Witam. Od pewnego czasu, gdy wszedłem w okres dojrzewania ( mam prawie 15 lat ), zacząłem strzasnie być przygnębiony i smutny po wyjściu z kina i po obejrzeniu naprawde dobrego filmu. Może to być absurdalne, bo przecież to tylko film. Lecz nie moge sobie poradzić z tym uczuciem że moje życie nigdy nie będzie wyglądało jak to w filmie np. Avatar czy Zmierzch ( 3 część oglądałem wczoraj i dlatego tu pisze ). Prosze bardzo o pomoc gdyż to uczucie jest strasznie uciążliwe i pozbawia mnie radości... Nie wiem czy to dobry temat, bo nie wiem gdzie go umieścić a nie wiem gdzie znaleźć pomoc. Dlatego licze na wyrozumiałość.

Co oznacza że Twoje zycie nie będzie tak wyglądać? Tez przeleciałbym się tym helikopterem z Avatara, ale nie wiem czy o to chodzi.

Nie, po prostu chodzi o to że po filmach i nie tylko, Także po jakiś przeżyciach które zdażają mi się nie na co dzień np. wyjazdy na wakacje, święta etc., czuje się przygnębiony i smutny po prostu że to już się skończyło i nigdy nie wróci... Nie wiem jak sobie z tym poradzić...

Wydaje mi się że to naturalne że po wielkich uniesieniach czujemy smutek, wracamy do czegoś spokojnego. Ale warto starać się nie dzielić życia na okresy wzlotów i upadków. Nie do końca tez żyć chwilą, tymi 5 minutami z 24 godzinnej doby. Oglądnąłeś film to super, spotkaj się teraz z kimś aby o tym pogadać. Były fajne święta, no to warto aby wynikły z nich też owoce duchowe dla Ciebie. Jeśli uznasz że dany dobry czas się skończył, a nie trwa w postaci wspomnień, nastawienia, jakichś owoców, to może tu jest problem. Spróbuj nie wyznaczaj sobie granicy. Pamiętaj też że może po prostu przeżywasz taki okres w życiu i nie jest tak że całe życie takie będzie. Myślę że to co najlepsze Cie dopiero czeka i spróbuj zrobić tak aby każdy dzień był przygotowaniem na to co nastąpi dobrego.

Spróbuje się zastosować do twojej rady. Jednak ciężko będzie.

Pomogłeś mi bo przyznam że nie mam z kim, i wstydze sie o tym porozmawiać z rodzicami lub kim kolwiek innym.

Radek PL...cale zycie przed toba
ja w twoim wieku tez bylam przygnebiona, zycie bylo nudne
czulam podobnie jak ty
teraz mam duzo wiecej lat...i na podst. mojego zycia pewnie nie jeden dobry film by powstal:):)
nie martw sie ....

Radek PL. mam inną radę.
Spróbuj pokochać chwilę w której właśnie żyjesz.
Właśnie teraz oglądasz piękny film.
Właśnie teraz wspominasz ów piękny film i on wraca do Ciebie w Twoim umyśle.
Właśnie teraz jest Ci trochę smutno, bo na ten film już pewnie się nie wybierzesz po raz drugi. Ten smutek jest docenieniem wartości filmu.
Właśnie dziś jednak, możesz postanowić o tym, że pójdziesz na ten film jeszcze raz, albo dopóki żyjesz, będziesz dobrze wspominał ten film i opowiadał o nim.

Nawiasem, ja mam takie trzy filmy sprzed 40 lat Dwa są znane i weszły do najlepszych kart w historii kina: "Cabaret" Boba Fosse'a, "Szepty i krzyki" Ingmara Bergmana, trzeci "Umrzeć z miłości" Andre Cayatte'a - zupełnie zapomniany.

Spróbuj nauczyć cieszyć się tym, że żyjesz
Są ludzie, którzy nie dożywszy Twego wieku - umarli. A Ty żyjesz. Możesz podziwiać piękno świata, przyglądać się pięknym istotom, ludziom, aniołom... To wszystko jest wokół Ciebie
To wszystko jest dla Ciebie

I jeszcze jest nadzieja... Nadzieja, że jutro to wszystko co piękne - nadal będzie istniało

Radek PL, pozdrawiam Cię serdecznie

RadekPL jest jeszcze jedna kwestia, bo myślę że nie warto zazdrościć bohaterom filmowym. Zauważyłem że nieraz w życiu jest tak że innym czegoś zazdrościmy, podczas gdy znajdzie się niejeden człowiek który nam zazdrości, choć wydaje się że nasze życie jest takie "zwykłe". Każdy z nas ma w sobie i swoim życiu coś wartościowego, czego inni nam zazdroszczą. Ważne aby nie popadać w tym w depresje, lecz doceniać to co mamy, poczuć że jesteśmy wartościowi. I to jest możliwe, nie interesuje mnie tu pisanie ładnie i poetycko, naprawdę widzę że to jest możliwe.