Witam nurtuje mnie pytanie jak w tytule. Może mi ktoś logicznie na nie odpowiedziec?

Raczej "logicznie" nikt Ci na to nie odpowie, problem w tym, że ile religii tyle odpowiedzi.
Przede wszystkim śmierć to pojęcie względne. W zasadzie śmierć nie istnieje, umiera tylko ciało a ciało to nie cały człowiek. Najważniejsza jest w tym wszystkim świadomość samego siebie (czyli dusza) a ta nigdy nie umiera.
Według mnie najbardziej wiarygodne informacje na temat życia po życiu dostarczają nam relacje osób które przeżyły śmierć kliniczną. Jest tego mnóstwo w necie, poczytaj sobie

Śmierć kliniczna nie jest śmiercią sensu stricto.

W rzeczy samej. Samo to określenie jest mylące, w angielskim używa się bardziej sensownego "Near Death Experience" czyli "Doświadczenie Bliskiej Śmierci" przekładane czasem swobodniej jako "Doświadczenie Graniczne".

Relacje osób, które przeżyły NDE są zresztą bardzo mało wiarygodne, szczególnie od czasu ukazania się i spopularyzowania książek Moody'ego.

viewtopic.php?p=647708#p647708 - Mistyczne Ciało Chrystusa a Zbawienie

W Bibli jest jasno napisane ze Jezus jest jedyna droga do Boga i tylko wiara w Jezusa daje zbawienie. Czyli jak bym sie urodzil np w egipcie i wyznawal islam to jestem skazany na potepienie. Nie potrafie zrozumiec tej kwesti. Czym nasz Bog sie kieruje osadzajac po smierci osoby ktore cale zycie zyly w innej wierze no bo w koncu oni nie wierza w Jezusa wiec nie moga dostapic zbawienia bo Biblia nie opisuje zadnej innej drogi do zbawienia.

Wątpliwości rozwieje Ci ten link:
szczegóły zbawienia według Kościoła Katolickiego

Uhmm, rozwieje, jak się komuś będzie chciało kliknąć i przeczytać. Wyżej wskazano cztery linki z tematami, gdzie ludzie udzielali odpowiedzi...

Będą się smażyć w piekle Bóg jest tylko jeden.....

Owszem jest różnica ale nie w samym doświadczaniu śmierci jako takiej, te są zawsze takie same niezależnie od tego, czy jest to śmierć na "niby" (czyli tzw. kliniczna) a śmiercią całkowitą, nieodwołalną. Ta różnica leży w integracji duszy z ciałem. Gdy ciało jest względnie zdrowe dusza cały czas przebywa w tym ciele. No... w końcu skoro ciało jakoś tam funkcjonuje to oznacza, że dusza cały czas spełnia swoją właściwą rolę, czyli podtrzymuje funkcje życiowe i nie tylko. Czasem gdy ciało śpi ( naturalny sen lub narkoza) dusza lubi sobie pohasać, tzn. wychodzi sobie z ciała i odwiedza niektóre sfery (płaszczyzny) duchowe, ale cały czas musi mieć połączenie z ciałem za pomocą energetycznej pępowiny, można powiedzieć, że dusza wlecze za sobą taki srebrny ogon. Natomiast gdy ciało jest nie do uratowania (poważna choroba lub wypadek) pępowina ta ulega przerwaniu przez co energia duszy nie ma możliwości powrotu do ciała. Podczas śmierci klinicznej łączność ta nie zostaje przerwana, właśnie dla tego dusza ma możliwość powrotu. Niedoszli zmarli często mówili, że mieli wybór między pozostaniem "Tam" a powrotem do ciała, oraz czuli pewną naturalną granicę po przekroczeniu której nieodwołalnie nie będą mogli powrócić na Ziemię.

Nie rozumiem dlaczego relacje te miałyby być mało wiarygodne i to od czasu ukazania się książki Moody'ego, zresztą od tamtego czasu (chyba lata siedemdziesiąte) tych książek wyszło znacznie, znacznie więcej i to różnych autorów. Zresztą te same relacje można uzyskać stosując regresje hipnotyczną.

Co stanie się z ludźmi innej wiary po śmierci? A co niby miałoby się stać? To bez różnicy. Czyżby Bóg był tak małostkowy i preferował jakąś konkretną religię? Wystarczy uzmysłowić sobie to, jak nieskończenie wielki jest wszechświat aby zrozumieć absurdalność takiego założenia. To nie religia (wiara) jest tu wyznacznikiem zbawienia ale stan duszy. A... zresztą Bóg jest ateistą.

Najlogiczniejsza odpowiedź brzmi: nie wiadomo.

PS Bóg nie potępia ludzi, to oni sami się potępiają.

Jednak wiadomo co nieco. Ludzie którzy przeżyli śmierć kliniczną opowiadają, że ich doświadczenie było bardzo realne, nawet bardziej niż nasze ziemskie. Po takich przeżyciach większość z nich zmienia radykalnie swoje nastawienie do życia oraz swoje poglądy.
My ludzie jesteśmy niepoprawnymi egocentrykami, lubimy stawiać siebie, oraz swoje wierzenia w centrum wszechświata. Coś mi się wydaje, że i ten mit pryśnie jak pozostałe mity o naszej szczególnej roli czy wyjątkowości we wszechświecie.

@ buscador

A, czyli mówisz, że jestem mało ważny i do tego jestem skrajnym egoistą? Dzięki, koleś.

Dlatego, że dzisiejsi ludzie Zachodu doskonale wiedzą co "powinni" widzieć, czego doświadczać i te przekonania nakładają się na relacjonowane przez nich wspomnienia. Poza tym jest kwestia mrowia zainspirowanych tego typu książkami badaczy, którzy z góry wiedzą co chcą usłyszeć. Dajmy na to, że człowiek pamięta, że widział światło, czuł spokój, miał wrażenie czyjejś obecności (typowe doświadczenia). Te rzeczy można albo analizować, starać się zobiektywizować, co najczęściej daje efekty rozczarowujące badacza, bo na oderwanych wrażeniach się kończy... albo można zapytać: Widział pan anioła/bliskich/Jezusa? co wdzięczna za nadanie sensu zapamiętanemu doświadczeniu osoba w 90% przypadków radośnie potwierdzi.



No niestety, tego właśnie nie wiadomo. Tzw. "śmierć kliniczna" nie daje żadnego poglądu na to co czego doświadcza (jeśli doświadcza) człowiek, którego mózg faktycznie umarł, bo tacy nie wracają.