Kilka dni temu wracałem z kościoła (miałem koszulke z krótkim rękawkiem) i nagle zaczęła sie taka ostra zimna ulewa, najpierw jakto młody człowiek, nie robiłem sobie nic z tego heh troche zmokne i tyle (mam do domu ładny kawałek) I idac tak, nagle zrobiło sie strasznie zimno i zacząłem się tak dziwnie dusić, serce zaczęło mi inaczej chodzić niz zwykle (czasem tak mam jak jestem mokry/zmarznięty/chory) w każdym razie pomyślałem sobie taka głupią chyba rzecz... heh to w sumie nie dorzeczne ale daje do myślenia, a więc wyobraziłem sobie siebie jak dostaje zawału na chodniku (mam 17 lat ) i umieram bo nie ma nikogo w poblizu kto mógłby mi pomóc, najpierw przestraszyłem sie tej myśli a zaraz potem pomyślałem 'Kurde, przecież to było by fajnie juz nie miec problemów i spotkac Pana'. Oczywiscie zawału nie dostałem ;p ale ten moment dał mi do myślenia. Czy to dobrze że tak pomyślałem? bo sam nie wiem w sumie to nie był taki moment, tylko na powaznie o tym myślałem że fajnie było by już skończyć ziemska wedrówkę... oczywiscie nie mam zadnych skłonności/myśli samobójczych i wcale nie jest tak że nałogowo szukam okazji zeby wejść do raju Abrahama Poprostu nie wiem czy takie myslenie nie jest czyms złym?

Na pewno jest chęcią pójścia na łatwiznę, więc może i pod lenistwo się podciągnie

Heh chyba masz troche racji

Marnotrawny:


List do Filipian 1, 21-26.
Ważne jest co w związku z tą myślą decydujesz

Pozdrawiam

marnotrawny.

Wielu ludzi boi sie takiego momentu bo nie sa przygotowani na takie spotkanie (wiekszosc z nas). Osobiscie uwazam, ze nie ma nic zlego w tej mysli przede wszystkim dlatego, ze nie posiadasz samobojczych skonnosci . Ja tez takie momenty mialam ale zakonczyly sie one mala panika, bo wiedzialam, ze moja dusza potrzebowala troszke wiecej czasu aby rozkochac sie w Bogu.


Kiedys wyladowalam w szpitalu z zatorem w plucach i blagalam Boga aby pomogl mi sie wygrzebac. Dawano mi tylko 50% ale jeszcze sobie zyje

Osobiście też chciałbym być już razem z Panem. Dla mnie to życie staje się coraz trudniejsze, szczególnie, kiedy jestem na etapie podejmowania trudnych decyzji (mam prawie 17 lat). Z drugiej jednak strony chcę tu zostać, ponieważ myślę, iż nie wypełniłem jeszcze mojego "ziemskiego celu". Tak jak każdy, zostałem do czegoś powołany i muszę to wypełnić, wtedy będę mógł spokojnie odejść...

a czy tak naprawde pomyslales czy zrobiles wszystko w zyciu tak by sie dostac tam gdzie trzeba ?
Moze by nie bylo az tak pieknie jak sie spodziewasz i droga do miejsca na gorze byla by cie zamknieta

Sw. Katarzyna z Genowy napisala, ze to nie Bog nam zamyka wrota do Nieba ale my sami ja zamykamy.

Droga nie jest latwa ale z laska wszyscy mozemy sie dostac do Nieba. Niebo to dar milosierdzia, nikt na niego nie zasluguje ale Bog ma nadzieje, ze kazdy z nas bedzie chcial go otrzymac. Takie moje osobiste zdanko.

Wracałem wtedy z kościoła... Jasne że nie jestem święty, ale byłem wtedy w stanie łaski uświęcającej (tak myśle) i po Najświętszym Sakramencie więc mam nadzieję że na dół nie spadłbym.