętej w dni nakazane nie jest jednak przykazaniem Bożym, lecz przykazaniem kościelnym. Oczywiście, Kościół ma prawo ustanawiać dyscyplinę i regulować postępowanie wiernych, ale czy pod sankcją grzechu ciężkiego? Wybitny moralista Bernhard Häring stwierdza: „Jestem zdania, że Kościół nigdy nie powinien nakładać żadnego pochodzącego od człowieka prawa pod groźbą grzechu śmiertelnego, co jest równoznaczne z groźbą wiecznego potępienia. Dlatego tak mi się wydaje, że nie potrafię wyobrazić sobie jakiegokolwiek pozytywnego prawa, które wprost nie wynika z Ewangelii ani nie wiąże się z naturalnym prawem wypisanym w sercu ludzkim i stąd nieodkrytym przez wspólnie dzielone doświadczenie i wspólną refleksję, a które mogłoby być tak ważne, że byłoby proporcjonalne do groźby kary wiecznej”

Tak uwazasz? To nic tylko czekac jak nam zabronia jesc czekolady, jezdzic na rowerze czy grac w pilke - przeciez zakazanie ktorejs z tych czynnosci nie jest sprzeczne z Biblia, a umocowanie w niej rownie mizerne co i a/k sie znajdzie.

Co do precyzyjnych regulacji - dlaczego w przypadku kazdego innego przykazania mamy sie kierowac wlasnym sumieniem przy ocenie grzechu a akurat w 6 wszystko zostalo "uregulowane"?