Zgadzam sie.

Kiedyś w moim "poprzednim życiu" idąc po ulicy jednego z największych polskich miast z moją przyszłą żoną zostaliśmy przez pewną staruszkę poproszeni abyśmy zaprosili ją na herbatę. Ja odmówiłem. Co zrobiłbym dzisiaj?
Jak możemy w ogóle spokojnie zasypiać, wiedząc że w tej chwili ludzie umierają z głodu, umierają w samotności, jakiemuś dziecku śpiącemu na ulicy w biednych dzielnicach Indii, Brazylii nieleczony rak rozrywa wnętrzności. W Ameryce Południowej gdy dzieci proszą wieczorem matki o coś do jedzenia, te podobno mówią im że zaraz coś ugotują wstawiają garnek z wodą i gotują ją tak długo aż dzieci nie zasną (dokument "nakarmimy świat" jeśli się nie mylę). W Kazachstanie dzieci upośledzone w sierocińcu są zakuwane w dyby-krzesło z wyciętą dziurą na siedzeniu (J.H.Bader "W rajskiej dolinie wśród zielska"). Tak spędzają swoje życie. Całe. Jak możemy spokojnie żyć? Nie mam pojęcia a jednak tak właśnie żyję. Muszę coś z tym zrobić. Bóg się rodzi. Wiem że kiedyś za to odpowiemy, nie wystarczy te kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt i kilkaset złotych rzucanych ze swoich zbytków.

Lepiej spytaj jak może z tym żyć Ten, który bez wysiłku mógłby to wszystko naprawić.

To znaczy odebrać wolną wolę? Przymusić? Łamać ustanowione reguły?

Tak, łamać. Nazywacie to cudem, prawda?

Wzruszające. Aże się popłakałem.
Pomocy należy udzielać. W miarę możliwości własnych, bo na miarę potrzeb, niestety, niemożliwe. Dobrze jest przewidywać konsekwencje udzielonej pomocy. Czy nie ino dla świętego spokoju?

A jeśli kogoś dręczy pytanie, jak dany postępek o nim świadczy, to informuję, że świadczy źle.
Jeśli dręczy, to znaczy, że wyrzuty sumienia masz. A te z kolei wywołane są dyskomfortem psychicznym sopwodowanym negatywną oceną czynu.
A jaki cel tych wynurzeń? Ktoś ma pogłaskać po główce i pochwalić. Utwierdzić, że lenistwo w danym momencie było wyższą wartością niż podanie ręki?

Pomyśl o konsekwencjach czynu, wzgl. zaniechania. Po owocach poznasz.