''Zmuszać się do modlitwy czy też nie?''
Też zawsze się nas tym zastanawiałem , z jednej strony źle się modli nie zgłębi serca, ma się wrażenie , że ta modlitwa będzie niewysłuchana. A z drugiej strony gdy czytałem książke o św.Franciszku, i innych świętych mieli trudne doświadczenia co do modlitwy. I właśnie w książce o św.Franciszku przeczytałem jakby przypowieść, wywnioskowałem z niej, że gdy nie możemy się modlić a jednak próbujemy to Bóg widzi nasze wysiłki pomimo trudów i prędzej czy później ''daje nam'' chęć modlitwy

ja mam tak często, że gdy przystępuję do modlitwy nie czuję zaangażowania z mojej strony, w głowie pojawia się mnóstwo myśli dotyczących życia codziennego, ale nawet taka "rozproszona" modlitwa moim zdaniem ma znaczenie. wyłączam komputer, komórkę, radio, poświęcam swój czas Bogu. uważam, że to jest taka pokusa dla nas: nie mogę się skupić, więc nie będę się modlił. na każdy dzień mam przewidziane takie minimum, które wypełniam bez względu czy jestem zmęczona czy nie. powstrzymuję mnie to przed odkładaniem całej modlitwy na ten moment przed snem, kiedy człowiek marzy,żeby się jak najszybciej położyć.
z drugiej strony gdy mam mnóstwo spraw na głowie. kiedy jestem poza domem: stoję na przystanku, jadę autobusem/tramwajem modlę się tak spontanicznie, swoimi słowami.
więc jest trochę na odwrót. gdy jest cisza, spokój, jestem sama to nie mogę się skupić, za to w natłoku zajęć i hałasie czuję taką potrzebę rozmowy.ale dobrze, że wygóle czuję.

Oczywiście, że Bóg rozumie, że jesteśmy zmęczeni itd. Pytanie tylko, czy nie usprawiedliwiamy się zbyt często? Zauważyłam u siebie pewną tendencję - kiedy raz, drugi i kolejny jestem zmęczona i odpuszczam sobie modlitwę- rozmowę z Bogiem, to potem zaczyna ona kuleć ona coraz bardziej: mało zaangażowania, bierność, słabsza wiara itd. Dlatego warto znaleźć w sobie siłę i modlić się, nawet gdy wydaje się to trudne:)

Czasami taka modlitwa w trudach i zmęczeniu przynosi duszy więcej owoców od tej pełnej euforii. Nie modlimy się dla siebie, ale dla Boga, a On ma w czasie naszej modlitwy czas na działanie w naszym sercu. Pewne łaski dostrzegamy, ślepi ludzie, dopiero po czasie. Dlatego odpuszczanie sobie modlitwy ze względu na zmęczenie czy inne trudności jest po prostu uleganiem pokusie zniechęcenia. Jeżeli kogoś bardzo kochamy tu na ziemi, to bez względu na zmęczenie chcemy utrzymywać z nim jakiś kontakt, obojętnie czy to będzie rozmowa, czy kilka słów, czy po prostu spojrzenie, które nieraz mówi przecież tak bardzo dużo. I czasami, kiedy już słowa wydają się zbyt głupie i zbyt małe, wystarczy się w Boga z miłością wpatrywać. Bo modlić się, to znaczy bardzo miłować.

a jak się modlicie ,gdy np jesteście totalnie zdołowani,zniecheceni, ciemnosc ,zmeczenie fizyczne ,psychiczne,duchowe.. ja w takich chwilach mam ochote zapalic swieczke ,usiasc albo ukleknac i tak patrzec nic nie myslec, czasem mam ochote przeczytac psalm i nie wysilac sie na sile ,zeby cos z niego zrozumiec,czy cos... najciezej jest mi milczec ,po to ,by kontemplowac..ale jezeli modle sie do Ducha Świetego, milcze i zero owocow to czy jest sens? czy zmieniac cos i czymoje poprzednie pomysly mozna nazwac modliwa? a wy jak sie modlicie w takich sytuacjach?

"Ojcze nasz".